Hoe ben je ooit op het idee gekomen om deze podcast te beginnen?

“Ik ben al jaren groot fan van de vechtsport MMA. Toen ik begon met kijken was het nog een relatief onbekende sport, waardoor de content die erover gemaakt werd voornamelijk uit podcasts bestond. Zodoende werd ik groot fan van de podcast van Joe Rogan en bij mij werkt het eigenlijk altijd zo: als ik ergens fan van word, dan wil ik het zelf ook gaan doen. Vervolgens heb ik wat ideeën uitgewerkt, de benodigde apparatuur aangeschaft en ben ik gewoon aan de slag gegaan.”

Wat is de rode draad in Wilde Haren de Podcast?

“Vanaf het allereerste begin is de propositie als volgt: het behouden van jeugdig enthousiasme in een wereld die vraagt om organisatie en structuur. Dat is volgens mij nog steeds de rode draad. Of het nou Arie Boomsma over lichamelijke gezondheid, Tim Hofman over maatschappelijke betrokkenheid of mijn goede vriend en collega-rapper SpaceKees over Transformers betreft, zolang iemand maar enthousiast is, ga ik het gesprek met diegene aan. De vervolgvraag is dan hoe hij of zij dat enthousiasme rijmt met de wereld zoals die momenteel is. Zo steek ik elke aflevering min of meer in. De ingangen die gasten me bieden om ergens over te praten verschillen en er is dus geen standaard format.”

Je begint elke aflevering met een referentie aan de zogeheten ‘revolutie’. Wat bedoel je hier precies mee?

“Zo probeer ik bij mensen een deurtje in hun hoofd open te zetten, waardoor ze die dag net iets meer openstaan voor een eventuele revolutie, op welk gebied dan ook. Ik hoop dat het mensen uitnodigt om na te denken over de vraag welke plotselinge omwenteling ze zouden willen maken in hun leven. Intussen heb ik al aardig wat berichten gekregen van luisteraars die het roer daadwerkelijk op een bepaalde manier hebben omgegooid naar aanleiding van de podcast. Ik vind het een mooie dagbesteding als mijn podcast dit uiteindelijk teweegbrengt.”

Is er in de loop der jaren iets aan de podcast veranderd?

“Zelf ben ik een stuk beter geworden in het voeren van de gesprekken, maar ik bereid ook meer voor dan in het begin. Verder is de reikwijdte van gasten breder geworden. Dat komt mede doordat je na verloop van tijd enige naamsbekendheid hebt vergaard en gasten daardoor eerder geneigd zijn om toe te zeggen. Door de reacties die ik ontvang, denk ik daarnaast bewuster na over wat ik de luisteraars wil bieden. Ik probeer verantwoordelijk om te springen met berichten van mensen die me vertellen wat de podcast voor ze betekent.”

“Toch denk ik dat in grote lijnen veel hetzelfde is gebleven. Naast de gasten probeer ik zelf gewoon zo eerlijk en oprecht mogelijk, maar dus ook heel uitgebreid uiteen te zetten wat ik zoal denk. Daarom beweegt Wilde Haren zich wel in een niche: je hebt er behoorlijk wat geduld voor nodig. Ik denk trouwens niet per se dat ik zo’n uitzonderlijk interessant mens ben – hoewel ik dat stiekem natuurlijk wel denk – maar er zijn in mijn optiek maar weinig mensen die in sessies van anderhalf tot drie uur vertellen hoe ze tot bepaalde gedachten komen. Vandaar dat ik dit nu al een tijdje zelf doe en ik hoop dat mensen het leuk vinden om naar te luisteren.”

We leven momenteel in een dictatuur van de intelligente mens en dat vind ik niet kloppen

Hoe verklaar je dat zo’n betrekkelijk traag format succes heeft in een mediawereld die gedomineerd wordt door snelle content?

“Ik zie Wilde Haren de Podcast een beetje als slow cooking: het duurt dan misschien vreselijk lang voordat het klaar is, maar het eindresultaat is wel heel mals en smaakvol. Als je er eenmaal in geïnteresseerd raakt, begrijp je waar het geduld voor nodig is en dat het loont. Voor mij werkt ondernemen in de creatieve sector daarnaast zo: als je iets doet waar je écht zin in hebt en intrinsiek door gemotiveerd wordt, denk ik dat het in veel gevallen is waar je goed in bent. Hierna is het een kwestie van oefenen en heel veel doen en dan wordt het eindproduct alleen maar beter.”

Een aflevering die er voor mij uitspringt is die met Arjen Lubach. Jullie botsen nogal, iets wat verder niet vaak gebeurt. Hoe kijk je hierop terug?

“Arjen raakte in die aflevering geïrriteerd door de route die ik nam. Op een gegeven moment ging het bijvoorbeeld over voornamen en dat vond hij totaal niet boeiend. Mensen zouden waarschijnlijk al lang zijn afgehaakt, zo zei hij. Dat vind ik dan juist interessant, omdat het meteen de crux van zijn ‘zijn’ toont: namelijk dat hij het heel belangrijk vindt dat mensen bij hem aanhaken. Voor mijzelf is dat niet de essentie, maar ik vind het wel leuk om mensen uit te nodigen met wie ik het niet eens ben. Het probleem is alleen dat ze vaak niet op mijn uitnodigingen ingaan. Overigens heb ik die mensen soms best gehad hoor, maar anders dan bij Arjen koos ik dan meestal niet voor de aanval. Wat mij betreft is er geen ruzie nodig om een geschil met iemand te bespreken. Dat kan ook op een menselijkere manier. Daar krijg ik dan uiteraard ook weer commentaar op, ik zou bijvoorbeeld niet kritisch genoeg zijn. Maar goed, ik heb nooit geclaimd dat ik kritisch ben. Ik doe het op mijn eigen manier.”

Dat sluit aan op iets wat je in die aflevering zegt: je probeert mensen tegenwoordig zo min mogelijk te kwetsen. Tijdens je actieve rapcarrière was dat wel anders. Hoe gaat dit je af?

“Heel goed eigenlijk. Ik geloof dat je veel van wat je in deze wereld stopt ook terugkrijgt, en dat is voor mij alleen nog maar de bonus. Ik begin elke dag met momentje van bezinning waarin ik naga hoe ik er die dag voor mijzelf en voor anderen wil zijn. Eigenlijk komt dat altijd neer op positiviteit willen geven en ontvangen. En natuurlijk, ik werk met jonge en vaak temperamentvolle mensen – dat vergt veel geduld. Daarnaast heb ik een partner en een klein kindje, dus het is best uitdagend af en toe. Toch is mijn motivatie over het geheel genomen om het beste in elkaar te zien en naar boven te halen.”

Je hebt het ook wel eens gehad over het verschil tussen fysieke en mentale capaciteiten en vraagt je af of de wereld op dat gebied wel helemaal eerlijk is ingericht.

“We leven momenteel in een dictatuur van de intelligente mens en dat vind ik niet kloppen. Terwijl we proberen te streven naar allerlei vormen van gelijkheid, is ongelijkheid op basis van intelligentie volledig geaccepteerd. Als je wordt geboren als “slim” iemand en je daardoor op den duur mentaal overwicht kunt uitoefenen op anderen, dan mag dat. Een persoon die fysiek capabeler is, kan dat niet op die manier inzetten. En begrijp me niet verkeerd, ik probeer geen enkele vorm van fysiek geweld goed te praten. Mentaal overwicht is in mijn optiek alleen ook geweld. Hoe verschillen die twee van elkaar? Als wij als mensen een wereld nastreven die gelijkheid hoog in het vaandel heeft staan, kunnen we dan zeggen dat dit eerlijk is? Ik vind dat een interessante filosofische kwestie.”

In de laatste aflevering van 2020 ga je anderhalf uur met jezelf in gesprek. Hoe heb je dat ervaren?

“Ik vond het een super leuk en interessant experiment. Een van de leukste dingen eraan vind ik de reacties om mij heen. Kijk, ik maak mijzelf geen illusies: ik denk dat mijn luisteraars over het algemeen linksgeoriënteerd zijn en velen van hen zich proberen af te zetten tegen de calvinistische houding die we als Nederlanders van nature hebben. Ze zijn vaak creatief, innovatief en origineel en vinden dat we moeten durven dromen. Toch merk je ook bij die mensen terughoudendheid als je zoiets doet als anderhalf uur met jezelf praten in een podcast. Ze vragen zich af of je zoiets wel moet willen, of het goed zal gaan, of ze vinden je zelfingenomen. Zelfs de mensen die mij heel goed kennen schieten in die reflex, terwijl ze best weten dat ik het simpelweg leuk vind om een keer te proberen. Lukt het me überhaupt? Val ik in herhaling? Dat soort dingen. Als mensen dan op zo’n manier reageren, wil ik het al helemaal. Dan ben ik extra benieuwd hoe dat spookhuis waar iedereen blijkbaar zo bang voor is er van binnen uitziet.”

Vind je het over het algemeen leuker om zelf aan het woord te zijn of luister je liever naar je gasten?

“De ene keer vind ik het leuker om te luisteren naar iemand die ergens vol passie over praat en de andere keer ben ik zelf liever aan het woord. “Be like water”, zoals Bruce Lee zou zeggen. Soms ga ik met tegenzin naar de studio en wordt het een super geslaagde aflevering en soms is het andersom. Dat weet je nooit, maar dat vind ik er juist zo leuk aan.”

Ondanks je brede interesse – af te leiden uit het diverse palet aan gasten in de podcast – onthoud je je zoveel mogelijk van het dagelijkse nieuws. Hoe valt dit te rijmen met je natuurlijke nieuwsgierigheid?

“De dagelijkse nieuwstrends gaan wat mij betreft de hele tijd over hetzelfde. Als je breed geïnteresseerd bent, zou ik die dus vooral niet checken. Neem bijvoorbeeld de politiek, ik vind dat nou niet bepaald een dynamische wereld waarin veel verandert. Natuurlijk, ik snap het belang van de politieke structuur waar wij voor hebben gekozen en ik geloof heus dat het best interessant kan zijn als je er wat dieper in zit, maar om in deze wereld een succesvol mens te worden hoef je het niet te volgen. Daar ben ik in elk geval het levende bewijs van.”

“Breed geïnteresseerd betekent voor mij trouwens niet dat ik constant op zoek ben naar nieuwe kennis, maar meer dat ik ervoor opensta als ik met iets nieuws wordt geconfronteerd. Als mensen bijvoorbeeld tegen mij zeggen dat ik meer moet reizen, omdat ik straks anders niks van de wereld heb gezien, zie ik dat totaal niet op die manier. Die mensen weten zelf namelijk niet meer hoe het voelt om niks van de wereld te hebben gezien en dat weet ik dan weer wel.”

Zo kan het in ieder geval nooit tegenvallen.

“Precies. Er zullen in het leven altijd meer dingen zijn die je niet gaat doen dan dingen die je wel gaat doen. Dan kun je je daar net zo goed maar vast bij neerleggen. Het is in dat geval natuurlijk wel zaak om de dingen die je doet extra intens te beleven. Dat probeer ik dan ook.”

Om in deze wereld een succesvol mens te worden hoef je de politiek niet te volgen

Je verhouding met social media is eveneens ambigu. Aan de ene kant ben je er veel mee bezig, maar aan de andere kant lijk je het op een bepaalde manier te verafschuwen.

“Mijn Twitter-account heb ik inmiddels verwijderd, want Twitter, dat is zo’n puinhoop. Iedereen die daar nog actief is moet zijn leven wat mij betreft even grondig revalueren. Lees gewoon eens je laatste honderd tweets terug en bedenk: stel dat dit de sfeer op een feestje was, zou ik daar dan blijven? Verder heb ik niet zoveel moeite met social media hoor. Voor mijn werk zit ik ontzettend veel op Instagram. Daarnaast heb ik hier een extra account, wat ik mijn zondag-account noem en waar ik af en toe naar overschakel. Hier kom ik geen meuk tegen en volg ik alleen maar lieve shit. Honden en zo. En mijn vriendin.”

Op welk moment in de podcast ben je het meest trots?

“Dat is toch wel het moment met Tim Hofman en de Gucci-pet. Ik had in die aflevering bewust zo’n pet opgezet. Mensen linken die dingen normaal gesproken aan een bepaald stereotype en ik voldoe daar niet aan. Ik wist gewoon dat Tim het niet zou kunnen laten om er op een gegeven moment over te beginnen. Aan de andere kant is hij juist de persoon die altijd ageert tegen stereotyperingen en het plaatsen van mensen in hokjes. Op het moment dat hij er daadwerkelijk iets van zei ging ik helemaal stuk, omdat het me was gelukt om hem erin te luizen. Ik vroeg hem wat er dan precies met die pet was en waarom het niets voor mij zou zijn. Daar draaide hij vervolgens vakkundig omheen. Gelukkig ging hij er verder heel sportief mee om en gaf hij later in zijn eigen podcast toe dat ik hem toen te pakken had.”

En op welk moment het minst?

“Er is een aflevering waarin ik met een man praat die beweert dat hij op de echte Ark van Noach heeft gezeten. Ik ging er gemakshalve vanuit dat dit verhaal wel even geverifieerd zou zijn, maar na tien minuten gesprek kwam ik erachter dat de basis nogal dun was. Dat was niet zo’n succes, maar ook daar zie ik dan weer het mooie van in. De lijdensweg op dat moment is met terugwerkende kracht opnieuw een leuk experiment geweest.”

Naar welke podcasts luister je momenteel zelf?

“Rookworst natuurlijk, van collega-rapper Hef. Ook Yous & Yay: New Emotions van mijn likeminds Yousef Gnaoui en Pepijn Lanen vind ik vaak leuk, maar soms zitten zij juist weer net te veel in mijn eigen straatje. Verder luister ik feitelijk alleen maar naar de meest Amerikaanse entertainment- en sportpodcasts. Hoe platter, hoe beter. Amerikanen zijn gewoon heel goed in alles wat slecht is: fastfood, kapitalisme en dus ook dit soort podcasts. Het is pure wansmaak, maar dan wel in optima forma. Dat vind ik gewoon sick.”