En Tao Geoghegan Hart denkt aan de plek om de volgende hoek
De Britse Tao Geoghegan Hart werd zondag derde in de Italiaanse rittenkoers Tirreno-Adriatico. Frank Heinen zag hem kort voor diens huldiging diep in gedachten verzonken.
Zondagmiddag in San Benedetto del Tronto stond de nummer drie van het eindklassement van de Tirreno-Adriatico achter het podium een beetje voor zich uit te dromen. Hij leunde met zijn hoofd tegen het in allerijl opgetrokken pedestal, en staarde in de verte. Ieder moment kon hij gehuldigd worden als de derde van een van de belangrijkste etappekoersen van het jaar – de drie Grote Ronden uitgezonderd.
Tegenover hem stond Almeida, die net een plekje voor hem was geëindigd.
Almeida keek Geoghegan Hart aan met de blik van iemand die niet weet of de ander geholpen wil worden. Er zat dertig centimeter tussen hen. Het komt soms voor. Iemand lijkt dichtbij, maar één blik op zijn ogen en je weet: die is in werkelijkheid heel ergens anders.
‘Wat staat-ie nou te doen,’ giechelde commentator Karsten Kroon. ‘Is-ie verstoppertje aan het spelen?’
Ja, daar vroeg Karsten wat. Wat stónd-ie daar te doen? Wat zag Geoghegan Hart in het plantsoentje in San Benedetto del Tronto? Welke gedachten joegen er door zijn hoofd?
Tao Geoghegan Hart is een van de twaalf actieve profwielrenners die ooit een Grote Ronde hebben gewonnen. En ik vermoed: de minst bekende. Bijna altijd wordt een Grote Ronde gewonnen door een Grote Renner – soms is die renner op het moment van winnen nog geen Grote Renner, maar later wordt-ie dat dan alsnog.
Heel af en toe blijft een Grote Ronde-winnaar een gemiddelde renner. Iemand van wie je eerst vergeet dat-ie wel eens een Grote Ronde heeft gewonnen, alvorens steeds meer van hem te vergeten – als laatste vergeet je zijn naam, hoewel je al lang niet meer weet hoe je die precies schrijft.
Van een onverwachte, veelbelovende Grote Ronde-winnaar werd Tao Geoghegan Hart een Grote Ronde-winnaar waarvan allengs minder en minder werd verwacht.
Het nare aan het bestaan van een gemiddelde Grote Ronde-winnaar is dat hem eindeloos wordt nagedragen dat-ie ooit een Grote Ronde heeft gewonnen. Roger Walkowiak won min of meer per ongeluk de Tour, opende een tankstation annex bar en moest de rest van zijn leven van zijn stamgasten horen dat hij ten onrechte de Tour had gewonnen. Als Oscar Pereiro ergens verschijnt, weerklinkt het gesmiespel van mensen die in zijn Tourzege het toppunt van vals spel gesymboliseerd zien. Alsof Pereiro er iets aan kan doen dat Floyd Landis een paar dagen na de finish nog werd gediskwalificeerd omdat hij bleek te hebben gewonnen als half mens, half testosteroncocktail.
Tao Geoghegan Hart won in 2020 de Giro d’Italia. Niemand had dat verwacht. Hijzelf ook niet. Maar na drie weken, talloze valpartijen, coronagevallen en een fenomenale sleurpartij van Rohan Dennis, die hem de Stelvio over trok als de auto van je ouders de Boedelbak met je laatste spullen bij een verhuizing, won hij de Giro, vóór Hindley en Kelderman.
Je denkt, als zoiets gebeurt: nu begint het.
Je denkt: nu moet het gaan gebeuren.
En dan gebeurt er dus niks.
Twee jaar lang gebeurde er niks. Van een onverwachte, veelbelovende Grote Ronde-winnaar werd Tao Geoghegan Hart een Grote Ronde-winnaar waarvan allengs minder en minder werd verwacht. Af en toe kwam hij nog in het nieuws met een interview waarin hij uit de hoek kwam als een intelligente, progressieve denker, iemand die de wereld om zich heen serieuzer neemt dan hij zichzelf neemt. Hij sprak zich uit tegen wielrennen als een wereld waarin geen plek is voor politiek, een soort vacuüm waarin Black Lives Matter rimpelloos voorbij trok en waar duurzaamheid een onderwerp voor een handvol geitenwollensokkencoureurs bleef.
‘Everything is political,’ zei hij tegen The Guardian. ‘We are all in this together.’
Hij is, in de woorden van wielerschrijver Edward Pickering, iemand die door het leven gaat met zijn ogen wijd open.
De meest spannende plek ter wereld, vindt Geoghegan Hart, is die nét om de volgende hoek.
De jaren verstreken. De blik bleef helder, de resultaten mager. Geoghegan Hart werd ziek, raakte geblesseerd, leed onder uiteenlopende vormen van pech en tegenslag, maar hij leek niet van zijn stuk te brengen. Daarvoor kende hij zichzelf te goed, en daarvoor was hij ook te zeer bekend met het wezen van wielrennen, dat grotendeels bestaat uit verlies en tegenslag en nog meer verlies. Geoghegan Hart kent zijn klassieken, hij wéét wie Roger Walkowiak was, hij moet hebben gevoeld dat elke race waarin hij weer niet presteerde als een Giro-winnaar iets van die Giro-zege af deed. Als een gewone wielrenner steeds opnieuw verliest, is dat sneu voor hem. Als een Grote Ronde-winnaar verliest, is dat sneu voor de ronde die hij ooit waagde te winnen.
Zaterdag werd Geoghegan Hart tweede, in een loodzware etappe, ruim voor renners als Van Aert, Van der Poel, Girmay, Alaphilippe, Pidcock, Yates, Vlasov.
Zelf begreep hij onmiddellijk dat het zeer waarschijnlijk niet mogelijk zou blijken om die triomf te herhalen, of te verbeteren. Het enige waarop hij hoopte, was dat het gevoel zou terugkeren, het gevoel dat hij had, toen, op de Stelvio, en in Milaan, het gevoel dat hij de beste Tao Geoghegan Hart was die hij kon zijn.
Vorige maand won hij voor het eerst sinds die Giro weer – maar dat was in Valencia, in een amusekoersje. Hap, slik, weg. Zaterdag werd Geoghegan Hart tweede, in een loodzware etappe, ruim voor renners als Van Aert, Van der Poel, Girmay, Alaphilippe, Pidcock, Yates, Vlasov.
En Hindley, en Kelderman.
Alleen Primoz Roglic was, op de streep, sneller. Ietsje.
Misschien dacht hij daaraan, Tao Geoghegan Hart, zondag, in San Benedetto del Tronto, terwijl de huldiging in gereedheid werd gebracht. Aan dat overal ter wereld mensen zich op datzelfde moment afvroegen welke klinkers op welke plek in zijn naam hoorden. Of misschien dacht-ie nergens aan, en voelde-ie slechts, en vroeg hij zich af of dit gevoel leek op dat van de Stelvio, toen-ie nog geen Grote Ronde-winnaar was en alles nog om de volgende hoek lag.