‘De eerste coole rockchick van Nederland ontviel ons’
Mariska Veres overleed op 2 december 2006. Ad Visser is multimedia-artiest en schrijft haar een brief.
Lieve Mariska,
Het was een grote schok voor je. De artsen hadden je na een eerste onderzoek via een lichaamsscan nog maar een half jaar te leven voorspeld. Het werd nog korter: slechts twee maanden. Het was ook voor ons een grote schok. De eerste ‘coole’ rockchick van Nederland ontviel ons.
Want cool was je toen je aan het eind van de heftige sixties in de rockscene verscheen. In de dubbele betekenis van het woord. Uiterst cool en tegelijk koel door een afstandelijke uitstraling. Net als later Jerney van Earth & Fire. Jij bezat echter onmiskenbaar ook nog ‘de onbereikbaarheid van de vamp’ die menig jongenshart op hol doet slaan.
Ons eerste contact was ver voor het hele circus voor jou begon. Allebei negentien jaar. Ik runde Island Records voor Phonogram in Nederland. Phonogram, de muziekmaatschappij van Philips, was in die dagen een verzamelplaats van poptalent. Met topproducers als Hans van Hemert, Tony Vos, Peter Koelewijn en Boudewijn de Groot gezamenlijk rond een tafel.
Ik kwam net uit de marketingvergadering en daar zat jij. We hadden net uitgebreid over je gesproken. Rine Geveke, legendarische producer van een groot deel van het Nederlandse cultuurgoed, afdeling lichte muziek, was jouw pleitbezorger. “We moeten iets met deze magnetische zangeres… maar wat?” We kwamen er die meeting niet uit.
Je zat daar in de lounge in een zeegroen mantelpakje, uiterst zedig met een groot formaat handtas dwars op je schoot. Je straalde de boodschap uit: ‘net opgevoed meisje’. Jij, de middelste van drie dochters van de Hongaarse violist Lajos Veres, bekend van zijn zigeunerorkest. Bedeesd vertelde je over je ambitie een groot zangeres te worden.
Wereldsucces zou op je pad komen. Maar die middag nog niet. Jouw stem die met Venus over de hele aardbol zou klinken, begon zijn reis zo’n jaar later vanuit Loosdrecht. Daar zong je in de Funtushoeve, waar immer de zogenaamd ‘snelle’ Hilversumse mediajongens werden gesignaleerd.
Je stem schalde altijd over een Dynacord Echolette, een echoapparaat dat je stem liet klinken alsof die uit het hiernamaals kwam. Toen al een hopeloos verouderd effect. Een unit zoals eigenlijk alleen nog door de Indische bandjes van die tijd werd gebruikt. Succesmanager Cees van Leeuwen hoorde je en nam je mee naar Robbie van Leeuwen (geen familie), de gitarist/componist/hitmaker van The Motions. Robbie geloofde pas in je toen je a capella in zijn voorkamer Hava Nagila zong. Shocking Blue werd op dat moment geboren. Met hits als Venus, Mighty Joe en Never Marry a Railroad Man (was dat een vooruitziende blik dat het met de NS nooit goed zou komen?). Je eerste mededeling aan de bandleden was dat ze nooit moesten rekenen op wilde nachten met de zangeres. Zo was het ook en zo bleef het. Jij: de rockvenus op de podia van Tokio tot New York en daarna altijd rechtstreeks naar je hotel.
Ook daar was je niet altijd veilig, zeker niet voor Ike Turner, die in jouw voorprogramma speelde tijdens een Amerikaanse tour en avond aan avond probeerde bij jou binnen te dringen. Jij: nooit één van de boys, nooit wilde feesten, nooit avonturen in de nacht in vreemde steden. Net als de Dynacord Echolette bleef je een stem uit de verte.
Lieve Mariska, heb je ervan kunnen genieten? Heeft het je gebracht waarvan je droomde? Of was er meer eenzaamheid tussen het klatergoud dan je lief was?
We zullen je nooit vergeten: ‘and Venus was her name…!’
Ad Visser