Kiki Schippers: ‘Ik erger me aan mensen die denken dat ze altijd gelijk hebben’
Kiki Schippers (Nijmegen, 1988) is cabaretier. Vanaf september toert ze met Kiki met band door het land. Daarnaast schrijft ze columns en sketches voor verschillende radioprogramma’s.
Wat is uw huidige gemoedstoestand?
Een beetje geconstipeerd. Er zitten veel ideeën in mijn hoofd die op het punt staan om eruit te komen, maar in de weken daarvoor merk ik dat ik blokkeer: er komt weinig uit en er moet eigenlijk ook weinig in.
Aan wie ergert u zich?
Aan mensen die denken dat ze altijd gelijk hebben. Ik ben zelf enorm op zoek naar de waarheid, maar trek daarbij wel alles in twijfel en probeer overal bommetjes op te gooien. Ik erger me ook aan alle irritante delen van mezelf die ik in anderen tegenkom. Tegen mijn vrienden zeg ik weleens: “Jullie zijn wel oké met mij, maar ik nog niet.”
Hoe ontspant u zich?
Naast masturberen? Ik heb niet echt een hobby, zoals wielrennen, maar ik ga wel graag naar Gent om te schrijven, te lezen en alleen te zijn.
Wat is uw grootste angst?
Een blinde vlek. Ik wil alles weten. Ik heb nu een lied geschreven over de ooievaarsplek in mijn nek. Geliefden en familie houden van dat deel van mij, maar voor mij is het onzichtbaar. Die mensen houden dus van een deel van mij dat ik niet ken. Dat vind ik een eng concept.
Lijkt u op uw vader?
We hebben allebei filosofie gestudeerd; ik ben net zo’n denker als hij, maar als hij eenmaal een principe had, dan was hij daar niet vanaf te krijgen. Dat heb ik niet. De liefde voor gadgets delen we wel. Het was echt een ding toen we zijn huis moesten ontruimen – hij kreeg een hartstilstand en is zomaar dood neergevallen – en dat huis lag vol oplaadbare zonnecellen, camera’s en computeronderdelen. Toen ben ik wel even goed gaan nadenken over mijn eigen huis, want ik denk ook altijd: ah, dat komt nog wel van pas.
Als u iets aan uzelf kon veranderen, wat zou dat dan zijn?
Mijn onrust. Ik ken dat ook van andere artiesten. Vroeger dacht ik altijd dat je op je veertigste rustig zou zijn, maar ik ken artiesten in de zestig die ontzettend succesvol zijn, maar toch nog bang zijn dat ze niets meer kunnen.
Wie hoopt u nooit meer terug te zien?
Ik ben niet iemand die vrienden blijft met ex-geliefden; ik heb niet zoveel behoefte aan vrienden met wie ik eigenlijk naar bed wil.
Wat is uw grootste mislukking?
Ik moest op de radio een ode zingen aan Peter Buwalda. Dan wil je iemand natuurlijk ook een beetje erbij naaien. In een van zijn boeken zit veel expliciete sm, zo van: ga in de achterbak van de auto liggen met knijpers op je tepels en een rubberen plug in je anus, en dan kom ik je daar halen. Toen had ik een heel plat liedje geschreven over dat ik in een kofferbak op Buwalda lag te wachten en dat hij maar niet kwam. Hij vond dat smakeloos en wilde niet meer met me praten. Dat voelde als een mislukking, want ik heb hem niet voor me gewonnen. Ik wil blijkbaar toch geen grappenmaker zijn die mensen achter hun rug uitlacht, maar juist het clowntje dat iedereen verbindt.
Bent u aantrekkelijk?
Ik ben niet zo snel tevreden: het moet altijd anders, altijd beter. Als je dat te lang denkt, kan het behoorlijk donker worden. Ik voelde me ook lange tijd niet vrouwelijk. Als ik vroeger uitging met vriendinnen, negeerden mannen mij gewoon. Soms was er iemand die ook met mij wilde praten, dat waren de leuke gasten. Een tijdlang heb ik mijn uiterlijk als schild gebruikt om erachter te komen of iemand echt geïnteresseerd was. Op het podium ben ik me vrouwelijker gaan kleden en toen kreeg ik direct op een andere manier aandacht. Ik heb dus heel lang gedacht dat ik niet aantrekkelijk was, maar ik begin te geloven dat het toch wel zo moet zijn.
Bent u monogaam?
Ja, ik geloof dat je wel verliefd kunt zijn op anderen, maar ik doe het gewoon het best op monogamie.
Wat zijn uw dagdromen?
Ik wil natuurlijk zo snel mogelijk met de band in Carré staan. We hebben deze voorstelling al op de Parade gespeeld en het was eerst een beetje aftasten welke toon we wilden aanslaan, maar toen dat lukte, wilden heel veel theaters het inkopen. Het theater voelt zo vanzelfsprekend voor deze voorstelling, dus natuurlijk moet het in Carré staan, natuurlijk moet het niet in een kleine zaal. Ik wil dit met zoveel mogelijk mensen delen.
Waar schaamt u zich voor?
Dit is een antwoord dat je de komende drie jaar in alle interviews gaat lezen, omdat we allemaal dezelfde therapie hebben gehad, maar: voor de momenten dat ik mezelf in de steek heb gelaten.
Wat is je devies?
Zou ik dat maar zeker weten.
Met uw donatie steunt u de onafhankelijke journalistiek van HP/De Tijd. Word donateur of word lid, al vanaf €5 per maand.