Een lekkere repo met engelen
Verslaggever Conny Mus (1951) stierf op 20 augustus. Jeroen Pauw schrijft hem een brief.
Jemig Conny, in bed!
Schuil je tussen puin en glas in Bagdad voor bombardementen, proef je het bloed tussen krijsende kinderen in de resten van een geëxplodeerde bus, lig je onder vuur in de bezette gebieden – en dan ga je uiteindelijk dood tussen de lakens bij je liefje in Utrecht. Als jij het niet was zouden we er om gelachen hebben, maar zonder jou is er niets aan.
Hoe is het daar? En waar is daar eigenlijk? Je hebt meer dan twintig jaar verslag gedaan uit de hel die gelovigen maken om in de hemel te komen. Dus als nou iemand de scoop uit de hemel zou mogen hebben, ben jij het. Een lekkere reportage met engelen, terroristen, maagden en wat honing en harpmuziek. Het zou een meesterzet zijn van god, if anyone, om jou dat nieuws te gunnen. Heeft god nog gereageerd op het briefje dat je namens Harry Mulisch in de Klaagmuur had gestopt? Hij zal de tekst “god zet um op” toch niet als een aanmoediging hebben gezien om jullie beiden op te pikken?
Genoeg over god, hoewel er op je afscheid nog wel een dominee sprak die kennelijk gegoogeld had waar de mus in de bijbel voorkwam, veel verder dan een huismus en een mus op het dak kwam die niet. Gelukkig zong Rene Froger hartverscheurend Bloed, Zweet & Tranen en spraken je geliefde Marieke, kinderen en vrienden over liefde, werk en whisky.
Schuil je tussen puin en glas in Bagdad voor bombardementen, proef je het bloed tussen krijsende kinderen in de resten van een geëxplodeerde bus, lig je onder vuur in de bezette gebieden – en dan ga je uiteindelijk dood tussen de lakens bij je liefje in Utrecht.
We zijn die avond met het jou bekende groepje tv-journalisten behoorlijk dronken geworden en hebben gelachen om die rare verhaspelde uitspraken en zinnen van je zoals ‘het vredesproces is in een verstroomversnelling geraakt,’ ‘de pelgrims in de voetstappen van Jezus,’ of ‘de buik is vol’. En Conny, we hoorde je ook weer roepen, terwijl er om je heen gebombardeerd werd: “Hilversum ik wil nu de uitzending in, weg met die reclame, ik ben de reclame!”
Het rare is: als je tijdens je werk door een bom of granaat was omgekomen, was het verdriet of gemis niet veel anders geweest. Maar de impact wel: ambassadeurs zouden zich er mee bemoeid hebben, vermoedelijk zelfs ministers. Er zou dan vast een prijs naar je zijn vernoemd, en jij zou zeggen (want als we nu toch aan het fantaseren zijn kun je ook nog praten na je dood): “Niet gek voor een Amsterdamse gozer met twee zwemdiploma’s.”
Zo was het Conny, en veel meer dan dat.