Mannen die hun haar verven omdat zij er jonger willen uitzien, bereiken vaak precies het tegenovergestelde. Hoe goed hun kapper ook is en hoe pigmentvol de kleur die wordt gebruikt, als je beter kijkt blijf je toch altijd zien dat iemand zijn haar heeft geverfd. Ineens oogt zo iemand – bijna altijd een man – er juist ouder uit. Hij die wanhopig probeert jong te zijn, is de eerste die overkomt als een ouwe zak.

Ik heb altijd sympathie gehad voor Journaalverslaggever Gerri Eickhof (65). Hij is de reporter van gebeurtenissen met een randje van sociaal onrecht. Half onderdrukte verontwaardiging klinkt altijd door in zijn stem. Bij nieuws over ons slavernijverleden, misstanden in de zorg of armoede in de rafels van de stad – Gerrie staat standvastig paraat. Maar een tijdje geleden is hij plotseling zijn haar gaan verven. Zijn haar is helemaal zwart geworden, zoals dat van Dirk Bogarde in Dood in Venetië.  

Eerst zag hij er zo uit, maar tegenwoordig zo. Persoonlijk vind ik dat geen vooruitgang. Hij is van gedistingeerd naar ordinair gegaan, van natuurlijk naar onnatuurlijk. Als een 65-jarige zijn haar gaat verven, geeft hij aan dat hij een strijd op leven en dood is begonnen tegen veroudering en pensionering. Mogelijk heeft het ook iets met zijn identiteit te maken. Eickhof is iemand van kleur en daar komt hij, meer dan vroeger, graag voor uit. En dan helpt het natuurlijk niet als er ineens zilvergrijze haren in je zwarte dos verschijnen.  

In zijn strijd is Eickhof volgens mij bij het naderen van zijn professionele eindstreep met meer passie gaan presenteren en inspreken. Meer betrokkenheid is mooi, maar journalistiek trekt zoiets natuurlijk een wissel. Dat merkte ik bij een item (zie 8:12) dat hij voor het Journaal maakte over Rabin Baldewsingh, de Nationaal Coördinator tegen Discriminatie en Racisme. 

Wat was er aan de hand?

Een joodse politieagent met een keppeltje is zo’n beetje het aller-belachelijkste wat ik in jaren heb gehoord.

Minister Dilan Yesilgöz van Justitie en Veiligheid had eindelijk besloten om ‘het verbod op een hoofddoek, kruisje of keppeltje bij de politie definitief door te voeren’. Helaas was dat besluit bij sommigen in het verkeerde keelgat geschoten, onder meer bij deze Baldewsingh. Met de hem bekende omfloerste stem zei Gerri: ‘De Nationaal Coördinator is woedend.’

Een harde storm woei door het Journaal.

In dit tijdsgewricht is bijna iedere Nederlander woedend. De boeren zijn woedend omdat ze te veel stikstof hebben of te weinig regen, de burgers zijn woedend omdat de regering alles verkeerd doet en de buitenlui zijn woedend omdat je in Nederland nu eenmaal niets voorstelt als je niet woedend bent. Rabin Baldewsingh bleek ook al woedend. Hij vindt de maatregel van minister Yesilgöz juist discriminerend. Het zou 1 miljoen moslims verhinderen een bijdrage te leveren ‘aan de samenleving’. 

Of het er inderdaad een miljoen zijn weet ik niet en waarom je als moslima per se hoofddoekje moet dragen om een bijdrage te kunnen leveren, is me ook niet duidelijk. Maar allereerst dit: sinds Thorbecke 170 jaar geleden heeft geen christen als politieagent, griffier of rechter ooit de behoefte gevoeld om zijn geloof uit te dragen middels een duidelijk zichtbaar kruisteken. Zoiets werd terecht als niet passend beschouwd. In de Nederlandse rechtszaal hangt geen kruis, maar een portret van de koning, het staatshoofd. 

En zo hoort het. 

Een joodse politieagent met een keppeltje is zo’n beetje het aller-belachelijkste wat ik in jaren heb gehoord. Ja, bij de Klaagmuur in Jeruzalem loopt misschien zo’n agent rond – ‘besneden politie’, zou Theo van Gogh zeggen – maar in Nederland zal geen Jood daarom vragen. De Jood die dat toch doet, zou door andere Nederlandse Joden als ‘volkomen mesjogge’ worden beschouwd. 

Baldewsingh is zo’n typische PvdA-apparatsjik, een van de velen, die ondanks de geringe omvang van zijn partij, toch een min of meer belangrijke functie heeft weten te veroveren. 

De kwestie rond het dragen van een hoofddoek bij de politie is uitsluitend bedoeld om moslims een uitzonderingspositie te geven. Minister Yesilgöz heeft volkomen gelijk dat zij hierin niet meegaat. De overheid behoort in uitingen volstrekt neutraal te zijn, dat is een van de belangrijkste leerstukken van de democratie en de staatsinrichting. Iemand die dat niet begrijpt en die zich daar woedend over toont, zou eerst terug moeten naar de schoolbanken voor een eenvoudig cursusje staatsrecht. Het is jammerlijk dat de sociaaldemocratie en haar vertegenwoordigers weer niet goed raad weten met dit soort religieuze uitingen. Baldewsingh is zo’n typische PvdA-apparatsjik, een van de velen, die ondanks de geringe omvang van zijn partij, toch een min of meer belangrijke functie heeft weten te veroveren. 

Laten we eerlijk zijn: Rabin Baldewsingh, de Nationaal Coördinator tegen Discriminatie en Racisme, begrijpt weinig van racisme en racismebestrijding, eigenlijk heel tragisch voor iemand die door diezelfde overheid is aangesteld. Juist om discriminatie en racisme te voorkomen is het nodig dat een agent niet toont waar hij religieus of ideologisch door gedreven wordt. Zelfs als het gaat om een kapot achterlicht zou ik niet graag worden aangehouden worden door een agent met een hoofddoek. Die hoofddoek is gewoon een teken van onderdrukking en ik kan me nauwelijks voorstellen dat een gezagsdrager die zo’n hoofddoek draagt zonder vooroordeel te werk gaat. Ik wil trouwens ook niet worden aangehouden door een vent met een keppeltje of met een hamer en een sikkel. 

Ja, waarom niet? Straks heb je een aanhanger van Stalin aan je broek hangen. Thierry Baudet is al bijna zover.

Om zijn item kracht bij te zetten had Gerri Eickhof ook nog een jonge moslima geïnterviewd. Ze droeg helemaal geen hoofddoek, dus als kijker was je geneigd te denken: waar maakt zij zich druk over? Ze wilde in de toekomst evenwel bij de politie gaan werken en ze had het plan opgevat om – heel toevallig – als agente wel degelijk een hoofddoekje te gaan dragen. ‘Maar nou weet ik het niet meer’, mopperde ze een beetje treurig.

Rabin Baldewsingh riep ‘schande!’ en ‘discriminatie!’ In zijn hele houding leek hij mij zo iemand die geen tegenspraak duldt en die bij elke kritiek ‘schande’ en ‘discriminatie’ begint te roepen.

Nou ja, zeg! Als je zo als journalist je punt moet maken, weet ik er ook nog wel een paar.

Rabin Baldewsingh riep ‘schande!’ en ‘discriminatie!’ In zijn hele houding leek hij mij zo iemand die geen tegenspraak duldt en die bij elke kritiek ‘schande’ en ‘discriminatie’ begint te roepen. Hoedt u voor dat soort mensen. Zij komen alleen op voor zichzelf, al beweren zij anders.

En verder wens ik Gerri Eickhof, ook na zijn pensioen, nog vele jaren toe bij het Journaal, tenminste als hij stopt met zijn haar te verven. Kom er gewoon voor uit, Gerri!

Met uw donatie steunt u de onafhankelijke journalistiek van HP/De Tijd. Word donateur of word lid, al vanaf €4 per maand.