Freddy Heineken zou de huidige topman Dolf van den Brink onmiddellijk ontslagen hebben
Freddy Heineken was een koopman en geen dominee. Logisch, want doorgaans hebben dominees niet zo veel vriendinnen. Maar het feit dat de firma die zijn naam draagt vrolijk doorwerkt in Rusland en poen verdient, zou hij toch wel misselijkmakend hebben gevonden, schrijft Max Pam.
Het grote nadeel van dode mensen is dat zij niet meer kunnen spreken – en tegenspreken. Het grote nadeel van dode mensen is dat zij dood zijn, dat je ze ook niets meer kunt vragen. Vaak is dat wel een voordeel. De meeste doden hebben ons weinig te vertellen. Zij zijn gestorven in een graf dat na een tijdje wordt geruimd. Het kerkhof ligt inderdaad vol met onmisbare mensen, die al snel helemaal niet zo onmisbaar bleken. Maar er is ook een groep doden, waarvan je zou willen weten hoe zij denken over het hier en nu. Over het huidige tijdsgewricht.
Freddy Heineken (1923 – 2002) bijvoorbeeld.
Je kunt natuurlijk niet voor de doden spreken, maar bij Heineken heb ik toch een vaag idee. Weliswaar heb ik hem slechts oppervlakkig gekend, maar goed genoeg om te vermoeden wat Freddy gevonden zou hebben van het feit dat zijn firma gewoon in Rusland vrolijk doorwerkt en poen verdient, terwijl andere bedrijven zich – tandenknarsend uiteraard – hebben neergelegd bij de westerse boycot.
Freddy – ik mocht Freddy zeggen – kwam wel eens langs in zijn optocht van twee Heineken-groene limousines met chauffeur. Dan gingen we een vorkje prikken in de Oesterbar op het Leidseplein (bestaat niet meer), of in Brasserie Van Baerle in Amsterdam-Zuid. Freddy zette dan zijn wereldbeeld uiteen in korte zinnen, die doorspekt waren met rare moppen en grappen. Een eigenaardige en eigenzinnige man, waarvan er geen tweede bestond. Die etentjes betaalde Heineken altijd, maar hij gaf nooit extreem grote fooien. Dat vond hij plat.
Voor zichzelf had Heineken niets tegen veel geld verdienen. Hij was een echte kapitalist. Hij woonde in een kapitale villa in de duinen, met een zwembad en de rest. Zijn Amerikaanse echtgenote werd bij wijze van spreken gekoesterd in melk en rozenblaadjes, al ging Freddy ook wel eens vreemd – breek me de bek niet open. Het woord ‘jaloeziebelasting’ kende hij al voordat het in zwang kwam.
Maar Freddy Heineken ging, voor zover ik weet, nooit over lijken.
Die etentjes betaalde Heineken altijd, maar hij gaf nooit extreem grote fooien. Dat vond hij plat.
Follow the Money ontdekte vorige week dat de bierbrouwer gewoon in Rusland doorgaat met brouwen, ondanks de oorlog en de strafmaatregelen. Er werden zelfs een groot aantal nieuwe bieren in de markt gezet. Zogenaamd om de Russische tak makkelijker verkoopbaar te maken.
Ja, hallo, niet erg geloofwaardig.
Dat het bedrijf de boycot aan zijn laars lapt, kwam al een maand geleden aan de oppervlakte, toen de huidige topman Dolf van den Brink zich liet interviewen door de Volkskrant. De kop van het stuk spreekt boekdelen: ‘De koopman en de dominee, Nederland wordt nu wel heel erg alleen dominee’.
Jaja.
Terwijl het bedrijf juist enorme cijfers noteerde, gaan we een beetje zitten klagen over die Hollandse dominee die de Hollandse koopman in de weg zit. Wat had Van den Brink dan gewild? Dat Willem-Alexander in het Kremlin een gezellig Heineken-biertje gaat drinken met Poetin, zoals hij deed op de Winterspelen van 2014 in Sotsji, terwijl tegelijkertijd, praktisch onder hun ogen, alle dopingstalen werden vervalst. (Zij die daar over berichtten, werden geliquideerd of moeten de rest van het leven voor hun leven vrezen). En vandaag in 2023 brouwt Heineken in Rusland gewoon bier, terwijl tegelijkertijd duizenden op het slagveld het loodje leggen.
Proost!
Ik kom nu bij het punt dat ik wil maken.
Wat zou Freddy Heineken gevonden hebben van Poetins streven om één groot Russisch rijk te verwezenlijken? Zou hij daar enige sympathie voor hebben?
Ik weet vrijwel zeker van niet.
In 1992 verscheen Alfred H. Heineken: The United States of Europe (a Eurotopia?), with Henk Wesseling, Wim van den Doel, uitgegeven door de Amsterdamse Stichting voor de Historische Wetenschap, Amsterdam. Het idee was van Heineken, maar de tekst is ongetwijfeld geschreven door de historici Wesseling en Van den Doel.
Heineken wilde een zo vreedzaam mogelijk Europa, en om dat doel te bereiken moest er een nieuwe indeling komen met grenzen die rekening zouden houden met de etnische gevoeligheden. Het was misschien een wereldvreemd plan, maar misschien toch minder gek dan je zou denken als je bijvoorbeeld de brandhaarden op de Balkan, in Catalonië of in Oost-Oekraïne in ogenschouw neemt. Landen werden in het plan in kleinere eenheden opgedeeld. Ieder volkje zijn eigen staatje, zo moest de vrede verzekerd zijn. Als Freddy zijn zin had gekregen, zouden er twee of zelfs drie Nederlanden zijn gekomen.
Ach, hadden wij maar naar Freddy Heineken geluisterd!
Aan deze kaart valt de versnippering van Europa te zien, geen staatje zou een ander staatje meer kunnen overheersen. De globalisering strekte zich overigens wel uit tot het feit dat overal Heineken-bier kon worden gedronken!
Op de omslag-kaart zien we ook duidelijk dat Europa ophoudt bij Oekraïne, maar dat maakte voor de ideeën van Freddy weinig uit, integendeel. Ook Oost-Europa kan worden opgedeeld volgens Freddy’s principe van de lappenmand. Was dat gebeurd, dan zou Rusland nooit Oekraïne zijn binnengevallen. Poetins droom van één groot Russisch rijk is namelijk precies het tegenovergestelde van wat Heineken zich als de toekomst van Europa voorstelde.
Heineken heeft ook een Europese kaart laten maken met Oekraïne en Rusland erbij. Van Poetins macht blijft wel iets, maar toch niet alles over. Die kaart ziet er zo uit:
Uiteraard was Heineken een koopman en geen dominee, logisch, want doorgaans hebben dominees niet zo veel vriendinnen. Maar de huidige activiteiten in Rusland zou hij toch wel misselijkmakend hebben gevonden. Kon Freddy opstijgen uit zijn graf, dan zou vast en zeker de huidige topman Dolf van den Brink op staande voet hebben ontslagen. Helaas is dat tot op heden niet gebeurd. Kennelijk stuit Freddy’s wederopstanding op praktische bezwaren en is het er tot dusver nog niet van gekomen.
Albert Jan Vos, uitbater van twee bioscopen in Meppel, heef al een boycot tegen Heineken-bier afgekondigd. Goed zo! En Arjen Lubach deed zo ongeveer hetzelfde in zijn venijnige avondshow.
Ooit zei Heineken: ‘Doe geen gekke dingen, want mijn naam staat op die flesjes.’ Dolf van den Brink heeft zich daar niet aan gehouden. Hij heeft de naam op die flesjes verkwanseld.