Dinsdag 20 oktober 2020, 16.30 uur.

Ik moet de details opschrijven van ons computeravontuur, voor ik ze vergeet, maar eerst nog even iets anders.

Het lezen van de kranten begint een dagelijkse kwelling te worden. Vooral Trouw. De gemiddelde Trouw-medewerker gaat niet meer naar de kerk, stel ik me voor, maar bij het altaar van de wokeness branden ze graag een berouwvol kaarsje. Als dat tenminste nog mag van de klimaatbeweging. 

Vandaag een stuk met de kop ‘Politiek in de keuken, wie mag wat koken en hoe?’ Het gaat over Alison Roman, een voedselcolumniste van de New York Times die met haar lockdownvriendelijke recepten een sterrenstatus verwierf op YouTube, maar onlangs werd gecancelled omdat zij kritiek uitte op twee van haar collega-lifestylegoeroes, beiden van Aziatische afkomst. Romans kritiek had niets met hun etniciteit te maken, maar dat maakt niet uit, kennelijk mag je alleen collega’s van je eigen ‘ras’ kritiseren, al gold dat dan weer niet voor de kritiek die de witte Roman over zich heen kreeg, vooral uit gekleurde hoek. Vervolgens werden Roman’s recepten nog eens onder de loep genomen, waarbij aan het licht kwam dat zij wel veel uitheemse ingrediënten verwerkt, maar niet altijd nauwkeurig vermeldt waar die vandaan komen! Cultural appropriation! De New York Times, inmiddels ook danig gewokificeerd, schorste haar. 

Culturele toe-eigening – de term alleen al! Cultuur ís toe-eigening, en eetcultuur zeker.
Een kikkererwtenboer in de Levant of een ansjovisvisser op Malta wil niets liever dan dat wij zijn product kopen. Om in Londen, Parijs, New York, Moskou of Shanghai in de supermarkt te liggen is de droom van elke tuinder, boer en visser. Maar als dat dan lukt, maken wij ons schuldig aan culturele toe-eigening? Onzin, dat heet wereldhandel. Als wij zouden zeggen ‘flikker op met je moslimerwten en je derdewereld stinkvis’, zijn we racistisch, maar als we zeggen ‘hmm, lekker, doe nog maar een scheepslading’, zij we óók racistisch! 

Culturele toe-eigening, die term alleen al. Cultuur ís toe-eigening, en eetcultuur zeker

Niettemin, zo’n online hetze werkt. Alison Roman werd effectief aan de schandpaal genageld en nu is zij bezig met een openbare boetedoening, in de hoop ooit weer genade te vinden. ‘Ik probeer nu veel bij te leren over welke andere perspectieven er zijn,’ zegt ze tegen Trouw. ‘Over wie wat mag koken.’

Ja, u leest het goed: wie wat mag koken.

Echt, de wereld is gek aan het worden.

Wij krijgen eters komend weekend. Ik vroeg Francien of ze al besloten had wat ze ging maken.

‘Ik dacht mijn tajine met lam, abrikozen, hazelnoten en munt.’

‘Jezus, nee Francien, alsjeblieft niet.’

‘Hoezo, dat vind je toch lekker?’

‘Heerlijk, maar dat kan echt niet meer, hoor.’

Ze keek me aan met de blik die zij ontwikkeld heeft voor wanneer zij niet weet of ik serieus ben of een grap maak. Een lege, neutrale blik, met een zweem van dreiging. 

‘Waar héb je ’t over.’

‘Tajine, dat is toch Turks?’

‘Nee, Marokkaans.’

‘Ja, dat kan dus niet.’

‘Huh?’

‘Culturele toe-eigening!’

Voor alle duidelijkheid herhaalde ik het in het Engels, met een Oprah-accent.

‘Culturaaaal appropriatiooon, sistah!’ 

‘Grapjas.’

‘Nee serieus, Francien, ik meen het. Kennen we niet een Marokkaan die dat voor ons kan bereiden?’

Opnieuw die blik, nu met een fractie meer dreiging. 

Ik gaf haar de krant. 

Woensdag 21 oktober 2020, 17.45 uur.

Nu het computerverhaal! 

Ja, hoewel, er was nog iets. Een ander krantenbericht, ook in Trouw, onlangs. Ik had het niet gezien, Francien wees me erop.

‘Bob.’

‘Ja?’

‘Het Nederlandse natuurtoerisme is te …? Drie keer raden.’

‘Eh….. te gendernormatief?’

‘Bijna goed.’

‘Te cisheteropatriarchaal?’

‘Cis-wat?’

‘Cis-hetero-patriarchaal, het nieuwe toverwoord voor alles wat fout is. ‘T is even een tongbrekertje, maar dan heb je ook wat.’

‘Oké, ja, warm.’

‘Nou, zeg het maar.’

‘Te wit. Het Nederlandse natuurtoerisme is te wit.‘

Godskolere. De witte westerse mens rooft de aarde leeg en heeft geen oog voor de natuur: foei! De witte, westerse mens trekt erop uit om zijn affiniteit met de natuur te hernieuwen: ook foei! 

Grrrrrr.

Die zelfhaat. Dat morele masochisme, die openbare zelfkastijding, wat schieten we er in godsnaam mee op? Gaan wij de rest van ons leven dagelijks geattendeerd worden op hoe spijtig het is dat wij … er zijn?

Ik geloof er overigens niets van.

Staan er hekken om de Nederlandse natuur met ‘SLEGS VIR BLANKES’?

Hier in de regio heb je een groot natuurreservaat, met plassen, bos en vijvers, opengesteld voor recreatie. Als het lekker weer is ziet het daar zwart van de Turkse en Marokkaanse families, die uitgebreid picknicken, barbecuen, zwemmen, enzovoorts. Nee, dat verbeten voortbenen in marsformatie, zwaaiend met skistokken, dat heeft de gekleurde medemens zich nog niet cultureel toegeëigend. Waarom weet ik niet, maar laten we er dankbaar om zijn.

Die zelfhaat. Dat morele masochisme, die openbare zelfkastijding, wat schieten we er in godsnaam mee op?

Misschien is dat wel de grootste verandering die zich gedurende ons leven heeft voltrokken: ooit was de mens de oplossing, nu is hij het probleem. Wij hebben ik weet niet wat voor prachtigs tot stand gebracht, maar wie daar in deze tijd ook maar énige trots aan meent te kunnen ontlenen, of zelfs voldoening, wordt nagewezen als een achterlijke stakker. Een nuttige idioot van zijn eigen foutheid.

We hebben ons ontworsteld aan de morele bullyisme van de kerken, en nu bullyen wij onszelf. Is dat vooruitgang?

Zo, en dan nu het vervolg van het computerverhaal.

Shit, het is al zeven uur, ik moet koken, anders is er zo geen eten als Francien thuiskomt, en dan zwaait er wat.

Morgen verder!

Bob Soeverijn Zonder Filter – dagboek van een oude witte man is elke dinsdag te lezen op onze website, en nu ook maandelijks als huisgemaakte podcast. Beluister hem via o.a. Soundcloud, Spotify of iTunes!