Woensdag 20 januari 2021, 14:00 uur

Gisteren kwam onze zaak voor bij het kantongerecht. De rechter was een millennialmoeder die een wat afwezige indruk maakte en de gedaagden vaak al na drie woorden onderbrak. Het openbaar ministerie werd vertegenwoordigd door een twintiger in een te strak pak en puntschoenen. Gebiologeerd staarde hij naar een laptop en las nerveus op wat daar stond.

Het ging om een boete voor het niet aanlijnen van Mona. Het ‘bos’ waar wij haar meestal uitlaten, Elshout, hier vlakbij, is van Natuurmonumenten. Ik zet ‘bos’ tussen aanhalingtekens want Elshout is helemaal geen bos, het is een park, sterker, een tuin – de achtertuin van een oud buitenhuis dat daar staat, tegenwoordig het smaakvolle hoofdkantoor van een firma voor diervriendelijke cosmetica. Op Elshout geldt een aanlijngebod, zodat honden niet achter ‘wild’ aan gaan. Een organisatie genaamd Natuurmonumenten zou daar misschien begrip voor moeten hebben, maar ze hebben daar heel eigen idee van wat natuur is. Natuurmonumentennatuur is een omgeving voorzien van de juiste natuursymbolen. Allereerst de talrijke gele bordjes met het Natuurmonumenten-logo, die ons eraan herinneren dat wij ons in de ‘natuur’ bevinden. Dan zijn er de omgevallen bomen. In een tuin of park ruim je die op, maar Elshout is ‘natuur’, en in de natuur wordt niet opgeruimd. Links en rechts liggen dus dode bomen, maar vaak dan weer niet op de plek waar ze omvielen. Als ze in de weg liggen, worden ze verplaatst en als wandelaars van de paden afgaan en tussen de bomen door gaan lopen, wat geregeld gebeurt, zij denken immers dat zij in de ‘natuur’ zijn, worden een paar van die omgevallen bomen versleept om dit natuurlijke wandelgedrag tegen te gaan.Natuurmonumentennatuur is een soort toneelstuk, met decorstukken, menselijke en dierlijke figuranten die, onder regie van Natuurmonumenten, natuurmonumentennatuur uitbeelden.

Een ander natuursymbool is het aanlijngebod voor honden. Vanuit de echte bossen, een eind verderop, richting de grens, komt hier wel eens een verdwaalde ree, en een loslopende hond kan daar achteraan gaan. Zoals in de natuur, zeg maar. Maar zoals de mens zich in een natuurmonument niet al te natuurlijk moet gedragen, is het ook niet de bedoeling dat huisdieren hun natuurlijke instinct volgen. Op overtreding van het aanlijngebod staat een boete van 99 euro.

Toen wij hier kwamen wonen hadden we Jackie, een Cavalier King Charles Spaniël. Dat is een veredelde schoothond- je had hem met een reekalf in een kooi kunnen stoppen en hij had het genegeerd. Mona is een Cairnterriër, die schijnen van mollen te houden, maar daar geeft Mona geen enkele blijk van. Als het aan Mona ligt moet dierlijk eiwit in elk geval voorgedood zijn, en bij voorkeur ook industrieel bewerkt. Jacky liep en Mona loopt in Elshout dus altijd los.

Natuurmonumentennatuur is een soort toneelstuk, met decorstukken, menselijke en dierlijke figuranten die, onder regie van Natuurmonumenten, natuurmonumentennatuur uitbeelden

Er surveilleren een paar boswachters en die trekken zo nu en dan hun bonnenboekje. In het begin ging ik met ze in discussie.

“Meneer, ” zei ik dan, ”is dit bos er voor ons of zijn wij er voor dit bos?”

Een duidelijk antwoord op die vraag heb ik in al die jaren niet gekregen. Ik denk dat zij vinden dat wij er voor dat bos zijn, maar ook wel aanvoelen dat zij dat beter niet hardop kunnen zeggen.

“Maar meneer, honden kunnen schade aanrichten.”

“Maar kijkt u nu eens naar deze hond. Een gecastreerde schoothond met overgewicht. Is die in staat om ook maar enige schade aan te richten in deze omgeving?”

“Dat kan zijn, maar iemand anders heeft een herder, en die bijten een ree dood.”

“Zoals in de natuur, bedoelt u?”

Enfin, een zinloos gesprek. En dus laten wij ons periodiek bekeuren en beschouwen de boetes dan maar als een onvrijwillige donatie aan een goed doel. Dan kan Natuurmonumenten er een omgevallen boom van verslepen, of nog wat gele bordjes kopen. Zoals Zun Tsu zei: pick your battles.

Maar laatst werd mijn slapende verzetsdrang weer gewekt. 

In de plaatselijke krant stond een stuk over de terugkeer van de wolf. Er worden in deze streek steeds vaker wolven gesignaleerd. Sinds 2015 hebben wolven bij 66 aanvallen 556 dieren gedood of gewond. Zoals alle natuurorganisaties juicht ook Natuurmonumenten de terugkeer van de wolf toe als  ‘een verrijking van de natuur’. Het gevaar voor vee is klein, zeggen ze, want wolven vestigen zich liefst in gebieden waar natuurlijke prooi voorhanden is. Dat wil zeggen: wild. Reeën, bijvoorbeeld. Dus: als ik door het bos loop met een oud, sloom hondje dat maar aan één, of beter twee, dingen denkt, namelijk de gerieflijke, vloerverwarmde hondenmand en de bak Chappy die thuis op hem wachten, en van wie geen levend wezen in de wijde omgeving ook maar iets te vrezen heeft, dan krijg ik een boete. Maar als ik een wolf naar hartelust door Elshout zou laten struinen, onaangelijnd, en hij besprong een verdwaald hertje, dan zou hij dat met instemming van Natuurmonumenten lekker mogen oppeuzelen! Was dit niet een beetje vreemd? Een beetje inconsistent? Was hier geen sprake van discriminatie?

Toen we een paar dagen later weer een boete kregen, tekende ik beroep aan.

(Wordt vervolgd) 

Bob Soeverijn Zonder Filter – dagboek van een oude witte man is elke dinsdag te lezen op onze website, en nu ook maandelijks als huisgemaakte podcast. Beluister de derde aflevering via o.a. Soundcloud, Spotify of iTunes!