Frank Sinatra in Volendam
Onder verantwoordelijkheid van Rijksoverheid speelde cabaretier Peter Pannekoek een voorstelling in Volendam. HP/De Tijd was aanwezig bij dit testevenement. “Organisatie- en regeldrift was in het culturele hart van het dorp verheven tot stijlmiddel.”
Het is dezer dagen goed zoeken naar vertier buitenshuis. Uiteindelijk klop je dan onvermijdelijk aan bij de Rijksoverheid, die er immers is voor de burger, en zeker niet andersom, althans, zo luidt de theorie. Na even speuren beland ik op een pagina die zich ‘testen voor toegang tot sociale activiteiten’ noemt. Een mooie taalvondst van de ambtenarij. Testen duidt enerzijds op het feit dat het experimenten betreft, maar om toegang te krijgen tot deze testen is vooral belangrijk: laat je vooraf testen!
De activiteiten zijn onderverdeeld in zes opmerkelijke categorieën. Zo is er de categorie ‘casino’s en speelhallen’, een mooie sociale activiteit. Het begrip ‘sociale activiteit’ blijkt nogal opgerekt. Klikken op de categorie ‘zakelijke bijeenkomsten’ levert bijvoorbeeld een mogelijkheid op om met dertien andere gelukkigen een ‘bureau horizon training’ in het Oosterbeekse Bilderberghotel bij te wonen. Prins Bernhard zou zich omdraaien in zijn graf. Afgaande op de opties moet je concluderen dat de overheid een sociale activiteit allang niet meer ziet als iets dat de belofte dan wel het dreigement tot een gesprek met een medeburger in zich mee draagt. Gezien de recente politieke ontwikkelingen hoeft dit ook weer niet al te veel verbazing op te wekken. Ook opvallend was de enorme lijst monumenten die bezocht kunnen worden: kastelen, forten, kerken. Ik vond de secularisering plots wel érg radicaliseren. In polonaise door het Huis van God? Uiteindelijk koos ik voor een ‘culturele activiteit’, waarna een muur van subcategorieën opdook. ‘Mag ik van u van culturele activiteit het theater,’ vroeg ik aan Vadertje Staat. Dat mocht.
Zo vond ik mezelf op de dag na Koningsdag terug in Volendam. Bevoorrecht, zo was me vooraf al duidelijk gemaakt. Ik mocht getest en wel weer naar een heus evenement. Koers zettend naar Pop- en Cultuurhuis PX wachtte ik met een metgezel meer privileges af. Vanaf de parkeerplaats tot plaats van bestemming was het zo’n 200 meter lopen. Het was rustig en Volendam was hier zowaar pittoresk, een gevoel waarvan ik niet had verwacht dat het vissersdorp het ooit bij me zou oproepen. Peter Pannekoek trad vanavond op en verschillende andere bezoekersduo’s stonden al te trappelen voor de poort. Deze poort was voor de gelegenheid omgetoverd tot een soort ballonnenentree, heel feestelijk bedoeld allemaal. Voor je het sprookjeskasteel mocht betreden was er een kleine horde. Twee lijvige bewakers en een gastvrouw controleerde of iedereen de corona-administratie goed had gedaan. Ondanks uitgebreide instructief vooraf was dit bij bijna niemand goed gegaan. De duo’s die gezakt waren kregen uitgelegd wat ze moesten doen. Apps downloaden, een coronacode en een nieuwe code. Vervolgens mochten de poorten open.
Nog mooier had ik het gevonden als Ol’ Blue Eyes had gehangen tussen Volendamse Sinatra’s als Piet Veerman, Nick, Simon, Jan Smit
De voorstelling begon om half 8. Ik en metgezel moesten om half 7 de zitplaats hebben ingenomen: verschillende tijden, spreiden van de mensen, corona. Ene Bianca van de organisatie had vooraf gemaild hoe belangrijk het was dat we op de juiste tijd kwamen. Niet te vroeg én niet te laat! Ook hoopte ze snel weer mooie avonden te kunnen organiseren ‘zonder maatregelen’. Ik weet niet hoe avonden in Pop- en Cultuurhuis PX zónder maatregelen eruitzien, maar ik denk alvast dat ze het ook na corona moeten houden bij avonden mét maatregelen. Het moet namelijk gezegd worden, ze waren er goed in. Elke tien minuten maakten nieuwe bezoekersduo’s hun entree in de zaal. Een nieuwe rij betekende een andere zaaldeur die geopend werd. Iemand passeren was schier onmogelijk, ook wel eens prettig in Volendam. Organisatie- en regeldrift was in het culturele hart van het dorp verheven tot stijlmiddel.
Wachtend tot het begin van de conference was er genoeg tijd. Maar ja, voor wat eigenlijk? Lopen kon niet, behalve naar de bar of de wc. Korte research naar het gebouw dan maar. Op de site las ik over Pop- en Cultuurhuis PX: ‘Je kunt het zo gek niet noemen of het is hier te vinden’. Ik noteerde het en kon het al spoedig bevestigen. De zaal was vrij sober en kaal, maar aan de linkerzijwand hing één levensgrote foto. Frank Sinatra. Had die hier ooit opgetreden? Nee, natuurlijk niet. Waarom toch die beeltenis van The Voice? Ik hield het op uitstralen van ambitie. Nog mooier had ik het gevonden als Ol’ Blue Eyes had gehangen tussen Volendamse Sinatra’s als Piet Veerman, Nick, Simon, Jan Smit.
Om vijf voor half 8 wachtte ik op ‘de gong’, waarvan gastvrouw Bianca in een mail had aangekondigd dat deze het bijna starten van de voorstelling zou verkondigen. De gong ging niet, maar was ook overbodig. Iedereen zat gewoon op zijn plaats, waar kon je ook heen? Na afloop van de voorstelling bleek de plaats waar ik en de metgezel zaten te betekenen dat we het pand vanwege coronaredenen door de nooduitgang moesten verlaten. Nadat we om het gebouw heen waren gelopen en weer voor de hoofdingang stonden was het al vrijwel verlaten. De ballonnenentree was ook alweer veilig binnenboord gehaald. Protocol, ongetwijfeld.