Veel aan de hand of geen fluit te doen, het ligt er maar hoe je het bekijkt. Voor wie gewend is een auto te kopen die zo’n half miljoen kilometer mee kan, waar je mee naar de Noordkaap kan of naar Vladivostok, een kwestie van diesel of benzine erin flikkeren, waar je af en toe een paar nieuwe banden op legt in Frankrijk bij de garagist, waarvan je de olie laat verversen in een Spaanse taller de mecánica of een uitlaat dicht laat lassen in Marokko bij de smid. Voor de echte liefhebber, zeg maar, is een elektrisch karretje het einde van een tijdperk. Het einde van de eindeloze vrijheid die de folder in de showroom of de op de motorkap gedrapeerde dame op de AutoRAI beloofde. Het einde van de koetswerken die nu als kunstvoorwerpen in de musea staan. Het einde ook van de romantische cilinderconcerten als van een Don Kozakkenkoor. 

Met liefhebber pur sang van al dit alles, journalist Robbert Keegel van Het Parool, wisselde ik een tijdje geleden nog een cd’tje uit op straat, voor hij instapte in zijn Porsche: een kopie van een lp met autogeluiden, Sports Cars in Hi-Fi – The World’s Greatest Competition Cars: at Rest and at Speed (Riverside Records, RLP 5002). We zouden online een kwis organiseren. Het virus stak er een stokje voor. Robbert overleed op 18 december. Ik weet zeker dat hij daarboven ook ergens Porsche rijdt. Kijk je een beetje uit, Robbert?

Niks nieuws meer onder de zon, behalve elektrisch dus, tot waterstof gemeengoed gaat worden. De modellen vliegen ons om de oren en elk merk probeert ons wijs te maken dat het elektrisch rijden bij hen nu heel speciaal is. Maar veel verschil is er niet meer tussen al die staafmixers op wielen. De een rijdt wat meer kilometers op een lading stroom dan de ander, al naargelang je ervoor wilt betalen; de ander stopt er wat minder goedkope en lichte plastic onderdeeltjes in (want elke gram reduceert bereik) of probeert er uiterlijk nog wat schwung aan te geven.

BMW heeft een paar redelijk mooie en goeie modellen, Opel doet mee, samen met de Franse merken, nu zo’n beetje onder één dak. Een enkele Japanner. Verder wordt er veel beloofd, maar blijft het vooral duur en met een beperkte range.

Voor de echte liefhebber is een elektrisch karretje het einde van een tijdperk

En nu is er ook de auto die je wist dat ooit zou komen en die maar niet kwam, omdat Volkswagen de software maar niet op orde kon krijgen. Ze begonnen het ding uiteindelijk maar te bouwen zonder fatsoenlijk werkende bediening. De auto’s werden op grote parkeerterreinen gestald, tot de dag waarvan ze hoopten dat die zou gaan komen.

Daar worden die auto’s natuurlijk niet beter van, dus wie er een koopt, moet er wel even onder kruipen om te zien of de corrosie nog niet toegeslagen heeft.

Verder hebben ze in Wolfsburg natuurlijk hun stinkende best gedaan, want het is een beetje erop of eronder na al die Dieselgate-ellende. En het moet gezegd: het is een fijne auto, zo op het eerste oog. 

Een startknop is er niet, een sleutel in de broekzak is genoeg. Stap op de rem, zet hem in D of R met een hendeltje aan de stuurkolom. Dan zijn er nog twee standen: met of zonder remmen als je het gas loslaat. 

De zitpositie is prima als in een bestel-autootje. De A-stijl zit een beetje in de weg; naar achteren is weinig zicht. Het op de achteras aangedreven karretje stuurt als een kleine stadsauto en accelereert natuurlijk als de bliksem met zijn 204 pk. Hij ligt als een blok op de weg en binnen 7 seconden zit je op de honderd, wat natuurlijk volkomen irrelevant is. Zet je hem gewoon op de cruisecontrol op 110, dan glijdt hij zomaar een relaxte 250 kilometer. De top bedraagt 164 kilometer. Maar dan jaag je wel ruim 1800 kilo over de snelweg en kom je niet ver. 

Of de Volkswagen ID.3 ooit een waardige opvolger wordt van de Golf, wie zal het zeggen?

Het is te hopen dat daar dan een laadpaal klaarstaat met een vrije plek. Met een gelijkstroom-snellader (100 kilowatt) laad je ’m in een uur tijd op tot tachtig procent. De laatste twintig procent vergt engelen-geduld. Met een normale stekker thuis duurt het zo’n 25 uur voor hij van leeg vol is, dus een Wallbox met 11 kilowatt is wel een hebbedingetje. Dan is hij na een nachtje laden ’s morgens weer okselfris – zelfs de 77 kilowattuur grote accu die een range van 550 kilometer belooft, al lijkt dat me nogal optimistisch onder de winterse omstandigheden van nu.

De kleinste versie accu van de instapper haalt officieel 330 kilometer, de testauto zou 420 moeten kunnen. Of het ooit een waardige opvolger wordt van de Golf, wie zal het zeggen? Vooruit met de geit! Vanaf €36.780.