Dranquilo: zonder Duivel Alcohol fris & fruitig de zomer door met dominee Don Arturo
Arthur van Amerongen is jaloers op Pepijn Lanen en Koos van Plateringen, omdat zij wél subsidie hebben gekregen om verslag te doen over hun gevecht met Koning Alcohol. ‘Dat wil ik ook, minister. Geef mij die doekoe!’
Mijn favoriete glossy is LEF, het lijfblad voor alcoholisten, kettingrokers, ritalinsnuivers en andere tot slaaf van roesmiddelen gemaakten. Op de cover van de laatste editie van LEF stond Dave Roelvink: Van Bad Boy naar Decent Dad. Toen dacht ik: en nu is het mijn beurt, want ik sta al bijna vier maanden helemaal droog en bovendien ben ik veel knapper dan de zoon van Drol Riesvink. Bovendien rook ik ook niet meer en ben ik ook nog eens met de crack, de Oxycontin, fentanyl en vooral met dat duivelse lachgas gestopt. Helemaal op eigen kracht!
Op Twitter houd ik mijn volgers op de hoogte van mijn transitie van vadsige alcoholist en smerige, kettingrokende junk tot frisse, geheelonthoudende en aanstootgevende koorknaap, en dat levert mij veel hoon en spot op. Dat zijn allemaal querulanten die jaloers zijn op mijn succes, omdat ze zich helemaal naar de gallemiezen paffen en zuipen en snuiven en te laf en te slap zijn om te stoppen. Stelletje weekdieren!
Ik heb dan ook besloten om, met Bonnie St. Claire, Frits Wester en broeder Arnoud van Doorn als adviseurs, rond Sinterklaas een zelfhulpboek uit te brengen, getiteld: Detoxen met Teetotal Don. Garantie tot aan de voordeur. Niet goed, geld weg.
Toen dacht ik ineens: ho ho ho, voor zo’n inspirerend zelfhulpboek staat vast wel ergens een pot subsidie klaar, bijvoorbeeld bij het ministerie van VWS. En jawel hoor: zo kreeg ene Koos van Plateringen centjes voor zijn bijdrage aan de ‘Dranquillo’-campagne.
Hoewel ik nu dus overtuigd teetotaler ben, kies ik toch liever voor alcohol als vriend dan voor Koos als mijn gabbertje, want ik vermoed dat Koos met een slok op valser is dan een willekeurige grondsteward van Corendon.
GS: Van Plateringen loopt tegen iedereen die dat niet horen wil te roepen dat je leven echt veel leuker is zonder drank en plugt zijn door de Rijksoverheid betaalde podcast hierrr bijvoorbeeld via Insta bij RTL Boulevard. Maar doet hij dat nou omdat hij er echt van overtuigd is, of omdat hij 3.297 euro kreeg voor “PR activiteiten en podcast”.
Pepijn Lanen van De Jeugd van Tegenwoordig, die eruitziet als Shane MacGowan in zijn glorietijd, kreeg in het kader van diezelfde campagne tegen alcohol 8.470 euro voor posts op social media. Dat doet me denken aan de onderscheiding die een knetterstonede en moddervette Elvis Presley kreeg van president Nixon, vanwege de war on drugs van de King.
Ik had nog nooit van die Koos van Plateringen gehoord, terwijl ik toch elke dag trouw de Mediacourant lees. Koossie moet dus wel een BN’er uit de kelders en de krochten van het vaderlands variété zijn. Desondanks kreeg hij bijna vier ruggen uit de staatsruif om de potkast Eerlijk over alcohol te maken.
In de podcast ‘Eerlijk over alcohol’ praat presentator Koos van Plateringen met bekende én onbekende Nederlanders over de rol die alcohol in hun leven speelt. Waarom zijn zij minder gaan drinken, of zelfs gestopt, en wat heeft deze beslissing voor impact gehad op hun leven en gezondheid. Koos van Plateringen: “Alcohol was als een vriend die in de loop der jaren steeds meer het slechte in mij naar boven haalde. Mijn leven is de afgelopen jaren enorm veranderd. En eigenlijk alleen maar positief. Altijd fris, altijd helder. Ik voel meer, ik ervaar meer, ik leef meer! “
Dat wil ik ook, minister. Geef mij die doekoe!
Hoewel ik nu dus overtuigd teetotaler ben, kies ik toch liever voor alcohol als vriend dan voor Koos als mijn gabbertje, want ik vermoed dat Koos met een slok op valser is dan een willekeurige grondsteward van Corendon.
Even wat wapenfeiten: Van Plateringen studeerde Communicatie aan de Hogeschool Inholland in Diemen.
“Studeren aan de Hogeschool”: roflol. Mijn tiepdiploma van Schoevers, behaald in 1977, gooit meer gewicht in de schaal.
Zijn televisiedebuut maakte Van Plateringen in 2004, toen hij als ster-reporter verscheen in Beauty & Zo van Net5.
Ok dan!
In Smurfs: The lost village was Van Plateringen de stem van Bemoeismurf. Bemoeismurf is een slechte vertaling uit het Frans: La Schtroumpfette.
De cv eindigt met een echt wapenfeit: Van Plateringen is getrouwd met Ton Keunen. Hoera!
Ton is eigenaar van Brout, dat mensen en bedrijven helpt in persoonlijk leiderschap. Ton leert mensen de regie te pakken over hun leven. Zonder slachtoffergedrag, schuld of schaamte. Op confronterende en humoristische wijze leidt hij deelnemers naar de enige vraag die ze gaat helpen: het is Tons missie om voor 1 miljoen mensen het verschil te maken in werk, leven en liefde. Want als iedereen zijn eigen rol pakt, doet waar ze blij van wordt en gevoelens uitspreekt, ziet de wereld er een stuk mooier uit.
Als je een gezellig avondje wil hebben, moet je dus Koos & Ton uitnodigen.
Ik ben natuurlijk hartstikke jaloers op die twee, omdat die helemaal binnenlopen met het uitbuiten van eigen leed en dat van anderen. Ik ben gewoon te aardig en te eerlijk om een verdienmodel te maken van mijn eigen leed.
Het verhaal van mijn leven, vrienden.
Een glas wordt bij mij twee flessen, dan gaan er nog een paar neutjes in, vervolgens fiets ik naar de grote stad O., om daar levensgevaarlijke drugs te roken in het gezelschap van eenbenige kommersjele sekswerksers, straatrovers en eencellige psychopaten.
Zelden of nooit worden mijn spannende leesboeken gerecenseerd en gekocht, terwijl die toch vol staan met aangrijpend menselijk leed dat vooral veroorzaakt werd door mijn walgelijke drankmisbruik tussen 1974 en maart 2023.
Ik zwom vanochtend – zoals elke dag – in de Atlantische Oceaan en dacht terug aan alle ellende die Moeder Alcohol in mijn leven veroorzaakte. Alle echtelijke ruzies, mijn grondig verziekte en verknalde loopbaan, de keren dat ik mij vreselijk misdroeg op recepties, vernissages en verjaardagen, de seksuele uitspattingen als gevolg van drugsgebruik, dat hand in hand ging met drankmisbruik.
Mensen vragen mij vaak: maar je kunt toch ook gewoon gezellig een glaasje wijn bij het eten nemen, Tuurtje? NEIN NEIN NEIN! Een glas wordt bij mij twee flessen, dan gaan er nog een paar neutjes in, vervolgens fiets ik naar de grote stad O., om daar levensgevaarlijke drugs te roken in het gezelschap van eenbenige kommersjele sekswerksers, straatrovers en eencellige psychopaten.
Ach, ik heb het allemaal opgeschreven, maar mensen dachten altijd dat ik maar een grapje maakte.
Ik schreef Brussel – Eurabia met mijn bloed, zweet, tranen en feces en wat denkt u dat de onvergetelijke John Jansen van Galen schreef in Het Parool?
De autobiografie van een verslaafde kan meeslepend zijn, mits zij goed geschreven is en liefst een verhelderend inzicht biedt in verslaving, maar daar heeft Van Amerongen geen tijd voor. Met de gejaagdheid van de junk (die bovendien een vroegere vorm van adhd blijkt te hebben) sleurt hij ons in haastige zinnen voort door Libanon, Israël, de Jellinekkliniek en Afghanistan, langs ontelbare whiskyflessen, joints, lijntjes coke en heroïne shots. Tegen de tijd dat we eindelijk Brussel bereiken, heeft de lezer nog slechts een vraag: zal het hem daar lukken van de roesmiddelen af te blijven. En wat denkt u? Nee. Na een jaar, meldt hij op pagina 173, ‘ging ik weer voor de bijl’.
En weet u wat ik nou het ergste van deze recensie vind? Ik haat joints en ik heb nog nooit heroïne gespoten, alleen maar gerookt en gesnoven.
De laatste gunstige verwijzing naar mijn gigantische oeuvre dateert van januari 2016 en is van de geweldige Jos Jager, op Hebban, de gesel van belletristisch Nederland.
Jager: Alcohol en literatuur is een veelvoorkomende combinatie. Een prettige combinatie, want het heeft al voor veel mooie romans gezorgd. In 1962 verscheen de krachtige roman ‘Een dagje naar het strand’ van Heere Heeresma. Deze roman schept een delirisch universum door de ogen van een alcoholistische oom. In 1991 verscheen ‘De Val’ van August Willemsen, waarin Willemsen verhaalt over zijn herstel na alcoholmisbruik. Heel recent konden we genieten van Bouazza’s roman Meriswin, waarin hij op een wonderschone manier de drank prijst en verhaalt van zijn delirium. Ook schrijver en columnist Arthur van Amerongen heeft meerdere romans geschreven over zijn uitspattingen ten gevolge van grote hoeveelheden alcohol. En dit is nog maar een fractie van de vele boeken die gaan over alcohol en alcoholmisbruik.
Ik teer dus al zeven jaar op deze recensie, die ik uitgeprint boven mijn jongensledikant heb hangen.
Oh ja, en de schattige Mark Koster heeft ooit iets aardigs over mij geschreven, maar helaas was zijn hommage flink gemarineerd en dat straalde wederom slecht op mij af.
Met drugs en drank was ik een leuk, vrolijk, sociaal en innemend kereltje, nu ben ik een vreselijke misantrope droogstoppel, nog meer insipide dan een klerk op een assurantiekantoor.
Ik had eerlijk gezegd gedacht dat ik door mijn geheelonthouding veel beter zou gaan schrijven, maar het tegendeel is waar. Met drugs en drank was ik een leuk, vrolijk, sociaal en innemend kereltje, nu ben ik een vreselijke misantrope droogstoppel, nog meer insipide dan een klerk op een assurantiekantoor. Ik ben geworden wie ik ben. Omdat niemand zit te wachten op de Grote Nederlandse Roman van een Geheelonthouder, zal ik moeten blijven broodschrijven. Ik denk dat ik maar om een column ga bedelen bij LEF. Maar zelfs dat kan ik schudden, want het blaadje van de Vakbond voor Alcoholisten en Junks wijdde ooit een heel redactioneel commentaar aan mij:
Ik rook de sinaasappelbloesem en wandelde met de honden naar het strand. Fuck dat hele New York ook, dacht ik. Het onzinnige plan was mij enkel door het hoofd geschoten omdat ik weer eens met drinken was gestopt.’ Zo eindigde de nieuwjaarscolumn van schrijver-journalist Arthur van Amerongen. Omdat de obstinate Arthur graag een loopje neemt met de feiten, weet ik nooit of zijn mededelingen waar zijn of niet. Maar ik geloof wel dat hij een alcoholist is. En ik geloof ook dat hij er zo nu en dan mee ophoudt: met drinken. En in die alcoholvrije perioden heeft hij kennelijk zin om te verhuizen, of om, zoals hij in de betreffende column in De Volkskrant schrijft, ‘nog een keer groots en meeslepend de wereld te veroveren’.
Het ergste van deze publieke vernedering is dat de columnist van LEF mij ook nog eens, verderop in zijn stukje, Martin noemt: Ik ben heel benieuwd naar wat Martin en ik de rest van het jaar gaan doen.
Van zo’n fout ga ik dus spontaan weer aan de drank. Moeder Alcohol maakt het leven nog enigszins verdragelijk. Het is zomer, lieve mensen, ga lekker zuipen. Word niet zoals ik: een chagrijnige ouwe vette blanke geheelonthouder.
Met uw donatie steunt u de onafhankelijke journalistiek van HP/De Tijd. Word donateur of word lid, al vanaf €4 per maand.