Tegen de muur: Barbara Visser
Als wethouder van de gemeente Zaanstad had Barbara Visser zich één doel gesteld: haar liefde voor de Zaanstreek overbrengen op andere mensen. Die missie zet ze in Den Haag onverminderd voort.
“Eigenlijk heeft alles in deze kamer wel een link met de Zaan,” zegt ze, enigszins verbaasd over haar eigen constatering. En inderdaad: zelfs de pennen en koffiemokken op haar bureau zijn bedrukt met een wervende tekst voor deze streek. De politica is druk doende om haar nieuwe werkkamer in te richten. Nog niet elk schilderijtje hangt waar het moet hangen – daar heeft de timmerman in de paar weken dat ze in deze kamer werkt nog geen tijd voor gehad. Het kunstwerk waaraan ze de meeste waarde hecht heeft ze daarom zelf maar opgehangen, schuin boven haar bureau.
Het is een foto van het Rijksmonument nummer acht, een voormalig wapendepot op het Hembrugterrein in Zaandam. Een monumentaal pand dat door bomen en struiken is overwoekerd, maar wie beter kijkt ziet dat het bouwwerk in de steigers staat. Het wordt gerenoveerd. De foto kreeg ze vorig jaar bij haar afscheid als wethouder. Op de valreep van haar wethouderschap ondertekende ze namelijk een contract voor een twintig jaar durende sanering en renovatie van het terrein. “Mijn ouders vertelden me als kind al: als je iets wilt veranderen, moet je daar zelf verantwoordelijkheid voor nemen. Bij dit project realiseerde ik me voor het eerst dat ik daadwerkelijk iets had veranderd.”
Het opknappen van een oud militair terrein is een opvallend project voor iemand in wier leven oorlog een belangrijke rol heeft gespeeld. Vissers moeder is een Kroatische, die haar communistische vaderland (het toenmalige Joegoslavië) ontvluchtte om, ironisch genoeg, in het van oudsher communistische Zaandam te gaan wonen. Bij haar vakantieliefde, Barbara’s vader, die in Nederland was blijven wonen. Barbara was toen drie.
In haar tienerjaren zag Barbara beelden van bombardementen op haar geboortestad. Ze hoorde verhalen van haar grootouders die voor het oorlogsgeweld op de vlucht waren geslagen. Haar ouderlijk huis was in vlammen opgegaan. “Ik weet dus ook wat de andere kant van de politiek is. Letterlijk en figuurlijk.” De symboliek van de foto, een wapendepot dat een vreedzame bestemming krijgt als hotel, is dan ook treffend.
Terug naar het heden. Is haar liefde voor de Zaanstreek misschien niet iets te groot voor een rol in de landelijke politiek? Had ze geen wethouder willen blijven in dat o zo mooie Zaandam? Nee, zegt ze beslist. Ze hoefde geen minuut na te denken toen haar werd gevraagd naar Den Haag te komen. “Volksvertegenwoordiger zijn in Den Haag is het meest eervolle beroep dat je kunt uitoefenen. Als je dit kan, kun je alles.” En, ook niet geheel onbelangrijk, ze heeft nu een groot podium om haar liefde voor de Zaanstreek op ons over te brengen.