Waarom is dat nou eigenlijk interessant, hoe mensen ‘het’ doen? 

“Er wordt weinig gepraat over seks, door schaamte of taboes, waardoor seks voor sommige mensen minder goed wordt. Ik sprak bijvoorbeeld een jonge studente die geen idee had hoe de clitoris eruitzag. Als we het er meer over zouden hebben, denken mensen misschien: ik herken me hierin, of ik ben niet raar.”

Wat is de link tussen seks en feminisme?

“Het feminisme strijdt onder meer voor seksuele gelijkheid. Seks kan met name voor vrouwen vaak nog veel leuker en lekkerder dan het nu is. Vrouwen van mijn generatie lijden het meest onder seksuele ongelijkwaardigheid en de orgasmekloof. Terwijl de seksuele revolutie al ruim een halve eeuw geleden was! Je ziet dus dat feminisme in golven gaat. Als er iets goed gaat, stoppen veel mensen met hun activisme. De volgende generatie denkt dan: nou, we zijn er toch nog niet helemaal.”

Die orgasmekloof, hoe staat het daarmee? Trekken vrouwen nog steeds zo veel vaker aan het kortste eind als het op klaarkomen aankomt?

“Zeker, en dat komt niet doordat vrouwen nu eenmaal moeilijker klaarkomen dan mannen, maar doordat de norm bij heteroseks nog altijd penis-in-vaginaseks is. Daar komen vrouwen vaak niet van klaar zonder clitorisstimulatie. Ellen Laan, de hoogleraar seksuologie die ik sprak voor mijn boek, vertelde dat zij ooit tegen mannelijke collega’s zei: als wij een wedstrijdje masturberen doen, wie denk je dan dat er wint? Ik heb dat eens met mijn vriend geprobeerd, en ik won. Het is niet biologisch bepaald dat vrouwen lastiger klaarkomen; dat komt door de manier waarop we seks hebben.”

Bij seks komt onvermijdelijk ook het onderwerp grensoverschrijdend gedrag aan bod. In hoeverre speelt dit een rol in het boek?

“Er is een hoofdstuk volledig aan gewijd. Ik heb heel even getwijfeld om dat erin te zetten, omdat grensoverschrijdend gedrag eigenlijk geen seks is, het is onvrijwillig. En ik wilde juist graag de positieve kanten van seks behandelen. Maar het was onvermijdelijk: alle vrouwen die ik sprak hadden er een verhaal over.”

Hoe keek jij naar Johan Derksen en zijn kaarsverhaal? Leidt de grote hoeveelheid aandacht voor de dader soms niet af van het grotere probleem?

“Ja, dat denk ik wel. Ik vind het walgelijk wat hij heeft gezegd én hoe erop werd gereageerd. Zijn verdediging is dat het een andere tijd was. Maar in welke tijd was het wel oké om een bewusteloze vrouw met een kaars te penetreren? Dit soort verhalen zijn deel van een breder cultureel probleem. Soms vind ik het verdrietig dat zo veel mensen dit blijkbaar grappig vinden. Maar het maakt me ook strijdbaar.”