Dit hoort niet bij wielrennen
Je leven wagen voor, ja, voor wat eigenlijk, hoort niet bij wielrennen, schrijft Frank Heinen.
Het ene moment mensen zien fietsen en ze het volgende moment tientallen meters verder bewegingloos in een drooggevallen bergbeek zien liggen, hoort niet bij wielrennen.
De commentator zijn toon horen aanpassen, beluisteren hoe het gewicht van alles plots de luchtigheid van niets verplettert, hoort niet bij wielrennen.
Een avond lang hopen op bericht uit een vreemd ziekenhuis, over de toestand van iemand die je nooit zult ontmoeten, hoort niet bij wielrennen.
Lijsten van tijdens koersen overleden renners, lijsten vol mensen die uiteindelijk altijd onvermijdelijk worden teruggebracht tot namen op zo’n lijst, horen niet bij wielerstatstieken.
Kijken naar Ide Schelling die na zijn overwinning in Slovenië van het nieuws op de hoogte wordt gesteld en het volgende moment tegenover een camera zich toonloos zit te schamen voor zijn aanvankelijke vreugde om zoiets futiels als een zege, hoort niet bij wielrennen.
Op een volgend beeld Ide Schelling met zijn mond zien trekken op het erepodium, zijn tranen terugduwend, terwijl hij het nauwelijks kan opbrengen een arm in de lucht te steken om het publiek te groeten, hoort niet bij wielrennen.
Ietwat beschaamd terugdenken aan al die heroische stukjes en podcasts en boeken waarin je zelf – jij nota bene, de angsthaas de luxe – de schoonheid van de perfecte afdaling bezong, de kunst van hen die de bochten tot op de centimeter nauwkeurig afsneden, de vermetelheid van renners die niet remmen als anderen wel remmen, hoort niet bij wielrennen.
Angst voor de angst hoort niet bij wielrennen.
Sensatiecompilaties die als bingewaardige tv-series worden aangeboden, horen niet bij wielrennen.
Roekeloosheid als voorwaarde om mee te kunnen doen, hoort niet bij wielrennen.
Al te veel vanzelfsprekendheid over levensgevaar, hoort niet bij wielrennen.
Al te veel stoerdoenerij over levensgevaar ook niet.
Historisch besef, dat alles in perspectief kan plaatsen, maar tegelijk alles plat kan slaan, als de journalist die in een paar woorden de zandbak beschrijft, terwijl een schrijver zijn leven lang bezig is een zandkorrel te bezien, hoort niet bij wielrennen.
Ouders die vragen aan de overlevenden om hun zoon te eren door verder te fietsen, hoort niet bij wielrennen.
Je pas weer realiseren dat elke renner een verhaal heeft, met bijzonderheden en details die je kunnen aangrijpen en ontroeren en aan het lachen kunnen maken als het te laat is en het verhaal voltooid is, hoort niet bij wielrennen.
De naam van de rondearts prominent in ieder nieuwsbericht, hoort niet bij wielrennen.
Een huilende organisator hoort niet bij wielrennen.
Ouders die vragen aan de overlevenden om hun zoon te eren door verder te fietsen, hoort niet bij wielrennen.
Sowieso: ouders die voor de tv zitten en dát zien, en dan eindeloos lang niks horen, ook al duurt die eindeloosheid maar een minuut, hoort niet bij wielrennen.
Doen alsof de dood uitdagen er nou eenmaal bij hoort, hoort niet bij wielrennen.
Beweren dat er veel gevaarlijker liefhebberijen zijn dan wielrennen (welke dan?), hoort niet bij wielrennen.
De schijn van controle die je in werkelijkheid lang niet altijd hebt, hoort niet bij wielrennen.
De dood als een vanzelfsprekend risico, een gevaar dat altijd op een bagagedrager meerijdt, al weet je nooit wíens bagagedrager, hoort niet bij wielrennen.
Een portretfoto in grijstinten op alle nieuwssites en voorzien van twee data, waarvan één de dag van vandaag is, en de ander als gisteren voelt, hoort niet bij wielrennen.
Je leven wagen voor, ja, voor wat eigenlijk, hoort niet bij wielrennen.
Sterven hoort niet bij wielrennen.
Na elke doodsmak een korte oprisping van verontwaardiging, gevolgd door het smeken om veiligheidsprotocols en duidelijke regels, die vervolgens veel te traag, of veel te schoorvoetend en halfslachtig worden doorgevoerd.
Veiligheid als noodzakelijk kwaad hoort niet bij wielrennen.
Dat er, een dag later, overal weer gefietst wordt, op parkoersen vol vreemde bochten en afdalingen met grind, hoort niet bij wielrennen.
Sterven hoort niet bij wielrennen.
(Ja, sterven in het wiel, sterven als uitdrukking voor iemand die juist heel erg in leven is, ja, dat misschien.)
Althans: het zou er niet bij moeten horen.
Vooralsnog hoort het er nog allemaal bij.
Met uw donatie steunt u de onafhankelijke journalistiek van HP/De Tijd. Word donateur of word lid, al vanaf €4 per maand.