Demi Vollering, de beste twijfelaar ter wereld
Demi Vollering heeft, na de Amstel Gold Race en de Waalse Pijl, ook Luik-Bastenaken-Luik op haar naam geschreven. Frank Heinen over ‘de beste twijfelaar ter wereld’.
Kassandra Reinhardt is een vrouw die zich op ieder gewenst moment kan dubbelvouwen. Ze is de grote – tevens: enige – ster van het YouTube-kanaal ‘Yoga with Kassandra’, waarop zij miljoenen beginners, gevorderden en experts online yogales geeft.
Een van hen ben ik (beginner met spierpijn).
Een van hen is ook: Demi Vollering (beste wielrenster ter wereld).
Er was een tijd dat Demi Vollering niet zo goed wist wat ze wilde.
Ze werkte in een nagelstudio, daarna liep ze stage in een gymzaal en verdiende ze wat bij in een tuincentrum. Uiteindelijk belandde ze in de bloemen, wat niet gek is, want haar moeder was bloemiste en haar vader heeft een hortensiakwekerij.
Fijne planten, hortensia’s.
Ze zijn sterk.
Ze bloeien lang.
Ze komen elk jaar terug.
Later ging Demi Vollering fietsen. Ze bleek een natuurtalent; binnen een paar jaar behoorde ze tot de internationale top. Dat is het gekke, met sommige sporters: je hebt hun namen al zo vaak gehoord dat je denkt dat je ze ook al heel lang hoort. Ze zijn vertrouwd geworden, ze maken onderdeel uit van je leven, van je dagen. Ze lijken er al zo lang te zijn dat je vergeet dat ze er nog maar net zijn. De volger is eerder gewend aan de sporter dan de sporter aan zichzelf.
Demi Vollering kon tegen duels met Annemiek van Vleuten opzien zoals stofvlokken opzien tegen de voorjaarsschoonmaak.
Demi Vollering wist wat ze wilde, en ze wist ook: hoe. Ze werd snel goed, in een omgeving waarin ‘geweldig’ de norm was. Binnen een paar jaar was ze beter dan de meesten, en praktisch even goed als de besten. Maar ja, het probleem met de besten: die verbeter je niet zomaar. En dus won ze vaak, maar werd ze ook geregeld verslagen door die paar rensters die nóg beter waren.
Vos.
Van der Breggen.
En, vooral: Van Vleuten.
Demi Vollering kon tegen duels met Van Vleuten opzien zoals stofvlokken opzien tegen de voorjaarsschoonmaak. Ze wist: zo meteen gaat het gebeuren. Zo meteen wordt het steil en lang en dan valt ze aan. En dan kan ik mee, of niet. Dat is faalangst: dat je in gedachten zo de nadruk legt op de kans dat het fout gaat dat je de mogelijkheid dat het ook goed kan gaan uit het oog verliest. Dat het hypothetische fout gaan alles overneemt, dat je de mislukking zo vaak incalculeert dat-ie ook daadwerkelijk plaatsvindt.
En dan, van al die gedachten die in steeds dezelfde carrousel steeds sneller in de rondte gingen, draaide haar maag om.
Soms stond er dan boven aan een berg iemand die haar uitschold, of uitlachte, of gewoon: op de hand van haar tegenstander was. Ook dat hoort bij faalangst: dat je die ene lul onthoudt, dat al die toejuichingen, al die overwinningen, al die complimenten verdampen nog voor je ze goed en wel tot je hebt genomen en dat die ene zure opmerking van zomaar een gek langs zomaar een weg zich ergens in je gedachten vastzet en er aan je zelfvertrouwen gaat zitten pulken.
Wie niet goed klimt, gaat trainen in de bergen.
Wie traag sprint, gaat oefenen op explosiviteit.
Wie aan zijn tijdrit wil schaven, boekt een middagje windtunnel.
En wie zijn gedachten wil stalen, belt iemand om mee te praten.
Dat deed Demi Vollering deze winter.
Het gevolg van dat besluit laat zich samenvatten in uitspraken als ‘Ik zeg altijd: word wakker als een leerling en ga naar bed als een wijs man’ en in de volgende uitslagenlijst:
1e in Strade Bianche
1e in Dwars door Vlaanderen
2e in Ronde van Vlaanderen
2e in de Brabantse Pijl
1e in de Amstel Gold Race
1e in de Waalse Pijl
1e in Luik-Bastenaken-Luik.
Ogenschijnlijk een CV van iemand zonder twijfel.
Toch vertelde ze ook de afgelopen weken na wéér een gewonnen wedstrijd dat ze nog wel eens misselijk werd in de aanloop naar een belangrijk moment in de koers. Daarna namen de tranen van opluchting dat het tóch was gelukt het dan over.
Op de Muur van Huy reed ze de hele klim op kop, in het zadel.
De weg liep steeds steiler omhoog, of was het haar zelfvertrouwen?
Hoe dan ook: niemand kon volgen.
Achteraf zei ze: ‘Ik keek wel vijf keer achterom. Ik kon het niet geloven.’
Wie twijfelend en onzeker van aard is, zal nooit zonder twijfels en angsten door het leven gaan. Ze zijn er nu eenmaal. Twijfel is chronisch.
Zondag, in Luik-Bastenaken-Luik, leken de zenuwen het weer even voor haar te verpesten. Voor de belangrijkste klim dreigde er een gevoel van verlamming over haar te komen, de verlamming die iedereen kent die op het punt staat iets groot te voltooien, het gevoel dat je je zeegezicht ook met zwarte verf kunt bekladden, dat je je scriptie ook naar de prullenbak kunt verschuiven, dat je op elk moment op de snelweg het portier kunt openen.
Ik moest denken aan Kassandra, die soms, tussen de child’s pose en de half butterfly, met zinnetjes strooit, zogenaamde ‘affirmations’ die je minutenlang in gedachten dient te houden. Mantra’s als ‘I’m the best version of myself’ en ‘I am a source of good in this world’ en zo. Zelf vergeet ik die zinnetjes altijd onmiddellijk, of ik lach erom. Ik vermoed dat Demi Vollering ze onthoudt, mogelijk onbewust, maar ze zitten ergens in haar gedachten, en nemen de plek in van twijfels en angsten.
Wie twijfelend en onzeker van aard is, zal nooit zonder twijfels en angsten door het leven gaan. Ze zijn er nu eenmaal. Twijfel is chronisch. Demi Vollering heeft de magische formule gevonden om ze, op de momenten dat ze er het minst aan heeft, te voelen en vervolgens ongebruikt terzijde te schuiven.
Twijfel is chronisch, twijfelend leven niet.
Demi Vollering, de beste twijfelaar ter wereld.
Met uw donatie steunt u de onafhankelijke journalistiek van HP/De Tijd. Word donateur of word lid, al vanaf €4 per maand.