Lieve Willibrord,

Is het je gelukt? Om op de vertrouwde manier bij de hemelpoort langs Petrus te sneaken? God al ontmoet? Je zou Hem toch in het voorbijgaan ineens aanklampen? Waarom in Zijn naam de aarde zo’n verdrietig bolletje is geworden? 

In het laatste levensjaar heb ik je pas goed leren kennen. Ik mocht een boek schrijven over je miraculeuze leven en carrière. Van gerespecteerd internationaal Brandpunt-verslaggever tot populistisch duvelstoejager, trammelant-reporter, brutaal en irritant.

Altijd geweten dat in dat harnas van lange jas en pochetje een kwetsbare man woonde. Op zoek naar erkenning die nooit toereikend kon zijn. Een verlegen vlegel, niet eens in staat om een compliment te ontvangen. Opgejaagd dier. Ik trof ook veel verdrietigs in je aan. 

Je was de regisseur van een extreem leven. Daarachter zeeën van gevoeligheid, verborgen in die lange wapperende jas, waarmee je misstanden achternarende. Ik wist: dit is geen imago. Zo is hij altijd geweest. Bij Willibrord Frequin moest ten diepste alles veilig en vertrouwd zijn. In je huis mocht nog geen bloempot worden verplaatst.

Ik durf te beweren dat ons boek erg heeft bijgedragen aan een meer gebalanceerde herinnering aan jou. Bij je overlijden werd je nergens in de media louter beschreven als die irritante vogel. Er was opvallend veel milde waardering voor je televisie-erfenis. Jij was zelf een genre. Dat kunnen niet veel overleden collega’s je in de hemel nazeggen. Bij je begrafenis werd je uitgezwaaid door een enorme haag mensen voor de basiliek van Laren. Heb je gezien dat de paarden voor de koets op hol sloegen? Ze hadden meer haast dan alle rouwenden. Had je daar zelf de hand in, onruststoker?

Het gaat goed met Gesina, je prachtige, wijze vrouw, die jou met zoveel zorg en liefde heeft omringd. Ik durf het je bijna niet te melden, maar zij is bezig met wat lichte verbouwingen. Elke minimale wijziging voelt als een revolutie. Jij raakte al in de war als een rolletje wc-papier op de verkeerde plek stond.

Ik heb veel met haar gepraat. Ze gedenkt je elke dag in warmte. Jouw borstbeeld staat in de huiskamer. Je bent nooit weg.

We hebben de vijftigste verjaardag van Rebecca gevierd, je oudste dochter, kind van je eerste lief, Rietje. Voor het eerst in al die tijd was er weer uitbundigheid. Er werd gedanst en gezongen. 

Een paar van je broers en zussen waren er ook. Jij was er ook. Je hebt geen leegte achtergelaten, maar de troost van de herinnering aan een uniek mens.

Doe God de groeten. Geef Hem dat boek. En pak Hem daarna keihard aan, lieve vriend.

Fons de Poel

Fons de Poel is journalist, tv-producent en biograaf van Willibrord Frequin.

Met uw donatie steunt u de onafhankelijke journalistiek van HP/De Tijd. Word donateur of word lid, al vanaf €4 per maand.