Qatar is het nieuwe Dubai
Ter promotie van het WK voetbal van 2022 is G.H.B. in de Qatarse hoofdstad Doha. Hij heeft een hoop werk te verrichten, want deze locatie heeft veel ophef gegenereerd. En hoe kom je er aan drank?
Vrienden van het goede leven: Qatar is het nieuwe Dubai. Ik heb me hier nog geen seconde verveeld en u weet dat ik niet snel tevreden ben. Wat is Doha toch een wereldstad, met zijn Grote Moskee, de schitterende oude klokkentoren en last but not least het Nationaal Museum aan de Corniche, met die indrukwekkende collectie van bedoeïenenkleding. De trouwe lezer zal zich afvragen: vanwaar G.H.B.’s opgewekte, bijna advertorialistische toon? Heeft hij wellicht met zijn medicatie lopen rommelen? Ik kan de lezer geruststellen, want de enige pillen die ik slik, zijn van het merk Norit. En Norit heb ik in Qatar niet nodig, omdat men er letterlijk van de straat kan eten. Zo proper is het hier, overeenkomstig de hygiënevoorschriften van de Ware Islam.
Ik ben in Doha op uitnodiging van Nasser al-Khater, de CEO van FIFA World Cup Qatar 2022. De goede man kende mij nog van twee jaar geleden, toen ik shuttle diplomacy heb verricht voor de verlichte monarch van Qatar, Tamim bin Hamad bin al-Thani. Het zo irenische Qatar werd door de belligerente Arabische buurlanden deels van de buitenwereld afgesloten, in een hoogoplopend diplomatiek conflict over het buitenlandbeleid van de rijke oliestaat. Zes Arabische landen – Bahrein, Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten, Egypte, Jemen en Libië – verbraken alle diplomatieke banden met Qatar, omdat het nietige staatje terrorisme zou steunen. De potten verwijten de ketel dat hij zwart ziet, hoor ik u denken.
Enfin, nadat ik de storm in het glas water had laten luwen, vroeg Nasser al-Khater of ik wat promotieactiviteiten voor hem kon verrichten met het oog op het wereldkampioenschap voetbal in 2022. Ik dacht onmiddellijk aan Ronald de Boer, die in Qatar Al Mukhalas wordt genoemd, de verlosser. De Boer woonde en werkte hier zeven jaar en er is natuurlijk geen beter uithangbord voor het emiraat dan deze geboortige Horinees.
Ik heb toen samen met Ronald wat wervende teksten bedacht zoals: “Wat er nu staat te gebeuren met het WK brengt alleen maar goeds. De Qatari’s hebben het licht gezien en maken grote stappen. Er zitten daar mensen aan de macht die heel snel moderniseren en mee willen. Daarom gaan weleens dingetjes fout, zoals met die gastarbeiders, maar dat gebeurt in Nederland ook. En als je opeens van kamelen naar Ferrari’s overstapt, dan ga je wel ongelukken maken. Elke dode is er één te veel, maar de media moeten geen dingen roepen die niet waar zijn. Het is mooi praten vanaf je stoel of je schrijfblokje. Het irriteert me echt! Ga er nou eens zelf naartoe en zie hoe warmhartig en gastvrij ze zijn.”
Recentelijk klopte Michael van Praag, wiens vader Jaap mij nog goed gekend heeft, bij mij aan. Hij vond de kritiek op het trainingskamp van Ajax en PSV in Qatar onterecht. Ik heb hem toen gesouffleerd: “Zeg tegen de Nederlandse media dat het aantal verongelukte gastarbeiders in Qatar reuze meevalt, want bij FC Twente is ook een dak ingestort en daarbij zijn ook mensen gewond geraakt. En bij AZ ’67 Alkmaar nota bene stortte ook het dak in, dus wie zijn wij om te oordelen.”
Het irenische Qatar werd door de belligerente Arabische buurlanden deels van de buitenwereld afgesloten.
Mij was door de FIFA in eerste instantie de presidentiële suite in het St. Regis aangeboden, maar die heb ik beleefd geweigerd, omdat daar restaurant Opal van die afgrijselijke schreeuwlelijk Gordon Ramsay inpandig is. Bij een heer van mijn standing past de royal suite in het Marsa Malaz Kempinski, verzekerde ik mijn gastheer. En zo geschiedde. In het gastenboek van de suite stonden klinkende namen als Michel Platini, Sepp Blatter en Jerome Valcke. De flamboyante Al-Khater bood mij een welkomstmaaltijd aan in Quisine, het restaurant van mijn oude vriend Guy Savoy, die u wellicht kent van zijn bistro’s in Parijs en Las Vegas. De kreeft en de tarbot waren perfect bereid, maar er was slechts één piepklein euveltje: vis moet zwemmen, maar er wordt geen alcohol geschonken in Quisine. Nasser fluisterde mij gekscherend in het oor: “Ik ken iemand in de keuken, G.H.B., en die kan u een bord whisky geven. Dat wordt dan als consommé gepresenteerd.”
Nou zou iemand die gezegend is met de Hollandse kruideniersgeest denken: zonder wijn en digestieven zal de rekening van monsieur Guy toch wel meegevallen zijn, G.H.B.?”
Ik kan u verklappen dat het 600 euro per persoon was, maar Nasser stond erop dat de FIFA dat betaalde. Ook had die good old FIFA voor mij een pasje geregeld waarmee ik kon shoppen in de legendarische Qatar Distribution Company, waar men alles verkoopt wat de Heer Allah verboden heeft. De Cuvée Louise Pommery Rosé was helaas opperdepop, en toen heb ik noodgedwongen een doosje Brut Rosé uit 2006 van Louis Roederer aangeschaft. Die flesjes waren duizend euro per stuk, terwijl die armetierige bubbels bij mijn Gall & Gall in de Beethovenstraat voor vijfhonderd eurootjes worden afgetikt. Voor mijn huishoudster Agaath, die een leuk presentje ‘uit de woestijn’ wilde, kocht ik een fles Baileys Irish Cream voor 116 euro. Een koopje, volgens de gejurkte snorremans achter de kassa.
Aan Nasser vroeg ik hoe dat nou over twee jaar moest, want alcohol is verboden in stadions. De FIFA-baas zei dat hij geen problemen verwachtte met Engelse en Nederlandse hooligans, omdat een biertje rond de vijftien dollar kost en enkel verkrijgbaar is in een handvol hotelbarretjes. Namens mevrouw Kaag-Kak heb ik nog even gecheckt of de 35.000 euro die zij doneerde aan het Qatarese damesvoetbalproject goed besteed was. Nasser vertelde mij dat hij dat van die royale gift FIFA 20-videogames had gekocht voor de armlastige vrouwen in het emiraat.
Alweer een bewijs, amices, dat Qatar hoog is opgestoten in de vaart der volkeren. Vergeet ordinaire overwinteroorden als de Algarve, de Costa del Sol, de Canarische eilanden, dat vreselijke Kaapverdië en de strafkolonie die ook wel Domicaanse Republiek wordt genoemd. Ik herhaal: Qatar is het nieuwe Dubai.