Boeken

“Eind februari ben ik vanwege een overvolle agenda gestopt met het radioprogramma Stax&Toine op NPO Radio 1. In dat programma hadden we altijd coronaspreekuur met huisarts Roy Beijaert. Na mijn laatste uitzending kreeg ik van hem het boek Min of meer opmerkelijke gebeurtenissen uit het leven van een treuzelaar van Cindy Hoetmer. Roy gaf het aan mij en zei: ‘Dit moet je lezen. Hier word je gewoon vrolijk van.’ Ik ben er nu in begonnen en hij heeft gelijk: je wordt er echt vrolijk van. Het boek gaat over een dame van begin vijftig uit Amsterdam – de schrijfster zelf. Ze heeft geen doelen, geen ambities en zit eigenlijk het liefst de hele dag in café De Pels. Ze is daarmee heel anders dan de gemiddelde Amsterdammer, want laten we wel wezen: iedereen heeft hier de mond vol van zichzelf. Roy zei: ‘Eigenlijk lijk je helemaal niet op haar, maar het zou wel goed zijn als je af en toe wat meer van haar zou hebben.’ Daar heeft hij wel een punt. Hoetmer loopt door de stad en ziet kleine, alledaagse dingen die ze vervolgens heel grappig beschrijft. Ik probeer ook steeds meer op die kleine dingen te letten. Door corona zie ik sowieso steeds vaker de schoonheid van de stad. Het Rembrandtplein vond ik altijd verschrikkelijk, maar nu de dronken toeristen weg zijn en de wietluchten zijn opgestegen, zie ik pas hoe mooi de panden aan dat plein zijn en hoe mooi de kunstwerken zijn die daar staan.

“Griet Op de Beeck is een van mijn favoriete schrijfsters. Vele hemels boven de zevende vind ik een prachtig boek. Het gaat over vijf mensen die elk een eigen leven hebben, maar wel met elkaar verbonden zijn. Ze gaan met vallen en opstaan door het leven. Ik denk dat dat voor ons allemaal geldt; soms heb je de wind mee en lacht het leven je toe, en soms pakken donkere wolken zich boven je samen en gaat het allemaal wat minder makkelijk. Bij nader inzien lees ik vaak boeken waar ik mezelf in kan herkennen. Een ander favoriet boek is bijvoorbeeld Het einde van de eenzaamheid van Benedict Wells. Ik moest echt even bijkomen van emoties toen ik het boek dichtsloeg. Het verhaal gaat over drie mensen – twee broers en een zus – die getekend zijn door het feit dat ze op jonge leeftijd hun ouders zijn verloren door een tragisch ongeval. Ook hier staat weer een groep mensen centraal. Ikzelf laat me ook graag omringen door mensen van wie ik veel houd. Dat zijn mijn ouders, mijn zus en een aantal vrienden en vriendinnen – mijn inner circle met wie ik alles deel. Het is daarom misschien ook wel dat ik me herken in boeken waar onderlinge verhoudingen tussen familie en/of vrienden een rol spelen.”

Kunst

“Mijn grote probleem is dat ik mezelf in het dagelijks leven te weinig rust gun om kunst tot me te nemen. Ik ga weleens naar een museum, maar ik gun mezelf dan niet de tijd om me te verdiepen in een kunstwerk, terwijl het verhaal erachter juist vaak is wat een kunstwerk mooi maakt. Daar ben ik achter gekomen sinds ik een kunstprogramma presenteer: Van onschatbare waarde. Vorig seizoen kwam er een dame lang die een schets meebracht van Jan Sluijters. Het was een schets van een naaktmodel. Ze liet het aan me zien en ik dacht: knap gemaakt, maar ik vond het niet heel speciaal. Maar toen vertelde ze dat het model op de tekening haar moeder is. Rond de oorlog had die het financieel heel zwaar en om rond te komen poseerde ze op de kunstacademie als naaktmodel. Als dank kreeg ze toen die houtskooltekening mee. Later heeft ze de tekening aan haar dochter gegeven en gezegd: als de nood aan de man is, moet je die schets verkopen. Nadat ze dit had verteld keek ik heel anders naar die tekening. Ik raakte er zelfs door ontroerd. Ik vind het trouwens knap dat ze de schets van de hand heeft gedaan; ik zou dat zelf niet kunnen.

“Ik hou erg van geschiedenis en dan met name van de Tweede Wereldoorlog. Dat is iets waar ik veel over lees en waar ik me veel mee bezighoud. Een museum dat ik heel belangrijk vind is dan ook het Oorlogsmuseum in Overloon, het oudste Tweede Wereldoorlog-museum van West-Europa. Ik ben zelf opgegroeid in Boxmeer, niet ver van Overloon. Op school leerde ik natuurlijk over de Tweede Wereldoorlog, maar het voelde zo lang geleden, ik kon me er geen voorstelling van maken. Op een dag gingen we op excursie naar het museum en opeens werd die oorlog tastbaar. Ik herinner me een hele grote hal met allemaal oorlogsvoertuigen. Er werd verteld dat die tanks en jeeps en vliegtuigen niet eens zo heel lang geleden werden gebruikt bij de Slag om Overloon – de enige tankslag op Nederlands grondgebied. Ik vind het heel belangrijk dat dit museum er is en ik hoop ook dat het nog heel lang zal blijven, want het blijft belangrijk om kinderen een idee te geven wat het betekent om in vrijheid te leven en welke offers daarvoor zijn gebracht.”

Theater

“Net als iedereen ben ik al een tijd niet meer in het theater geweest. Mijn laatst bezochte voorstelling is Adem in, adem uit van Jochem Myjer. Ik vind hem als cabaretier erg geestig, maar ik vind hem ook als mens heel bijzonder. Heb je die documentaire over hem gezien? Die opoffering die hij moet doen om elke keer weer de planken op te gaan, vol gas te geven en elke keer weer een mooie voorstelling neer te zetten. Hij vraagt zich in die documentaire hardop af: houd ik dit lichamelijk nog wel vol, kan ik dit nog wel? Zijn onzekerheid is denk ik herkenbaar voor iedereen. Laat ik het bij mezelf houden: ook ik denk weleens: ben ik goed genoeg, kan ik dit wel? Je bent als cabaretier of presentatrice enorm kwetsbaar, want het gaat altijd over jou als persoon, nooit over een onderzoek dat je moet afleveren of iets dergelijks. Dat kan heel heftig zijn. 

“Ik kijk ontzettend uit naar de zomervoorstelling in het Amsterdamse Bos-theater. Het is niet alleen de voorstelling waar ik me op verheug, maar de hele sfeer eromheen. Je gaat met wat vrienden wat eten en drinken in het park om vervolgens met z’n allen naar het openluchttheater te gaan. Onder de sterrenhemel kijk je dan naar een voorstelling – magisch. Ik hoop dat we deze zomer weer kunnen gaan. Ik hoop ook snel weer een opera of een balletvoorstelling te kunnen zien. Niet zo lang geleden zag ik De barbier van Sevilla en Het Zwanenmeer van Nationale Opera & Ballet. De barbier van Sevilla was de eerste opera die ik zag. Ik ging erheen met het idee dat dit niets voor mij zou zijn, maar ik werd positief verrast. Ik kreeg er gewoon kippenvel van. Die combinatie van zang en spel is fantastisch. Het Zwanenmeer was ook geweldig. Ik heb vroeger zelf aan moderne dans gedaan, maar dat valt natuurlijk in het niet met wat je daar ziet. Ik heb anderhalf uur met bewondering naar de dansers gekeken.” 

Muziek

“Mijn all-time guilty pleasure is Why Tell Me Why van Anita Meijer, maar tijdens de lockdown heb ik er nog een bijgekregen. Mijn zus woont in Spanje en heeft een dochtertje van anderhalf, die ik door de coronamaatregelen natuurlijk weinig kan zien. Gelukkig kunnen we videobellen. Het leuke is dat mijn nichtje heel muzikaal is. Als ze muziek hoort, begint ze al te dansen. Laatst hebben we een keer gedanst op de Lambada, en nu verwacht ze elke keer als ik bel dat we weer gaan dansen. Als ze me ziet dan zegt ze al: ‘Ai ai ai!’ Dan zet ik het nummer op en dan dansen we allebei voor de telefoon of laptop. Dat is dus een beetje m’n nieuwe guilty pleasure geworden, samen met SingStar. Karaoke is mijn nieuwe favoriete tijdverdrijf geworden. Je kunt niet meer naar de kroeg, dus je moet er thuis wat van maken. Ik woon samen met een vriendin en we hebben laatste Singstar gekocht voor op de Playstation – echt de oudste editie die er is. Eerst was het beeld zelfs nog zwart-wit, maar inmiddels hebben we kleur. Samen karaoken is echt het ideale tijdverdrijf tijdens de lockdown.

“Ik luister eigenlijk al jaren naar dezelfde artiesten. Het ligt er natuurlijk wel een beetje aan in welke stemming ik ben, maar op dit moment luister ik heel veel naar Michael Kiwanuka, in het bijzonder naar zijn album Love & Hate. Dat vind ik echt een heerlijke plaat. Na een drukke dag ga ik op de bank zitten, trek een fles rode wijn open, doe mijn ogen dicht en geniet dan van zijn prachtige stem. Harry Styles is ook erg goed. Hij werd natuurlijk bekend als lid van de boyband One Direction, maar hij zet nu wel iets neer wat je nog nooit eerder hebt gehoord. Hij is zo creatief, zo niet te vangen – hij laat z’n talent op alle mogelijke manieren zien. Celeste vind ik ook heel erg tof. Ze is een beetje de nieuwe Amy Winehouse. Ze heeft zo’n heerlijke stem… Stop This Flame is nu denk ik twee of drie jaar oud, maar nog steeds een heerlijk nummer om naar te luisteren. Ze stond vorig jaar op het punt om door te breken bij het grote publiek, maar de pandemie gooide roet in het eten. Haar tijd komt nog wel. Ik ben er zeker van dat we nog heel veel van haar gaan horen.

“Ik ben al vanaf dat ik heel klein was fan van Bon Jovi, en dat gaat ook nooit meer over. Zijn muziek is voor mij echt jeugdsentiment. Als ik luister naar Keep the Faith, Bed of Roses of You Give Love A Bad Name, dan krijg ik een heel warm gevoel en ben ik heel even terug in Boxmeer, in het huis van mijn ouders. Mijn allereerste concert was een concert van hem in het Goffertpark in Nijmegen. Ik zat in groep zeven, ik was elf jaar oud, en ging er met mijn ouders naartoe. Ik weet nog dat ik daar stond en dat de regen met bakken uit de lucht kwam. Ik had net een frikandelletje en een frietje gekocht. Het frikandelletje dreef in het bakje en de mayonaise ging over m’n kleren heen, maar ik was zo gelukkig, dat zal ik nooit vergeten. Zijn meest recente concert was ook in het Goffertpark in Nijmegen. Ik las niet zo lang geleden dat hij stopt met grote optredens, dus ik ben blij dat ik dat concert ook heb meegemaakt. Ook die keer kwam de regen met bakken uit de lucht, alleen had ik nu geen frikandel en frietje. Ik was wederom volmaakt gelukkig. De cirkel was rond.”

Film

“Ik ben meer een serie- dan een filmkijker. Ik kijk op dit moment naar New Amsterdam. Deze serie gaat over een van de oudste ziekenhuizen van de Verenigde Staten, waar een nieuwe directeur aan het hoofd komt te staan. Hij gaat het helemaal anders doen dan zijn voorgangers: hij stopt met bureaucratische protocollen en brengt de menselijkheid in de zorg weer terug. Niet het geld, maar de mens staat weer voorop. Daarvoor zag ik The Restaurant, een Zweedse serie, over een rijke familie die een van de populairste restaurants bezit in Stockholm. Het verhaal begint in 1945, net na de oorlog, en laat zien hoe de familie probeert op te krabbelen na alle misère van de oorlogsjaren. Het tempo van de serie is ontzettend traag, maar ik vind het heerlijk om trage series te kijken – voor mij hoeft het allemaal niet snel te gaan. The Crown vind ik ook erg goed. Zodra er een nieuw seizoen komt, kijk ik hem direct. Er was onlangs discussie over deze serie. Het zou niet duidelijk genoeg zijn aangegeven waar de grens ligt tussen feit en fictie. Het Britse ministerie van Cultuur heeft Netflix zelfs gevraagd om bij elke aflevering een disclaimer te plaatsen dat het verhaal niet op waarheid berust maar is verzonnen. Netflix heeft dat overigens geweigerd. Ik snap dat verzoek wel. In tijden van fake news, waarin waarheid niet vanzelfsprekend is, is het helemaal niet gek om zo’n waarschuwing te plaatsen. Aan de andere kant geeft de serie ons een inkijkje in een wereld waarin we anders geen inkijkje zouden hebben en is het verstandig om als kijker altijd in het achterhoofd te houden dat je naar fictie kijkt. Een laatste tip, en ik noem deze serie omdat het mijn favoriete serie aller tijden is, is The Handmaid’s Tale. Het tweede seizoen verschijnt vanaf 30 april op Netflix. Het is zo goed geacteerd. Je wordt helemaal meegesleurd in het verhaal. De serie gaat in het kort over een dystopische toekomst waarin vrouwen staatseigendom zijn. Veel vrouwen zijn onvruchtbaar, maar de vrouwen die wel vruchtbaar zijn, moeten als dienstmaagd kinderen baren om het geboortecijfer op peil te houden. Ik hou eigenlijk helemaal niet van dystopische verhalen, maar omdat de serie zo geëngageerd is, pik ik het.”