Even bellen met… Bennie Jolink
Bennie Jolink is door corona fitter dan ooit. De boerenrocker komt in september met een nieuw album, een nieuw boek en een groot openluchtconcert in Lochem – én wordt 75 jaar.
Ik dacht dat u was gestopt met optreden, maar op 11 september staan er – corona volente – duizenden mensen te høken in Lochem. Hoe zit dat precies?
“In 2016 was ik helemaal op. Mijn gezondheid werd maar slechter en slechter en wilde maar niet beter worden. Dat was de reden om een groot afscheidsconcert te geven in het Gelredome en een punt te zetten achter het toeren met Normaal. Ik dacht: dan moet ik maar verder in een rolstoel en met een zuurstofslangetje in mijn neus, maar wonder boven wonder kreeg ik een nieuw geneesmiddel en dat sloeg aan. Mijn longinhoud verbeterde en ik voelde me weer helemaal fit. Ik heb weer hartstikke veel zin in op te treden. Geen tournee meer, maar eens per jaar een concert in Lochem.”
Jullie nieuwe album heet Normale verhale. De kiem voor het album ligt in de corona-
periode, toen u zwaarmoedig thuiszat. Wat was er zo zwaar aan die periode?
“Ik werd gewoon weer depressief. Zolang ik in gezelschap ben en bijvoorbeeld met jou zit te kletsen is er niets aan de hand, maar door mijn zwakke gezondheid moest ik zes weken alleen in een hok zitten. Ik heb wel vaker dat ik een beetje somber ben, maar dan knuffel ik even met mijn kleinkinderen en dan is alles weer goed. Dat kon niet in die periode. Dan is er nog maar één andere remedie: muziek maken. Ik belde Ferdi (Joly, red.), Willem (Terhorst, red.) en onze nieuwe drummer Timo (Kelder, red.) en vroeg: zullen we wat muziek gaan maken? Dat wilden ze wel. Het hielp zo goed, dat we elke dinsdag bij elkaar zijn gaan zitten en deze plaat hebben gemaakt.”
Op 6 september wordt u 75 jaar. Had u ooit gedacht zo oud te worden?
“Nee, zeker niet, en eerlijk gezegd kan ik het ook nauwelijks geloven. Vroeger zei ik: als ik dertig word heb ik geluk gehad en als ik veertig word heb ik pech gehad. Zo oud wil niemand worden. Op mijn veertigste verjaardag had ik helemaal de blues. Ik ben die avond zo dronken geworden dat ik halverwege een steile trap in slaap ben gevallen. Iedereen kwam kijken hoe dat technisch gezien mogelijk was: zo bewegingloos liggen dat je niet naar beneden keilt.”
Denkt u weleens na over uw uitvaart?
“Bij elke begrafenis herschrijf ik hoe ik het zelf wil hebben. Ik wil in ieder geval begraven worden vanuit de kerk waarin ik ben opgegroeid. In Hummelo. Dat hoeft niet met veel Jezus-gelul en zo’n mistroostig kerkorgel, maar wel met een aantal gezangen. Ik wil een rockversie opnemen van De dorre vlakte der woestijnen. Dat moeten ze dan maar draaien. Daarna maak je een tocht van zo’n achthonderd meter naar het kerkhof. De huizen waarlangs de stoet loopt doen dan de vensters dicht. En dan de grond in. Ik heb een kartonnen kist uitgekozen, zodat de pieren er zo snel mogelijk bij kunnen.”