Frans in quarantaine: het einde is nabij, hallelujah!
HP-medewerker Frans van Deijl zit, net als de rest van het land, in quarantaine. Op deze plaats komt hij drie keer per week met berichten van het corona-front. Vandaag: Het einde is nabij, hallelujah!
Zaten we zaterdagavond toch naar All you need is love te kijken. Echt waar. Normaliter het wekelijkse huilmomentje van moeders alleen, maar bij ontstentenis van voetbal of enig ander fatsoenlijk aanbod keek ik maar mee. Niet eens zo’n fout programma. Knap gemaakt zelfs, nu er geen publiek in de studio mocht zijn en er amper gereisd kon worden naar verre oorden voor verloren of vergeten liefdes. En die Robert ten Brink is helemaal niet zo’n gladjakker als ik altijd had gedacht. Ik durf hier wel te bekennen dat ook ik zaterdagavond nu en dan een traantje moest plengen, al was het gemoed die dag sowieso behoorlijk onder nul geraakt.
Dat kwam door de enorme leegte die mij eerder die zaterdag zo rond tienen ineens bij de kladden greep. Hoe liep dit af? Hoe haalden de scholen de achterstand in vredesnaam nog in? Wat betekende deze onderbreking voor de Jongste Zoon en zijn voetbalaspiraties? De Oudste, hoe ging het met hem, zo zonder z’n vrienden en altijd maar op dat kamertje? Wanneer braken we?
Na een tijdje sprak ik mezelf toe, dwong mezelf mijn brein te resetten, wat inhoudt: paniekerige gedachten wegjagen, niet meer aan doom surfing doen, gevoelens niet teveel willen verklaren en toegeven dat een potje verdringen helemaal niet erg is.
Onderweg naar de super kwam ik allerlei buurtjes tegen die bijna zonder uitzondering denken dat dit nog heel lang gaat duren. Natuurlijk dekken zij zich in of misschien vindt er een het reuze opwindend allemaal. Ik daarentegen geloof werkelijk dat het kabinet morgen besluit om de scholen en de kroegen gewoon weer vanaf 6 april open te laten gaan. Het voetbal wordt alsnog ingehaald en AZ wordt kampioen. Moeders mag een week later of zo, terug naar kantoor. Op 1 juni zijn alle maatregelen zo goed als teruggedraaid.
Ik daarentegen geloof werkelijk dat het kabinet morgen besluit om de scholen en de kroegen gewoon weer vanaf 6 april open te laten gaan. Het voetbal wordt alsnog ingehaald en AZ wordt kampioen.
Geen idee waarop ik dat baseer, maar ik heb besloten om niet mee te huilen met de wolven in het bos. Dan word ik gek. Puur lijfsbehoud dus. Het komt goed, mensen. Het einde is nabij, hallelujah!
Gisteren was het koud buiten en het waaide hard. In de tuin, onze verlengde woonkamer, viel niets te zoeken. Ik had ineens zin in bezoek, desnoods onaangekondigd. Maar iedereen hield zich braaf aan de verordeningen. Ik wilde mijn fiets uit elkaar halen, althans de grote, overzichtelijke onderdelen ervan, en die dan weer terugplaatsen. Maar de aandrang zette niet door, en toen ging ik maar aan het bier. Uiteindelijk zette ik de klok in de keuken een uur vooruit, een handeling die mij behoorlijk verkwikte aangezien die vreselijke zondag zo snel mogelijk voorbij mocht zijn. Ik heb er nog een uurtje bijgesmokkeld. Niemand had het in de gaten.
Lees hier de vorige afleveringen terug.