‘Zelfs toen jij zelf overleed, hoorde ik Annie’s naam af en toe de boventoon voeren’
Componist Harry Bannink (1929) overleed op 19 oktober. Robert Long is zanger en schrijft hem een brief.
Zeer waarde Harry,
Een brief aan een overledene schrijven is natuurlijk een zinloze bezigheid, maar ik begrijp ook wel dat al die dag-, week- en maandbladen elke keer opnieuw gevuld moeten worden, en men bood me dan ook nog f300 om jou postuum van post te voorzien. Eigenlijk had je er waarschijnlijk veel meer plezier (of in elk geval weet) van gehad als ik je tijdens je leven had laten weten hoe vaak je mij hebt laten genieten van je geraffineerd eenvoudige muziek. Hoe vaak je me hebt weten te ontroeren of juist in een feeststemming wist te brengen. Uiteraard vaak gestimuleerd door de teksten van Annie M.G., maar ik durf te beweren dat die teksten een heel grote meerwaarde kregen door jouw wonderschone melodieën. Ik denk zelfs dat de glans van de roem in onevenredige felheid op Annie afstraalde (niet dat het haar niet van harte gegund is), terwijl jij dikwijls een beetje terzijde werd belicht.
Ik herinner me een uitzending ter gelegenheid van Annie M.G. (Verjaardag? Overlijden?) waarbij het zelfs Paul de Leeuw en Karin Bloemen niet lukte om die nummers totaal naar de kloten te helpen. (Hoewel Karin een heel eind op weg raakte in haar amechtige versie van Wat voor weer zou het zijn in Den Haag).
In die uitzending ging het aldoor over ‘de liedjes van Annie M.G.’, terwijl jouw naam twee keer viel. Jij zal daar wellicht niet van wakker hebben gelegen, maar mij irriteerde het mateloos. Zelfs toen jij zelf overleed, hoorde ik Annie’s naam af en toe de boventoon voeren: “Die liedjes van Annie M.G., met muziek van Harrie Bannink.”
Er is zelfs een A.M.G. Schmidtprijs voor het beste liedje. Nee, niet de beste tekst. (Trouwens, wie bepaalt dat? Ik heb één keer een liedje ingestuurd en toen won Karin Bloemen, ik bedoel maar.) Het beste liedje bestaat volgens mij uit tekst en muziek, dus zou ik er vóór zijn, sterker nog, die prijs moet voortaan heten: de Bannink-Schmidtprijs, of als je dat te onbescheiden vindt: de Schmidt-Banninkprijs. Overigens zou je de zondag nadat je overleed bij mij te gast zijn geweest in ‘Mezzo’ en daar had ik me echt op verheugd. Maar je bleef dus weg en dat vond ik niet aardig van je. Maar dat schijnt ook zo’n beetje het enige onaardige te zijn dat er over je valt te zeggen. Ziedaar al twee dingen waarom ik je benijd: je prachtige muziek en je oprechte aardigheid. Als je Annie ziet, groet haar dan s.v.p. van me; ik heb van jullie allebei iets geleerd. Dank je wel.
Robert Long