Kitty Courbois: ‘Ik heb vaak in een stuk gestaan en gedacht: wat doe ik hier in godsnaam?’
Kitty Courbois (1937, Nijmegen) is actrice. Zaterdag 17 april is ze te zien in de televisiefilm ‘Deining’ bij de VPRO.
Wat is uw huidige gemoedstoestand?
Vrolijk en opgeruimd. Sinds ik gepensioneerd ben, krijg ik alleen maar bespottelijk leuke aanbiedingen.
Wie zijn uw helden?
Dagobert Duck en Lucky Luke. Dagobert Duck omdat er een strip bestaat waarin hij de schouwburg opkoopt waar de actrice Kitty Bavarois optreedt. En Lucky Luke omdat ik hem ooit als Calamity Jane in een televisieprogramma om een vuurtje mocht vragen.
Aan wie ergert u zich?
Aan de paus van Rome. Die moet maar eens opsodemieteren met al dat anticonceptiegezeur.
Lijkt u op uw vader?
Ik lijk meer op mijn moeder. Zij had een gat in haar hand, was chaotisch en gastvrij en zat graag in haar kamerjas op de bank. Dat haatte ik vroeger, maar nu doe ik het zelf ook.
Wat zijn uw dagdromen?
Op een scooter in Griekenland langs de zee rijden.
Wat is uw grootste angst?
Brand. Dat komt door de oorlog. We woonden in Nijmegen, en die stad is vreselijk gebombardeerd. Ik herinner me nog dat mijn vader de brandbommen van het dak haalde.
Bent u aantrekkelijk?
Als ik naar jeugdfoto’s kijk, denk ik: wat een plaatje. Maar daar heb ik toen nooit iets van geweten. Ik heb mezelf nooit als aantrekkelijk gezien.
Wat is uw definitie van geluk?
Judith Herzberg heeft daarover een prachtige zin geschreven: “Uit de wind en in de zon is moeilijk te veroveren.”
Waar schaamt u zich voor?
Ik schaam me nergens voor. Ik heb ook geen spijt.
Bent u monogaam?
Ja. Ik kan jammer genoeg geen twee dingen tegelijk.
Wanneer hebt u voor het laatst gehuild?
Bij een uitzending van Spoorloos. Daar kijk ik al jaren samen met mijn dochter naar. Dan zitten we op de bank onder een dekentje en zegt ze: ”Mam, huil jij al?”
Hoe moedig bent u?
Ik kan ontzettend doortastend zijn, maar als je mij confronteert met een dode muis ga ik dus heel hard om hulp roepen. Er ligt er nu een op mijn terras. Straks komt een vriend langs om hem op te ruimen.
Van wie heeft u het meest geleerd?
Ik ben niet uitgeleerd, hoor. Ik hoop dat ik nog steeds leer van de mensen die me dierbaar zijn.
Wat is uw grootste ondeugd?
Ik ben een struisvogel. Liefst geen brieven openmaken en hopen dat de moeilijkheden zich vanzelf oplossen.
Wanneer was u het gelukkigst?
Zijn er dan gradaties in geluk?
Welke eigenschap waardeert u in een man?
Hoffelijkheid. Deuren openhouden, hoeden afnemen! Dat vind ik heerlijk.
Welke eigenschap waardeert u in een vrouw?
Gastvrijheid, hartelijkheid en er goed gekleed en verzorgd uitzien. Dat laatste heb ik zelf helaas niet.
Als u iets aan uzelf kon veranderen, wat zou dat dan zijn?
Ik zou makkelijker beslissingen willen nemen. En niet achteraf nog dagenlang lopen twijfelen.
Hoe ontspant u zich?
Op de bank met de kachel en de televisie aan. Gewoon niet de deur uit hoeven. Heeft er natuurlijk mee te maken dat ik altijd weg ben.
Van wie houdt u het meest?
Van mijn dochter, familie, vrienden, poezen en ook mijn vroegere woonboot.
Wat beschouwt u als uw grootste mislukking?
Ik heb vaak in een stuk gestaan en gedacht: wat doe ik hier in godsnaam? Dat is echter geen mislukking, maar gewoon zon- de van je tijd.
Gelooft u in God?
Nee, maar ik ben wel katholiek opgevoed. Ik moest naar de kerk en dat vond ik niet erg want ik ben dol op kaarsen. Ik moest ook naar een katholieke kostschool, en dat vond ik fijn want dan was ik eindelijk het huis uit. Mijn broer, die drummer is, zegt altijd: wij zijn geworden wat we zijn omdat we altijd naar de kerk moesten. Dat is één groot theater.
Bidt u weleens?
Jaha! Tot de heilige Antonius Vrolijk en opgeruimd. Sinds omdat ik altijd alles kwijt ben. En het helpt, want ik vind de meeste dingen weer terug. Ik heb een klein beeldje van hem en dat gaat altijd mee met vakantie. Dan zet ik hem op de televisie of zo.
Welk leed heeft u anderen berokkend?
Onder het mom van eerlijkheid ben ik vreselijk tactloos geweest. Vals, hè? Vooral tegen mijn beste vrienden; lekker veilig.
Wat is de beste plek om te wonen?
Dat heeft met water te maken. Ik heb veel op woonboten gewoond. Nu woon ik in een straat en dat is niks. Ik kijk uit op een vreselijk lelijke flat. Ik ben eerst nog gaan zwaaien in de hoop dat mijn overburen gordijnen zouden nemen, maar dat deden ze niet. Nu heb ik de inrichting van mijn kamer maar omgedraaid.
Wie hoopt u nooit meer terug te zien?
Ik ben niet haatdragend.
Hoe is ongeluk te vermijden?
Absoluut niet. Kon het maar.
Wat is uw devies?
We gaan gewoon door, want het loopt toch altijd anders dan je denkt.
