Ooit wint Thymen Arensman de Giro
Het is tamelijk zeldzaam, een wielrenner waarbij het team meer vertrouwen heeft in hem dan hijzelf heeft, maar Thymen Arensman is ook een tamelijk zeldzaam exemplaar, schrijft Frank Heinen.
Een paar weken geleden reed Thymen Arensman in de Tour of the Alps, een voorbereidingswedstrijd voor de Giro. Hij reed een beetje voor de kat z’n viool mee, ver achter enkele van zijn ploegmaats. Vaak kwam hij in die etappes op flinke achterstand binnen, wat tegenvalt, als je vorig jaar nog zesde was in de Vuelta.
Het meest op dreef was hij in de Tour of the Alps in de interviewtjes na de streep waarin hij wat gekweld keek. Gesprekken met Arensman zijn altijd de moeite waard, er zit een twijfel en een realiteitszin in zijn woorden die onwillekeurig aan Tom Dumoulin doen denken. Net als Dumoulin blinkt hij niet uit in een pokerface: op momenten van teleurstelling doet Arensman soms wel een poging het sociaal wenselijke antwoord te geven, maar toon en gezicht nemen de afslag van de onbarmhartige eerlijkheid.
In Arensman woekert de onzekerheid als klimop, als je er niet op tijd bij bent met wieden, bedt bedekt het voor je er erg in hebt je hele geestelijke gevel. Na een van die ritten in de Alpen, een paar weken terug, zei Arensman intelligente, openhartige en ook wel licht zorgwekkende dingen over zijn staat van zijn. Hij vertelde over zijn nieuwe team, Ineos, een soort Manchester City van het wielrennen, een team vol renners waar hij enorm tegenop kijkt, Rondewinnaars, mannen. Dat zo’n ploeg vertrouwen in hem stelde, dat zulke mannen met hem wilden samenwerken; je hoorde gewoon dat Thymen Arensman daar met zijn hoofd niet helemaal bij kon.
In Arensman woekert de onzekerheid als klimop, als je er niet op tijd bij bent met wieden, bedenkt het voor je er erg in hebt je hele geestelijke gevel.
‘Dat ik überhaupt word opgesteld,’ zei de nummer zes van de laatste Vuelta, winnaar van een zware bergrit, vorige week tegen de NOS, ‘in zo’n team, da’s al een mooie bevestiging.’
Ik denk deze neiging te herkennen, omdat ik hem zelf ook bezit. Het is de blik van iemand die zelfbewustzijn op verwarrende wijze combineert met de blik van een kind dat naar grote mensen kijkt, dankbaar dat-ie mag meedoen, terwijl-ie tegelijk ook wel weet dat hij een van die grote mensen is. Het heeft zo z’n voordelen, om zo naar de dingen te kijken. Zo ben je vaak snel vereerd, of trots. Tegelijk schiet het niet erg op.
Daarnaast sprak Arensman een paar weken geleden over ‘persoonlijke dingen’. Negatieve gedachten, en ‘andere dingen in zijn leven’. Verhuizing, gedoe. In een gesprek met het Algemeen Dagblad viel afgelopen week het woord ‘rompslomp’.
Mooi, klassiek, ontopsportachtig woord.
Rompslomp. Het zou ook de naam van een jaarclub kunnen zijn, of een dorp in Vlaanderen, in de buurt van Erps-Kwerps.
Rompslomp aan de Meier.
Busstation Rompslomp-Buiten.
Het bruisende stadshart van Rompslomp.
RKVV Heisa Houthalen – VV Rompslomp 1-2.
Veel sporters zijn het alledaagse inmiddels zo ver ontstegen dat ze nog maar weinig last ondervinden van rompslomp, dat ze bijna vergeten dat er zoiets als rompslomp bestaat. Rompslomp besteden ze uit aan een speciaal rompslompmannetje – niet zelden een vrouw, want dat zijn zoals bekend de beste mannetjes. Soms levert ze dat na afloop van hun carriere een hoop extra rompslomp op, als blijkt dat het rompslompmannetje de rompslomp helemaal niet heeft opgelost, maar alles in een kast heeft geduwd, en de deur op slot heeft gedaan. Zo hoor je geregeld over oud-topsporters dat ze onder rompslomp bedolven worden. Plots is er overal rompslomp, een enkeling komt er dan voor het eerst achter dat het leven voor zeventig procent uit rompslomp bestaat en blijft er van schrik voorgoed in.
Thymen Arensman had dus last van rompslomp. Iedereen die last heeft van rompslomp, weet dat het werk eronder lijdt. Dat je minder geconcentreerd bent, dat je gedachten zomaar elders verwijlen. Kan niet, als je een van de spitsen bent van het Manchester City van de koers. Je kunt niet zo licht mogelijk willen zijn, en dan in stilte een geestelijke hutkoffer vol gedachtetjes meezeulen. En van die wetenschap werd Arensman dan weer onzeker. Onzeker of hij wel zou kunnen doen wat hij eerder had gedaan, onzeker of hij wel zijn bijdrage zou kunnen leveren, onzeker over veel, zo niet: alles, want Arensman is een teamspeler. Het woord ‘team’ ligt hem in de mond bestorven, hij gebruikt het even vaak als Diederik Samsom ‘sociaaldemocratie’ zegt en Rob Geus ‘ongelofelijk’.
Het is tamelijk zeldzaam, een wielrenner waarbij het team meer vertrouwen heeft in hem dan hijzelf heeft, maar Thymen Arensman is ook een tamelijk zeldzaam exemplaar.
Het is tamelijk zeldzaam, een wielrenner waarbij het team meer vertrouwen heeft in hem dan hijzelf heeft, maar Thymen Arensman is ook een tamelijk zeldzaam exemplaar. Een geweldige wielrenner. Lang en dun als Chili, en altijd een beetje schoorvoetend, alsof hij dat wat eronder zit, die diepe, vreeswekkende wil, nog wat voor zichzelf wil houden. Bovendien is hij altijd op zijn sterkst in de derde week. Dan is de motor warm, en het vertrouwen in eigen kunnen eindelijk op kamertemperatuur.
Wat Thymen Arensman betreft, beginnen Grote Rondes pas in de derde week.
Tegen de NOS zei hij: ‘De eerste en tweede week wordt het een beetje aankijken. En dan de derde week: spektakel, denk ik.’
Zondag, op de laatste dag van de eerste Giroweek, werd hij zevende in de lange tijdrit. Hij verloor minder dan een halve minuut op de onmenselijke Evenepoel, en zeven seconden op halfgod Roglic. Nu al, zo vroeg. Hij rijdt in het sterkste team, waar ze hem graag groot maken, maar niet te groot, want dan komt de hiërarchie in de ploeg in de war. Dus omdat niemand het hem zal verklappen, en hij het zelf niet zal durven denken (maar het stiekem al wel weet), schrijf ik het: ooit wint Thymen Arensman de Giro.
En ‘ooit’ breekt soms sneller aan dan je denkt.
Met uw donatie steunt u de onafhankelijke journalistiek van HP/De Tijd. Word donateur of word lid, al vanaf €4 per maand.