De hoek waar de klappen vallen
Ook de Foute Jongens ontkomen niet aan het welbekende onderwerp dat dezer dagen eenieder bezighoudt. Wat blijft er in pandemische tijden over van hun schelmachtige bravoure?
Rob: Bij het ter perse gaan van deze editie. Niet gedacht, mijnheer Van Amerongen, dat ik die woorden ooit nog zou opschrijven. Als ik het mij goed herinner gebruikte ik dit journalistieke cliché voor het laatst in 1783, toen ik de gebroeders Montgolfier vlak na hun eerste ballonvaart interviewde.
Nu haal ik de uitdrukking toch weer van stal: bij het ter perse gaan van deze editie was er totaal nog geen zicht op het einde van de coronacatastrofe die de wereld zo genadeloos heeft getroffen. Het is niet uitgesloten – en zeer te hopen – dat zich enkele positieve ontwikkelingen hebben voorgedaan als dit nummer van HP/De Tijd verschijnt. Maar één ding staat nu al vast: aan de grote westerse leiders is dat dan niet te danken.
Ik heb het over Donald Trump.
Ik heb het over de EU van Ursula von der Leyen en Frans Timmermans.
Liever zou ik niet tot de talloze Trump-bashers binnen het journaille behoren. Hun vooringenomenheid is ook mij een doorn in het oog. Maar ze hebben gelijk als ze stellen dat de manier waarop de Amerikaanse president de coronacrisis behandelde bij het ter perse gaan van deze editie nog altijd gênant was. Zijn gebrek aan kennis was stuitend. De manier waarop hij de persconferenties aangaande zijn beleid op dit gebied liet ontsporen was beschamend. De gezondheid van zijn volk was hem een rotzorg.
Er stond zoals gewoonlijk maar één persoon centraal: Mr. President himself. Eens te meer bleek dat in het leven van de als vanouds op de pers scheldende Donald
J. Trump de heer Donald J. Trump veel te nadrukkelijk de hoofdrol speelt. Vergelijk dat eens met wat de 72-jarige priester Giuseppe Berardelli in Bergamo deed. Hij was door het virus getroffen maar stond in het ziekenhuis zijn beademingsapparaat af aan iemand die jonger was. En hij stierf. Hij bracht het ultieme offer, terwijl Trump al raaskallend door bleef bluffen en medici die daar duidelijk moeite mee hadden steeds maar weer voor zijn karretje trachtte te spannen.
Het zou mij niet verbazen als dit zelfs de rednecks in het Midden-Westen aan hem heeft doen twijfelen, en daarom doe ik een voorspelling die ik een paar maanden terug in verband met het adembenemende amateurisme en SJW-geknuffel van mevrouw Pelosi en haar Democraten nog niet zou hebben aangedurfd: deze crisis gaat hem zijn herverkiezing kosten.
En dan de EU. Of de EC, zo u wilt.
Henny Huisman zou ik niet graag hoestend willen tegenkomen in jouw buurtsuper.
Arthur van Amerongen
Het spijt mij voor uw beste vriend Frans Timmermans, mijnheer Van Amerongen. Ik weet dat u met hem kunt lezen en schrijven, maar de Europese Commissie waarvan hij onderdeel uitmaakt heeft in de coronacrisis gefaald. Hoezo eenwording? Hoezo verbroedering? Hoezo samenwerking? Iedere lidstaat nam zijn eigen maatregelen, eens te meer werd bewezen dat de Europese landen altijd en eeuwig in de eerste plaats aan zichzelf zullen blijven denken. Het was een en al chaos. Mevrouw Von der Leyen deed niet eens een serieuze poging om tot enige coördinatie te komen, terwijl mijnheer Timmermans maar door bleef emmeren over het klimaat.
Arthur: Vanwaar die sombere toon, oude vrind? Je zit natuurlijk in de hoek waar de klappen vallen met je zeventig lentes, de tropische kwaaltjes die je opliep tijdens je ontelbare Telegraaf-dienstreizen naar Pattaya én de diverse donortransplantaties die je recentelijk onderging. Anderzijds cocoon je op stand op het platteland en is je dichtstbijzijnde buurman Henny Huisman, die veilig op drie kilometer afstand woont. Die zou ik overigens niet graag hoestend willen tegenkomen in jouw buurtsuper, want op en in het uitgewoonde Gooise matras wemelt en krioelt het van de vira waar zelfs een Chinees op de levendige Chiroptera-versmarkt in Wuhan het Spaans benauwd van krijgt.
Nu ik het toch over corona heb: je weet dat ik achtereenvolgens de Tefaf, het Boekenbal, het alternatieve Boeckenbal in de Zaanse Bullekerk (600 bezoekers) en parenclub Fata-Morgana in Rucphen heb bezocht. Plakkerig en klef als ik ben, heb ik iedereen die ik tegenkwam vol op de waffel gezoend, uitgaande van het idee dat de angst voor een virus dodelijker is dan het virus zelf. Ken je dat lied van mijn favoriete Duitse band Feine Sahne Fischfilet? “Wenn alle mutlos sind/ Halten wir uns fest/ Komm schlag zurück/ Denn Angst frisst Seele auf.”
Dat bewust oplopen van Covid-19 zou je coronabarebacking kunnen noemen. Je weet wel, van die meneren met snorren in leren broeken die zich in zompige kelders lieten besmetten met hiv.
Dat ‘bloteruggen’ is niet meer nodig, want tegenwoordig zit iedereen op de pre-expositieprofylaxe, in de volksmond ‘prep’ genoemd. PrEP is een pil waarin twee medicijnen zitten: emtricitabine en tenofovir. Deze medicijnen voorkomen dat hiv zich in je afweercellen vermenigvuldigt, maar houden ook andere smetstofjes zoals corona en hanta tegen. Ik heb de heteroseksualiteit uitgevonden en verbeterd, dus denk nou niet meteen: Tuurtje zit op de prep, dus die is van de tegennatuurlijke Griekse beginselen en nu kunnen we nooit meer een blokhut delen tijdens onze kanovakanties in de Ardennen.
Eens te meer werd bewezen dat de Europese landen altijd en eeuwig in de eerste plaats aan zichzelf zullen blijven denken.
Rob Hoogland
Bon, door de prep ben ik min of meer immuun voor corona, zo is mij op het spreekuur van de Rutgersstichting verteld, maar ik schijn het virusje nog wel te kunnen transporteren en overdragen. Daarom heb ik een handig appje in mijn Nokia 3510 gedownload waarop je precies kunt zien hoe en waar het virus zich verspreidt. Ik zal de details besparen, maar geloof me: ik was niet in Brabant, dat zweer ik op het graf van mijn moeder! Daarvoor moet je bij Guus Meeuwis, Johan Vlemmix, Fonsje Spooren of de Twee Pinten zijn.
Tot overmaat van ramp zat ik op de terugvlucht naar Villa Vischlugt in een kist met vierhonderd bejaarden die allemaal begon te hyperventileren en hoesten tijdens een luchtzak. Ik rolde drijfnat van de klodders speeksel het vliegtuig uit en ben meteen naar mijn strandhut gevlucht voor een broodnodige zelfquarantaine. Er moeten immers nog wel wat stokoude expats overblijven om de toch al zo broze economie van de Algarve te stimuleren. Nu wandel ik drie keer per dag over het strand met Tita en Jamba (ik mis Raya vreselijk en elke dag pleng ik hete tranen op haar praalgrafje in mijn tuin) en verder ga ik met moeder de vrouw shoppen bij de Makro. Niks hamsteren hoor, gewoon luxeproducten die niet lang houdbaar zijn, zeg maar van die zooi die vroeger bij Dikker & Thijs in de vitrine lag: kreeften, oesters, truffels en ganzenlever.
De Hollandse camperaars op het strand voor mijn villa zijn verjaagd. Dat ging vanzelf nadat ik getweet had dat zij het virus verspreiden in Portugal; nu vindt er een ware heksenjacht plaats op deze aardappelkisten op wielen, bestuurd door krasse knarren op felgroene Crocs, met Crocodile Dundee-hoeden en in driekwartsbroeken en hun onafscheidelijke vrouwkes met kortpittige kapsels.
Zag je die instructiefilm van Von der Leyen, hoe je je handjes moeten wassen?
Ze heeft zeven kinderen, maar vermoedelijk heeft ze nog nooit de roede ter hand genomen, ik werd akelig van dat gestuntel en droeve geploeter. Hoe zou het eigenlijk zijn in de champagne- en kaviaarbunker van Frenske?
Rob: Bezocht u tijdens uw verblijf in het goede vaderland soms ook meteen even de Haagse Markt in de Schilderswijk, mijnheer Van Amerongen? Het strand van Zandvoort? Het hoofdstedelijke Vondelpark? Ik herinner mij beelden van die locaties – geschoten nadat het kabinet de bevolking met on-Hollandse strengheid had verordonneerd om zoveel mogelijk thuis te blijven – waarop het krioelde van de mensen, die meer lichamelijk contact met elkaar onderhielden dan de leden van de door u reeds aangehaalde parenclub Fata-Morgana in Rucphen. Het resultaat: duizenden extra coronapatiënten. Op die Haagse Markt bijvoorbeeld bleek, gezien de massaliteit waarmee de maatregelen soms zelfs arm in arm aan de laars werden gelapt, het gezonde verstand zeldzamer dan een verse banaan.
Mochten we de pandemie niet overleven: jongens waren we, maar aardige jongens.
Arthur van Amerongen
Mijn hemel, wat een oogkleppendomheid. Mede dankzij al die neef/nicht-relaties heb ik nooit een hoge pet op gehad van de intelligentie van het hedendaagse polderlandse volk. Maar dat zoveel mensen zich niet realiseerden dat zij met hun krankzinnige gedrag andere mensen via via de dood zouden kunnen injagen, had ik toch niet gedacht. En ik had helemáál niet gedacht dat u daar zo lichtvoetig over zou doen door met allerlei zogenaamd lollige, geheel verzonnen anekdotes te suggereren dat u daar vrolijk aan heeft meegedaan.
U had mij ook uitgenodigd voor dat Boeckenbal in de Zaanse Bullekerk, dat overigens één dag later in verband met de coronacrisis niet meer gehouden had kunnen worden. Sterker nog, dankzij uw toedoen stond mijn optreden zo ongeveer als hoofdact op het affiche, terwijl ik – net als de eveneens geïnviteerde Volkskrant-columniste Eva Hoeke – u en uw medeorganisator de heer Muntz allang had laten weten dat ik niet van de partij zou zijn, omdat ik die week in Maastricht zou verblijven. (Laten we het daar maar op houden; dat ik in werkelijkheid met mevrouw Hoeke intiem zat te gourmetten in Wormer gelooft toch niemand.)
U liet mijn naam bewust op de lijst met deelnemers staan, mijnheer Van Amerongen. Een ernstige omissie. Van de zeshonderd aanwezigen kwamen er naar schatting vierhonderd voor mij. Dat was heel pijnlijk, zoals velen van hen mij diep teleurgesteld de volgende dag mailden: “Waar was u?!” Ik heb in de Zaanstreek een naam hoog te houden en stuurde ze daarom bij wijze van troost allemaal exemplaren van ons Grote Foute Jongens Boek deel 2 uit mijn privévoorraad op. Ik neem aan dat u bereid bent de kosten daarvan met mij te delen.
Maar goed, onze wereldleiders dus. Donald J. Trump, Ursula von der Leyen, Frans Timmermans. Ik beperk mij tot dit drietal. “De prijs van grootsheid is verantwoordelijkheid,” zei mijn grote held Winston Churchill ooit. U kunt zich wellicht voorstellen dat ik om die reden zwaar in deze politici ben teleurgesteld. Ondanks alles weet ik dat u niet van gisteren bent. Ik zou het daarom op prijs stellen als u voor één keer serieus uw licht hierover zou willen laten schijnen.
Arthur: Hoe kan ik met de dood voor ogen serieus over Donald J. Trump, Ursula von der Leyen en Frans Timmermans gaan babbelen, oelewapper? Maar goed, jij zit je te vervelen in de fermette, dus ik zal beleefdheidshalve ingaan op de brandende kwesties. Heb je eigenlijk wel een bucketlist? Die survivaltocht met mij in de Ardennen kun je in ieder geval afvinken. In mijn grafrede zal ik daar in geuren en kleuren aan refereren, wellicht tot enige consternatie van onze levenspartners Wil & Car.
Mede dankzij al die neef/nicht-relaties heb ik nooit een hoge pet op gehad van de intelligentie van het hedendaagse polderlandse volk.
Rob Hoogland
Kun jij even voor mij uitvogelen of ik tijdens mijn praatje in de aula ook dia’s kan projecteren van ons gezamenlijk raften, abseilen, kajakken en paintballen, waarvan ik me nog steeds afvraag waarom jij insisteerde dat een en ander in de blote bips moest geschieden, en dat medio januari in de woestenij net buiten Spa. ‘Male bonding’ riep je heel deftig, maar ik heb zo mijn twijfels.
Overigens had ik Harry Mulisch, Saskia Noort, Willem Frederik Hermans en
A. Moonen ook op de poster van het Boeckenbal in de Bullekerk gezet. Onder jouw naam, Hoogland, want ik ben ook niet de beroerdste. Die vierhonderd man die zogenaamd voor jou kwamen, kwamen voor deze literaire kanjers. Ze vroegen niet eens naar jou! Ik denk dat dit voldoende zegt over jouw steeds meer uitdunnende lezersschare. Wie was Alzheimer ook alweer?
Overigens ben ik het geheel met je eens dat het behoorlijk riskant is om deze vrolijke aflevering van ons maandelijks feuilleton geheel te wijden aan corona, want als de Haagsche Post uitkomt in mei, is de nachtmerrie van het Chinese virus deo volente achter de rug en is het droevige vaderland weer geheel geobsedeerd door de oorlog tegen CO2. Hoe laat was jij trouwens bij Eva Hoeke in Wormer? Zag jij niet aan de muur hun trouwportret? Uit beleefdheid heb ik dat maar even omgedraaid. En mochten we de pandemie niet overleven: jongens waren we, maar aardige jongens.