Heleen Mees: ‘Ik ben heel moedig; het neigt naar overmoedig’
Heleen Mees (Hengelo, 1968) is econoom en publicist. Ze woont en werkt in New York. Eind vorig jaar verscheen haar vierde boek The Chinese Birdcage – How China’s Rise Almost Toppled the West.
Wat is uw huidige gemoedstoestand?
Mesmerized. Ik kijk met ongeloof naar alles wat zich in de wereld voltrekt.
Wie zijn uw helden?
Hillary Clinton, ik vertrouw erop dat ze over vier jaar gewoon weer meedoet met de verkiezingen. Maar ook Angela Merkel en Christine Lagarde. Het glazen plafond vind ik lelijke beeldspraak, ik zie al die sterke vrouwen als sterren aan het firmament die het mannenbolwerk verlichten.
Aan wie ergert u zich?
Aan mensen die zelfgenoegzaam zijn. En op minder fundamenteel niveau aan mensen die langzaam zijn.
Lijkt u op uw moeder?
Ik lijk precies voor de helft op mijn moeder en voor de helft op mijn vader. Het mollige heb ik van haar, het atletische van hem. Ik heb haar economische inzicht en zijn gevoel voor taal.
Van mijn vader heb ik het beschouwende, van mijn moeder het praktische.
Wat is uw grootste angst?
Ik heb niet zo veel persoonlijke angsten. Dat is soms lastig, want ik houd daardoor weinig rekening met kwade kansen.
Bidt u weleens?
Nooit. Ik ben wel gelovig opgevoed. Mijn vader was bevlogen progressief-katholiek en zou denk ik heel blij zijn geweest met de nieuwe paus. Ik vind hem wel inspirerend, maar ook weer niet zo erg dat hij me tot bidden aanzet.
Wanneer was u het gelukkigst?
Toen ik rond de dertig was. Het was eind jaren negentig, nog voor 9/11 en de opkomst van Pim Fortuyn.
We dachten in het Westen dat het alleen nog maar beter zou worden.
Bent u aantrekkelijk?
Nee. Je ziet pas dat je het was als je het bent kwijtgeraakt.
Wat is uw definitie van geluk?
Ik vond geluk altijd een overschatte emotie, maar dat zou ik nu niet meer zo bruut zeggen.
In een wereld die steeds onheilspellender wordt, is het fijn om een ruimte om je heen te hebben die warm en vertrouwd is. Maar het echte geluk zit in de ervaringen die je opdoet, niet in het vasthouden van wat je hebt.
Bent u monogaam?
Ja.
Hoe moedig bent u?
Heel moedig. Het neigt naar overmoedig.
Lijkt u op uw vrienden?
In ieder geval qua levensstijl. Het zijn allemaal professionals en kosmopolieten. De een zit nu in Japan, de ander in Moskou en weer een ander in Shanghai. Soms vind ik het jammer dat ik niet zo’n vriendengroep heb als in een Grolsch-reclame. Elke week op een vaste tijd samen borrelen, dat royale Nederlandse caféleven.
Wat is uw grootste ondeugd? Zuinigheid, een typische economeneigenschap.
Welke eigenschap waardeert u in een man?
Dat ligt eraan in welke hoedanigheid hij in mijn leven is.
Als hij mijn minnaar is, vind ik het belangrijk dat hij een teamspeler is. Maar als hij mijn postbode is, ben ik al tevreden als hij mijn pakketjes op tijd bezorgt en zijn kinderen niet op de grill legt.
Welke eigenschap waardeert u in een vrouw?
Dat ze lef heeft, ambitie toont, niet bang is voor kritiek en fouten durft te maken. En dat ze grotere plannen voor haar leven heeft dan ik tot nu toe heb gehad.
Als u iets aan uzelf kon veranderen, wat zou dat dan zijn? Ik zou veel slimmer willen zijn. In New York, waar al het talent van de wereld naartoe komt, merk je pas hoeveel concurrentie er is.
Hoe ontspant u zich? Met yoga en meditatie.
Wie is uw grootste liefde?
De liefde heeft geen adjectief nodig en al helemaal geen superlatief. Het is al mooi als de liefde voorbijkomt.
Wat is uw grootste mislukking?
Ik woon al zo lang in Amerika dat ik niet meer in mislukkingen denk, maar in leermomenten en uitdagingen.
Gelooft u in God?
Jammer genoeg niet.
Welk leed heeft u anderen berokkend?
Daar kan ik boeken over volschrijven. Nee, dat is niet waar. Maar ik heb verschillende mensen verschillende dingen aangedaan, en dat spijt me.
Waaraan bent u het meest gehecht?
Aan mijn personal space.
Wat is de beste plek om te wonen?
Peking en New York concurreren met elkaar. New York heeft een fijner klimaat maar Peking is spannender. China verandert zo snel dat het er elke paar maanden weer anders is.
Wie hoopt u nooit meer terug te zien?
Als mensen mij teleurgesteld hebben, kan ik bij ze weglopen en nooit meer omkijken. Geen rancune of wrok dus, maar I couldn’t care less.
Wat is uw devies?
What a time to be alive!