Rob: Wie mensen kent heeft verstand, wie zichzelf kent is verlicht, zei Lao-Tse. Ik citeer deze taoïstische wijsheid, mijnheer Van Amerongen, omdat ik een pijnlijk gevalletje zelfkennis aan u kwijt wil: ongetwijfeld zit ik, indien Oranje de finale van het WK voetbal haalt, de hele wedstrijd met een polsslag van 180 op het puntje van mijn stoel.

Ik ben dus verlicht, zou men vrij naar Lao-Tse kunnen stellen. En toch voel ik mij bezwaard. Reden: ik vind dat Oranje Qatar had moeten boycotten. Dat het grote moeite zou hebben gekost begrijp ik. Zo is het WK het laatste kunstje van de bondscoach. Louis van Gaal (71) wil nog één keer scoren en gezien zijn vakmanschap acht ik het niet eens uitgesloten dat het hem met zijn 5-3-2-systeem nog lukt ook. Aanvoerder Virgil van Dijk krijgt waarschijnlijk evenmin een nieuwe kans: bij het volgende wereldkampioenschap in Canada, Mexico en de Verenigde Staten is hij 35 jaar. Hetzelfde geldt voor enkele andere spelers.

En toch hadden we het moeten doen.

Normaal gesproken ben ik niet zo van boycotacties. Ik verwijs naar het WK van 1978 in Argentinië, toen het Neerlands Hoop-duo Freek de Jonge en Bram Vermeulen met hun actie ‘Bloed aan de paal’ opriep tot een boycot, omdat daar een wrede militaire junta aan het bewind was. Ik was tegen die boycot, óók omdat Bram & Freek de mening waren toegedaan dat het Nederlands hockeyteam het WK hockey, dat enkele maanden eerder in de hoofdstad van hetzelfde land zou worden gehouden, eveneens moest boycotten. En wie zou voor die gelegenheid namens De Telegraaf naar Buenos Aires gaan? In één keer goed: de jonge hockeyverslaggever R. Hoogland, die zich zo’n mooie reis niet zomaar wilde laten ontnemen en ter plekke inderdaad een keer mocht ervaren wat het betekent om de loop van een stengun in de buik geduwd te krijgen.

Over de mensenrechten in Qatar hoef ik het niet te hebben, want die zijn er niet

Arthur van Amerongen

Ook in alle oprechtheid, echter, ben ik van mening dat het WK in Qatar zich eerder voor een boycot leent, waartoe Human Rights Watch en Amnesty International gek genoeg juist níet oproepen. Er zijn daar bij de aanleg van de benodigde stadions nota bene 6500 doden gevallen, zonder uitzondering rechteloze Aziatische gastarbeiders die als vuil werden behandeld. Het staat verder vast dat die megalomane Qatarese oliesjeiks meerdere Fifa-leden met miljoenen hebben omgekocht, net zoals onze vriend Vladimir Poetin dat in het geval van het WK van 2018 deed.

Dat kan toch niet onbestraft blijven?

Over sportevenementen in de woestijn gesproken, mijnheer Van Amerongen, wat te denken van dit bericht: “Saoedi-Arabië gaat de Aziatische Winterspelen organiseren. Er zal voor 500 miljard dollar een futuristische megastad worden gebouwd, die het hele jaar door als wintersportcomplex zal fungeren.”

Niet alleen voetballen in de woestijn, maar ook langlaufen, schansspringen en curling! Zouden ze het er soms ook laten sneeuwen? Andere vraag: bent u net als ik zo benieuwd wat de familie Khashoggi daarvan vindt? En onze lhbti+-organisaties, niet te vergeten, die het toch al zo druk hebben met het WK in Qatar?

Let maar op: dat wordt op beide evenementen keihard regenboogpolsbandjes dragen.

Arthur: Zeg eens, Don Roberto. Jij had toch een flirt met een notoire minderjarige tangodanseres toen jij op kosten van De Telegraaf de pampa onveilig maakte? Wil je dat niet met ons trouwe legioen lezeressen delen?

Enfin, tijdens dat wereldkampioenschap voetbal in Argentinië was ik punk en was het als punk totaal niet cool om van voetbal te houden. En dat terwijl ik mijn hele puberteit had opgeofferd aan het bruine monster. Maar net als het grote Ajax in die tijd was ik toen al – een aanstootgevende knaap van amper achttien lentes jong – kapotgegaan aan drank, drugs, vrouwen en andere genders.

De zomer van 1978 bracht ik door in Parijs en op het Franse platteland. Ik had een geil Frans vriendinnetje en dat vond mij vooral leuk vanwege mijn groene haar, mijn neusring en mijn penispiercing. Het WK ging helemaal aan mij voorbij, deels omdat er geen televisie was in het buitenhuisje van haar ouders en deels omdat ik vrijwel permanent dronken en/of misselijk was van de pastis van mijn schoonpapa. Voor mijn vertrek naar Frankrijk had ik wel iets meegekregen van de actie Bloed aan de Paal. Bram & Freek waren mijn absolute helden, ik had al hun lp’s en heb veel van hun shows in het theater gezien. Hun oproep tot een boycot van het WK in het fascistische Argentinië juichte ik dan ook toe, want het voetbal interesseerde mij toch geen ene reet meer. 

Het staat vast dat die megalomane Qatarese oliesjeiks meerdere Fifa-leden met miljoenen hebben omgekocht

Rob Hoogland

Iets anders, oom Rob: wat is er eigenlijk met de 31.000 eurootjes gebeurd die mevrouw Kaag-Kak een paar jaar geleden aan het straatarme Qatar schonk om het damesvoetbal daar te promoten? Ik heb daar nooit meer iets vernomen, precies hetzelfde verhaal als dat gratis geld dat Sinterkaag aan haar vrienden van de Taliban weggaf. In het beste geval heeft die armoedzaaier van een oppersjeik van Qatar voor de vrouwtjes in zijn harem Fifa 20-videogames gekocht. 

Ach, ik roep al jaren op tot een boycot van het islamofascistische Qatar. Qatar is Saoedi-Arabië in het klein, al schenken ze in Doha in het geniep voor een mensonterend godskapitaal een miezerig biertje, dat de ongelovige snel moet opdrinken, zonder het risico dat zijn kafirkoppie van de romp wordt gekliefd op vrijdagmiddag op het Fifa-plein, recht voor de Michel Platini-moskee.

Enfin, over de mensenrechten in Qatar hoef ik het niet te hebben, want die zijn er niet, en de heersende Ali Baba’s steunen zo ongeveer alle islamitische terreurbewegingen ter wereld, mits die niet door de grote concurrent Saoedi-Arabië worden gesponsord.

Kijk, Stan Huygens en jouw gewaardeerde collega’s van Telesport (of hoe dat katern tegenwoordig ook mag heten) krijgen van de Grote Zeiksjeik een pasje waarmee ze kunnen shoppen in de legendarische Qatar Distribution Company, waar men alles verkoopt wat de Heer Allah verboden heeft. O ja, dat ‘tangodanseresje’ dus, hoe zat dat nou? 

Rob: Aangaande mijn belevenissen in Buenos Aires destijds heb ik in de loop der jaren al meer dan genoeg met de lezer gedeeld, mijnheer Van Amerongen. Desondanks voel ik mij nu geroepen uw smerige insinuatie tegen te spreken: de betrokken mevrouw was geen minderjarige tangodanseres, maar een eerbiedwaardige Argentijnse medewerkster van de Nederlandse ambassade, die toen onder leiding van ambassadeur Donoré van den Brandeler stond.

Wanneer Eleonara, zoals zij heette, ‘Bautenlandse Zzzakken’ zei, raakte ik net zo opgewonden als Jamie Lee Curtis in A Fish Called Wanda op de momenten dat Kevin Kline Italiaans begint te spreken. Ze haatte Videla en diens trawanten. Soms geschiedde het zomaar dat wij bij haar thuis de immer voorradige fles whisky – ‘wikkie’ zei zij – iets te enthousiast aanspraken. Dan zette zij, midden in de nacht, regelmatig haar raam wijd open en bracht zij, op haar platenspeler, met alle mogelijke decibellen Don’t Cry for Me Argentina van Julie Covington ten gehore, een lied van het album Evita, dat in het Argentinië van toen ten strengste verboden was.

Haar baas, Donoré van den Brandeler, een grijsbebaarde jonkheer, was een naïeve man, als telg uit een oud adellijk geslacht opgegroeid in een milieu waar men meestal geen enkele notie had van de bezigheden van het plebs. Zoals zoveel mensen uit die kringen was de heer Van den Brandeler buitengewoon charmant en behulpzaam. Hij bleef zelfs beschaafd toen een aantal hockeyers onder leiding van strafcorner-koning Paul Litjens tijdens een officiële receptie in zijn residentie pardoes in zijn zwembad dook.

De diplomaat had echter geen idee hoe hij tijdens de WK’s hockey en voetbal van ’78 met het plotseling toestromende, uiteraard zeer junta-kritische polderlandse journaille moest omgaan. “Ik voel mij op straat in Buenos Aires veiliger dan in Amersfoort,” liet hij zich onder andere in een interview ontvallen. En dat terwijl er tijdens de ‘Vuile Oorlog’, zoals onze huidige koningin en bijvoorbeeld ook de heer Julio Poch zullen kunnen beamen, 30.000 Argentijnen verdwenen, om maar eens iets te noemen. Wist u dat Jorge Videla vlak voor het WK voetbal – namens ons ministerie van Buitenlandse Zaken, waarvan de ook al zo brave Chris van der Klaauw het opperhoofd was – nog een Medaille van Verdienste van Van den Brandeler in ontvangst mocht nemen? Nu vraag ik u!

Mijn relaties met ambassadepersoneel bleven beperkt tot vluchtige contacten in diverse homofielenbars wereldwijd

Arthur van Amerongen

Hadden we toen toch tot een boycot moeten overgaan?

Inmiddels twijfel ik, dat mag u best weten.

Al hadden we dan niet tot in lengte van jaren over die bal op de paal van Rob Rensenbrink kunnen discussiëren, en zou ik Eleonora nooit hebben leren kennen.

Er is sindsdien veel veranderd bij onze buitenlandse diensten, mijnheer Van Amerongen. Naïeve ambassadeurs als Donoré van den Brandeler – hij ontviel ons in 1988 – hebben plaatsgemaakt voor professionele diplomaten die weten wat er in de wereld speelt en hoe ze met de media dienen te verkeren. Marjan Kamstra, onze ambassadrice in Qatar, zal zich dus niet snel laten ontvallen dat zij zich, als vrouw, op straat in Doha veiliger voelt dan in Amersfoort. Ongetwijfeld zal zij desgevraagd uitstekend onder woorden kunnen brengen waarom het WK in haar ogen doorgang moest vinden. Maar of ze mij daarmee zal overtuigen? Ik denk het niet.

Arthur: Jij schudt al die deftig namen van vooraanstaande leden van ons corps diplomatique zomaar uit je mouw, alsof je nog met ze geknikkerd hebt, terwijl mijn relaties met ambassadepersoneel beperkt bleven tot vluchtige contacten in diverse homofielenbars wereldwijd. Tijdens mijn volkomen mislukte correspondentschap in Beiroet bezocht ik namens Het Parool de Koninginnedagviering in het duurste hotel van Beiroet. Ik ging daar onmiddellijk op de kosten van het Koninkrijk der Nederlanden mijn kater wegzuipen. De consul had een bloedmooie dochter, die net als ik was afgestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam. Dat wordt neuken, dacht ik nog. Na de receptie ging ik met die deerne en haar papa naar een notoire zuipgelegenheid. Ik meen dat het The Monkey Rose was. Ik kon niet meer op mijn benen staan, maar wist daar warempel nog op een kruk te kruipen. Het meisje vond mij wonderbaarlijk genoeg wel interessant en er hing seks in de lucht. Toen donderde ik pontificaal van mijn kruk, boven op papa de consul, en tot overmaat van ramp braakte ik zijn witte kostuum onder. Sindsdien sta ik op de zwarte lijst van het Nederlandse corps diplomatique. 

Maar jij wilt niks weten van mijn erotische strapatsen, dus change of subject.

Jorge Videla kreeg vlak voor het WK voetbal nog een Medaille van Verdienste van ambassadeur Van den Brandeler

Rob Hoogland

Zo was ik getuige van de legendarische wedstrijd tussen FC Palestina en de Variétés Club de France met Michel Platini, Maxime Bossis, Alain Giresse, Yannick Noah, Philippe Pétain en Ferdinand Walsin-Esterhazy. Een en ander vond plaats op 8 oktober 1993 in het kolkende Mohammed Amin-al Hoesseini-stadion in Jericho en ik zat in de Hamas-skybox met een flinke kater des doods, omdat kort daarvoor de Oslo-akkoorden waren ondertekend en dat gevierd moest worden. Tienduizend jonge mannen genoten van die inderdaad heerlijke bips van Yannick Noah, tot scheidsrechter Sepp Blatter een dubieuze penalty gaf aan FC Palestina. Mahmoud Jarad Sinno – wie kent hem niet – maakte de 1-0, waarop de uitzinnige massa het zand betrad en de wedstrijd gestaakt moest worden. Yannick Noah heeft een week niet kunnen zitten en een teleurgestelde Platini zei later dat de joden erachter zaten, waarna hij onmiddellijk minister van Sportzaken is geworden van Qatar en toen al het WK binnenharkte voor die islamofascistische heilstaat.

’s Anderendaags ben ik naar Gaza afgereisd om verslag te doen van het vredesconcert van de zangeres Sapho, die lesbisch, joods, Marokkaans en Frans is. Achtduizend testeronbommen – het concert was verboden voor meisjes – hadden zich verzameld in cultureel centrum In den Sappigen Jongensdadel. Sapho begon het concert met een liefdesliedje van Oum Kalsoum, en de spreekwoordelijke mohammedaanse beer was meteen los! Ik heb mijn ranke lijfje toen maar aan de knullen opgeofferd, zodat Sapho kon vluchten. Ik vrees dan ook dat het lgbtiqa+-bandje dat Oranje in Qatar gaat dragen door de sjeiks vooral als een uitnodiging tot sodemieterse handelingen zal worden gezien. Nou zijn onze jongens niet bepaald moeders mooisten, maar je kent deze Arabische uitdrukking wellicht: vagijn is vagijn, riep Ali Baba, en hij naaide zijn kameel Abdellatief, ook wel Layla geheten.