Lieve Boud, voor jou verdiende de dood geen hulde
Publicist Boudewijn Büch (1948 – 2002) overleed op 23 november. Zijn broer Menno Buch schrijft hem een brief.
Lieve Boud,
Tja: voor jou verdiende de dood geen hulde, géén gejammer en applaus en zeker géén voorstelling voor de firma ‘kijkgraag’. Opeens was daar die ellendige 23ste november, een zaterdag zo eng en stil, een dag zonder applaus en gejammer. Geruisloos ging je van me weg, angstig en zo merkwaardig stil. Verdomme, daar ging je dan helemaal alleen, mij achterlatend met de miljoenen momenten die ik met je mocht delen. Die miljoenen momenten flitsten door mijn kop. Wat een verdriet had ik toen je op je twaalfde je eerste gevecht aan moest om in leven te blijven. Bijna werd een buikvliesontsteking jou fataal. Maar wat was ik zielsgelukkig toen het verlossende telefoontje uit Bronovo kwam: “Hij haalt het!” Was er toen gejammer van blijdschap? Boudy gaat niet dood, Boudy komt naar huis.
Tja. Was ik niet altijd stil als je me in ons stapelbed de prachtigste verhalen vertelde? Was je dan toen al op al die eilanden geweest? Nee, natuurlijk niet, maar met de King-atlas in ons bed bracht je al die verre eilanden voor me tot leven.
Was ik niet altijd stil als je me in ons stapelbed de prachtigste verhalen vertelde? Met de King-atlas bracht je al die verre eilanden voor me tot leven
Wat was het stil in mijn hoofd toen ik je zag zwoegen in de spoelkeuken bij V&D. Zonder gejammer ploeterde je voort; je moest immers je eigen studie betalen! Verdomme Boud, wat was ik trots op je; ik had het gevoel dat ik toen al dagelijks voor je moest applaudisseren! Wat was ik trots toen ik je eerste boek kreeg en wat was ik boos toen je in Muziekkrant Oor Genesis vergeleek met een stelletje mislukte keyboard-ingenieurs. Hoe durfde je aan mijn Peter Gabriel te komen? Je deed het om me te sarren, ja toch, Boud? Je gaf me je eerste eigen typemachine cadeau, een Precisa 2000; je leerde me typen en je leerde me lezen.
Verdomme Boud, we zagen elkaar de laatste jaren te weinig; was dat jouw of mijn schuld? Wat zeg je, Boud? Maakt dat niet uit? Waarom niet? Omdat het goed was zo? Ja, je hebt gelijk, het was goed zo. Verdomme Boud, ik wil zo graag voor je klappen, ik wil jammeren, ik wil het eigenlijk gewoon uitschreeuwen! Ik wil het niet zo stil, begrijp je me, Boud?
Dag lieve Boud!