Als mijn liefhebbende, noodgedwongen thuiswerkende eega een conference call heeft, dan praat zij een stuk harder dan normaal. Het doet een beetje denken aan de manier waarop oude mensen vroeger telefoneerden, bijna roepend naar dat mannetje of vrouwtje aan de andere kant van de lijn dat zich ergens in dat rare ding had verstopt en er heus wel uit mocht kruipen hoor. Het ontbreekt er nog maar aan dat zij vraagt hoe het weer aan gene zijde is. Luid zou ik ook haar lach willen kwalificeren, die van zichzelf al gul is. Opvallend voorts is de schier moederlijke toon die zij aanslaat tegenover een, meestal oudere en mannelijke, collega die de technische vaardigheden van het moderne werkoverleg nog niet volledig onder de knie blijkt te hebben. 

Twéé conference calls achter elkaar, zijn voldoende om kroost en mij voortijdig uit de woonkamer te verjagen.

Verder geen kwaad woord, want wij ervaren wel degelijk genoeglijke momenten saampjes. Zoals gistermiddag, toen het buiten vreselijk somberde en moeders zich aan het einde van haar laatste werkdag deze week, neervleide op de bank, inlogde op WithLove.tv, de Nederlandse variant van Netflix, en zich overgaf aan een ‘heerlijk zoete’ romcom.

Zelf ontleen ik veel steun aan Dirty Harry-films. Sinds begin van de week kijk ik ook weer, zij het met tussenpauzes, alle afleveringen terug van de Band of Brothers-serie. Aan dat lijstje heeft zich het afgelopen etmaal een volgend genre gevoegd: de gevangenisfilm dan wel documentaire, het liefst over de death row in een of ander vreselijk Amerikaans gevang. Ook balsem voor de ziel dezer dagen: docu’s bij tv-zender ONS over Nederlandse en Vlaamse kloosters. Op het oog amper gemonteerde beelden van oneindige kale gangen, lege cellen, van zwijgende oude mennekes in kleverige habijten, slurpend aan een dun soepje tijdens de dis.

Het wonderlijke is dat ik muziek, anders dan normaal, momenteel volstrekt niet verdraag.

Het wonderlijke is dat ik muziek, anders dan normaal, momenteel volstrekt niet verdraag. Op Youtube kijk ik naar een fragment uit de Matthäus Passion, waaraan ik me ieder jaar rond deze tijd gerust heel de dag kan laven, maar ik klik gewoon weg. “Tsja meneer de zielenknijper, orgelconcerten van Gert van Hoef, pianowerk van Satie die nog dateert van de zwangerschapsyoga, of gewoon lekkere feelgood van The Beach Boys, Adèle, Hazes, Frankie Valli, Sinatra en zelfs de sonates van J.S. Bach, ze komen er niet meer in. Hoe dat kan? Vertelt u het maar”. 

Ter relativering van zijn eigen ‘situatie’, raadde ik gistermiddag de Jongste Zoon het Dagboek van Anne Frank aan. Anne en hij zijn bovendien leeftijdgenoten. Gelukkig nam hij nog de moeite de eerste pagina’s tot zich te nemen, maar daarna legde hij het zuchtend weg. Nou ja, het zijn nu eenmaal geen lezers, die boys van mij, wat in elk geval het voordeel heeft dat ik hier over hen kan schrijven wat ik wil: ze lezen het toch nooit.      

Youp van ‘t Hek besmet. Komt het wel heel erg dichtbij allemaal.

Lees hier de vorige afleveringen terug.