De laatste internationale overwinning van Wilco Kelderman dateert van 4 augustus 2013. Op die dag wint Mark Cavendish de laatste etappe in de Ronde van Denemarken en schrijft Kelderman het eindklassement op zijn naam.

Links en rechts van hem op het podium staan twee Denen.

Bak en Breschel.

Kort daarvoor had Thijs Zonneveld een column geschreven met de kop ‘Wilco Kelderman bestaat niet’. Alles om ervoor te zorgen dat niet iedereen de hele dag over Wilco Kelderman zou praten en schrijven, en hem richting het ravijn van een onvermijdelijke toekomst als Tourwinnaar zou fantaseren. Zo lang Wilco Kelderman niet daadwerkelijk grote wedstrijden won, bedoelde Zonneveld, moesten we het maar niet te veel over hem hebben.

In 2023 wonen Bak en Breschel in een gerieflijke aanleunwoning aan de rand van Kopenhagen, en Wilco Kelderman bestaat nog altijd als wielrenner. Hij is niet eens heel erg oud, al heeft dat minder met zijn leeftijd te maken als met zijn uitstraling, die vermoedelijk altijd de illusie van veelbelovendheid zullen blijven voeden.

Tien jaar lang fietste Kelderman door de wereld, al leek hij vaker op de weg terug dan op weg naar grote prestaties. Hij viel vaak, meestal nét als hij op het punt stond iets groots te winnen. De enige keer dat hij niet op een onpraktisch moment iets brak, was het zijn ploegleiding die hem kwam breken: in de corona-Giro van 2020 viel de ene favoriet na de andere uit en belandde Wilco Kelderman in de roze trui. In de laatste koninginnenrit, op een paar dagen van het einde, belandde hij tussen wal en schip, een niemandsland tussen twee bergen in. Vóór hem reed een ploegmaat, wiens kansen op het roze gevoelig groeiden nu Kelderman de eersten niet meer kon bijhouden.

De leiding van zijn toenmalige ploeg kwam met de auto naast Kelderman rijden.

Maar, hoe gaat dat, in leven en werk van Wilco Kelderman, de Eddy Merckx van het misfortuin?

Ze zouden hem wel vertellen dat Hindley elk moment op hem kon wachten, dacht je nog.

Ze zouden hem op zijn minst naar voren schreeuwen en hem, als niemand keek, een paar honderd meter aan het portier van de auto meevoeren.

Nee.

De auto trok op, scheurde weg en liet hem achter, tussen sop en gaarkoken.

Dichter bij een grote zege is Wilco Kelderman de afgelopen tien jaar niet geweest. Afgelopen najaar eindigde hij nog als tweede in een bergrit in de Vuelta, maar altijd trof hij wel een of andere smurf die net die dag een zelden gehaalde topvorm tentoonspreidde.

Dit jaar, teruggekeerd in Nederlandse dienst na een paar buitenlandse jaren, zou hij zich concentreren op de Giro, om Primoz Roglic daar aan de eindzege te helpen. Want zo gaat dat, in de topsport: als je ook maar even zelf nalaat te winnen, sta je voor je het weet anderen aan overwinningen te helpen.

Maar, hoe gaat dat, in leven en werk van Wilco Kelderman, de Eddy Merckx van het misfortuin? Hij viel, raakte geblesseerd en ging niet mee naar Italië, waar Roglic ook zonder zijn hulp de beste was. Op zulke momenten moet, dat kan toch niet anders, een diep gevoel van misbaarheid in je opwellen. Het doel waarvoor je bent aangewezen wordt behaald, maar je hebt er zelf niks aan hoeven bijdragen. Nog even en je zou bijna vergeten dat de man wiens bestaan zo lang mogelijk diende te worden ontkend daadwerkelijk bestond. It’s like ten thousand spoons if all you need is a knife.

Kelderman. Zo vaak zo goed, en zo zelden meeslepend. Wilco is als de Nederlandse wegen: je herinnert je pas hoe goed die zijn zodra je België binnenrijdt.

En langzaam maar zeker, in de schemering van de plekken waar de grote overwinningen worden verdeeld en de spectaculaire nederlagen vorm krijgen, net achter de plek waar de herinneringen van generaties wielerliefhebbers vorm krijgen, groeide er iets wat het midden hield tussen een running gag en een bevestiging van Wilco Keldermans uitzonderlijke talent: de lijst van wielrenners met top-10-klasseringen op het hoogste niveau zonder overwinning.

In die lijst staat Wilco Kelderman al jaren onbedreigd bovenaan – Alanis Morissette zou er wel raad mee weten

Dinsdag en woensdag voegde hij in de Ronde van Zwitserland nog maar eens twee Top-10s toe aan een portfolio dat inmiddels een halve plank beslaat: zijn 141^ste en 142^ste ereplaats sinds zijn laatste zege. Woensdag viel hij een paar keer aan voor de zege, zoals Donald Duck aan een nieuwe job begint: energiek, maar in de wetenschap dat het sowieso niet gaat lukken.

Voor de duidelijkheid: Simone Consonni, de nummer twee in dat klassement van de beste niet-winnaars, heeft 53 Top-10s zonder zege.

Woensdag viel hij een paar keer aan voor de zege, zoals Donald Duck aan een nieuwe job begint: energiek, maar in de wetenschap dat het sowieso niet gaat lukken.

Zelf zegt Wilco Kelderman dat die overwinning op een dag vanzelf komt, dat het een doel is, dat hij er alles aan doet. Want: in topsport gaat het om de winst, zeggen mensen die geregeld winnen. In topsport gaat het om entertainment, beweren zij die op hun eigen manier een bijdrage leveren.

Maar in topsport gaat het volgens mij toch vooral om doorgaan waar anderen er de brui aan geven. Niet opgeven, nooit het bijltje erbij neer. Daarin is Wilco Kelderman, die het talent en de hardheid van een Tourwinnaar koppelt aan de tegenslag van een superschlemiel, onovertroffen. In het klassement van doorzetters staat Wilco Kelderman inmiddels zo magistraal ver voor op de rest dat alleen zijn eigen ambitie en talent hem nog kunnen bedreigen. Alleen al daarom zou er een Morissette-bokaal voor hem in het leven moeten worden geroepen, en een leiderstrui waarop, in kleine letters, Isn’t it ironic staat.

Met uw donatie steunt u de onafhankelijke journalistiek van HP/De Tijd. Word donateur of word lid, al vanaf €4 per maand.