Frans in quarantaine: de eetkamertafel is ingepikt
HP-medewerker Frans van Deijl zit, net als de rest van het land, in quarantaine. Op deze plaats komt hij drie keer per week met berichten van het corona-front. Vandaag: verbannen naar zolder.
Vanaf vandaag werkt moeders thuis. Dat moet van haar baas. Vanochtend in alle vroegte heeft ze meteen de eettafel in de woonkamer ingepikt en daar pontificaal haar laptop en andere spullen uitgestald. Aan die tafel werk ik meestal, weet ook mijn vrouw. Maar op haar, geloof ik plagerig bedoelde, verweer dat zij nu eenmaal met haar vaste inkomen de kostwinner is, had ik geen antwoord en uiteindelijk, zij het tandenknarsend, heb ik genoegen genomen met verbanning naar de zolder. In elk geval zitten we zo niet op elkaars lip en God mag weten hoe lang dit nog gaat duren. Reken erop dat de echtscheidingscijfers de komende periode zullen stijgen, zei mijn buurman al, die in dezelfde situatie verkeert. Zo ongeveer heel onze straat is door die Corona-ellende gedwongen thuis te werken.
Dus daar zit ik dan op zolder, met een klein dakraam boven mijn hoofd waar ik grijze wolken als slagschepen voorbij zie trekken. Ik lees de kranten op m’n scherm en erger me maar weer eens aan Bert Wagendorp van de Volkskrant, van wiens stukjes je na de eerste zin al weet welke kant het opgaat (altijd de politiek-correcte). Wat verder opvalt is de belustheid die her en der uit de kolommen opstijgt. Eindelijk crisis, eindelijk oorlog.
Zojuist ging ik naar beneden voor koffie. Vlak voordat ik de kamer betrad, bedacht ik dat ik mijn vrouw eigenlijk nooit aan het werk gezien had. Hoe zat ze erbij, hoe deed ze? Mevrouw zat in een conference call, maakte ik op uit haar gebaren. Toen ik haar vervolgens een kopje gaf, hoorde ik haar reppen van dingetjes ‘uitrollen’, van ergens ‘een klap op geven’, en dat soort taal. Eerlijk gezegd had ik niet achter haar gezocht dat ze ook zo praatte.
Reken erop dat de echtscheidingscijfers de komende periode zullen stijgen, zei mijn buurman al
Terug op mijn nieuwe werkplek, maak ik nog een rondje langs de digitale velden, om tenslotte vast te stellen dat ik vandaag niet zo veel om handen heb. De deadlines zijn al gehaald voor de Corona-crisis uitbrak. Het sportkatern, dat ik ‘s maandags altijd bewaar voor de dooie momenten op de werkdag, is akelig dun van omvang en inhoud. Normaliter knip ik dan beneden de tv aan, voor een aflevering van Modern Family of Friends, maar dat kan nu dus niet. Moeders zou een heel verkeerde indruk van mijn arbeidsethos kunnen krijgen. Weer naar beneden gaan, om iets te pakken of zo, zou mij gegarandeerd op het verwijt komen te staan dat ik zo rusteloos ben of kennelijk geen zin heb om te werken. Ik kan een tukkie doen, al is het daar nog te vroeg voor. Of buiten een ommetje maken, boodschapje doen? We hebben alles in huis, daar had mijn vrouw de afgelopen dagen wel voor gezorgd. Zij was nog niet aan het hamsteren geslagen, maar ik had toch iets van paniek in haar ogen gezien toen via de app foto’s doorkwamen van lege schappen en vechtende kerels in de supermarkt over een pak wc-papier.
Het duurde even voor ik doorkreeg dat ik op de eerste werkdag van de week geen kant opkan. Dat ik eigenlijk in quarantaine zit.