‘Herinner je je nog, Colin, die eerste keer dat we elkaar ontmoetten op het State Department in Washington?’
Colin Powell (5 april 1937 – 18 oktober 2021) was minister van Buitenlandse Zaken in de Verenigde Staten. Ben Bot schrijft hem een brief.
Beste Colin,
Herinner je je nog, Colin, die eerste keer dat we elkaar ontmoetten op het State Department in Washington? Een wat stijve protocolchef begeleidde me naar binnen toen ik ineens een hartelijke stem achter mij hoorde roepen: “Bernard, Bernard, I am here, you are going the wrong way.” Je gaf me een warme omhelzing en begeleidde me persoonlijk naar je bureau voor het traditionele onderonsje. Je was innemend, direct en openhartig. Ik was onder de indruk van je belangstelling, je kennis van zaken, charisma en onweerstaanbare charme.
Daarom ben ik er zeker van dat God toen je, bescheiden als altijd, je weg zocht in de hemel, heeft geroepen: “Colin, Colin, volg mij, we gaan direct naar de eregalerij.” Als militair held en gelauwerd staatsman zul je daar veel bekenden treffen die graag met jou de dialoog aangaan.
Wij hebben elkaar vele malen gesproken na die voor mij historische ontmoeting, en altijd was er die hartelijkheid, de dialoog en het begrip voor de Nederlandse situatie. Natuurlijk ook wel omdat Nederland in die periode het voorzitterschap van de EU bekleedde, deelnam aan de opbouwmissie in Irak en al geruime tijd actief was in Afghanistan, kortom een klein land maar wel een voorbeeldige NAVO-bondgenoot waarop de VS kon rekenen.
Sta je nog wel eens stil bij alle turbulentie op aarde? En jeuken dan je handen om er de Powell-doctrine op los te laten? Eerst duidelijke politieke doeleinden definiëren, daarna voldoende publieke steun verwerven en tot slot zorgen voor militaire overmacht om de vijand te verslaan. En Colin, laat je humeur niet bederven door al die in memoriam-schrijvers die vooral stilstaan bij één enkele misstap, je toespraak in de VN om de inval in Irak te rechtvaardigen, daarmee je vele andere verdiensten in de schaduw stellend.
Je blijft voor mij een bron van inspiratie, misschien ook wel door een van je vele motto’s: “Perpetual optimism is a force multiplier.” Want creatief optimisme kunnen we in de woelige wereld van vandaag best gebruiken.
Tijdens een van onze laatste ontmoetingen vroeg ik je wat je van plan was te gaan doen na je terugtreden als minister. Zonder aarzeling zei je: oude Volvo’s repareren en tot nieuw leven wekken. Ik hoop nu maar dat God nog enkele oude exemplaren in voorraad heeft, vooral uit de tijd dat Volvo nog niet in handen was van de Chinezen.
Bernard Bot