Frans in quarantaine: de voyeur in ons
HP-medewerker Frans van Deijl zit, net als de rest van het land, in quarantaine. Op deze plaats komt hij drie keer per week met berichten van het corona-front. Vandaag: de voyeur in ons.
Keek die leuke, nieuwe overbuurvrouw nou naar porno? Vanuit het dakraam van mijn nieuwe werkplek op zolder, leek het er zo met het blote oog verdacht veel op. Pornhub gaf gratis premium accounts weg, meldde de krant gisteren, dus het zou zomaar kunnen. Ik verkneukelde me al toen ik mijn oude, uit het Amerikaanse leger afkomstige verrekijker erbij haalde en scherp stelde. Maar ‘Pornhub’ bleek Vinger aan de Pols, of hoe heten die medische programma’s tegenwoordig allemaal, waarin eveneens kwistig met menselijk vlees werd gesold en gedold.
Ja, je maakt wat mee, als je in quarantaine verkeert.
Niet zelden vormt dat uitzicht een aangename onderbreking van de werkzaamheden, of een vlucht uit een werkelijkheid, beneden in de woonkamer, die laat ik zeggen qua stemming nogal aan fluctuatie onderhevig is. Vanuit mijn Adelaarsnest kijk ik niet alleen uit over een, zeker bij sneeuw, Anton Pieck-achtig dakpannenlandschap, maar ook kun je overal ongemoeid naarbinnen loeren. Vooral met die verrekijker binnen bereik, openbaren zich levens en onderlinge verhoudingen die de fantasie enorm kunnen prikkelen.
Zo kreeg ik van de week een ander, thuiswerkend doel in het vizier dat elke keer dat ik keek, zat te typen op haar laptop. En haar vingers waaraan ik aan de pink een zegelring meende te zien, ranselden werkelijk het toetsenbord. Vannacht moest ik eruit voor een plasje. Mijn wekker gaf 04.32 uur aan. Ik tripte toch even naar boven om te kijken. Ja hoor, daar zat ze nog. Of weer, dat kon ik niet opmaken. Het doelwit liep overdag al rond in een joggingpak, maar daarin sliep ze mogelijk dus ook. Van kinderen of echtgenoot geen spoor. Nee, dit moest een vrijgezel zijn, die was getrouwd met haar werk.
Met die verrekijker binnen bereik, openbaren zich levens en onderlinge verhoudingen die de fantasie enorm kunnen prikkelen.
Vanochtend, na het ontbijt, richtte ik werktuigelijk op haar, maar verdomd, ze keek terug en recht in de lenzen van mijn verrekijker, zo mijn ogen in. Ik voelde mijn wangen gloeien en ging snel achter mijn bureautje zitten. Enige minuten later keek ik net over de rand van het dakraam opnieuw naar de typende vrouw, hopend dat ze gewoon door was gegaan met haar werk en dat onze kruisende blikken alleen in mijn beleving had plaatsgevonden. Maar niet dus, er was een gordijn dichtgeslagen, half en een beetje slordig, alsof de vrouw in haar reflex even in grote woede was ontstoken.
Voor je het weet, heb je een naam, dus dat gluren bij de buren heb ik voorlopig geskipt. Maar om de voyeur in mij, of eigenlijk in die van ons allemaal, deze zware dagen toch enigszins door te laten komen, volg ik nu via Beleefdelente-filmpjes van Vogelbescherming Nederland het wel en wee van verschillende vogelpaartjes in hun nestkasten. Mijn favoriet betreft twee torenvalken die op het punt staan om een gezinnetje te vormen. Minutenlang kijk ik via de cam naar een valkje dat daar maar in een hoek zit te zitten, terwijl de wind plukt in haar verenpak. Dan ineens, van schrik stoot ik bijna mijn koffie om, komt een andere valk – volgens het begeleidende tekstje het mannetje –, binnen met een buitgemaakte muis, waar het andere valkje dan mee aan de haal gaat. Volgens de vogelbeschermer van dienst was dat dus het vrouwtje. Het is ook overal hetzelfde.
Lees hier de vorige afleveringen terug.