‘Zeg maar Wim’ is gemakkelijk bereikbaar. Verfrissend gemakkelijk. Het nummer op zijn website leidt direct naar zijn telefoon en de eerste belpoging heb ik hem aan de lijn. Een gesprek van 5 minuten – een interview opgezet. “Ja, het lijntje is kort”, zegt hij opgewekt aan de telefoon.

Een week voordat wij elkaar spreken belt hij spontaan op: “Ik ga op vakantie, waar woon je? Als je op mijn route woont kan ik het boek over ons langsbrengen.” Ik woon niet op de route, dus Wims zoon Merlijn, die Oude Maasweg kwart voor drie (het boek) schreef, stuurt het via de post. In de flap een alleraardigst tekstje: “Voor Tristan, (mede) namens mijn vader. Veel plezier ermee en succes met het interview!” Het woord ‘mede’ was er naderhand bijgekrabbeld.

Het interview vindt een week later in zijn huis in Vlaardingen plaats. Wim zit op een bank aan het raam en ziet mij al wanneer ik het tuinpad op loop. Hij opent de deur nog voordat ik heb aangebeld.

Met zijn vriendelijke, open ogen, karakteristieke ronde brilletje, en vormloze wollen trui ziet Wim er ietwat uit als een sympathiek stripfiguur – op een positieve manier. Hij neemt plaats aan de tafel in het midden van zijn woonkamer, waar hij direct enthousiast begint te vertellen.

“We zijn natuurlijk heel blij met de Laurenspenning, maar toen het ANP-bericht verscheen stond alleen mijn naam erbij. Beetje lullig voor Arie en Rien. Die vonden het vervelend.”

‘Arie en Rien’ zijn Arie van der Graaf, en Rien de Bruin – samen met Wim de vaste bezetting van de Stroopwafels. De prijs werd echter alleen maar toegeschreven aan Kerkhof. Een vervelende maar begrijpelijke vergissing.

“Ik schrijf de liedjes, ik doe de boekingen, ik ben de platenmaatschappij. Daarbij ben ik ook zeer geïnteresseerd in de Rotterdamse geschiedenis, en heb ik ook jarenlang een radioprogramma gemaakt waarbij ik artiesten uit de Rijnmond regio interviewde. Én, ik heb ook nog dvd’s gemaakt met beelden uit het Rotterdams gemeente archief.”

De Laurenspenning: onverwacht maar verdiend

The Amazing Stroopwafels zijn al 40 jaar bezig, schreven zo’n 40 (van hun 300) nummers over Rotterdam, en zijn bij stadsgenoten bekend van de vele straatoptredens die zij gaven. Rotterdams erfgoed pur sang. Om die reden is het niet gek dat de Stroopwafels nu dé Rotterdamse cultuurprijs krijgen – de Laurenspenning. Al denkt Wim daar anders over.

“Nou ja, wij hebben ooit eens een nummer gemaakt: Lintjesregen. Dat gaat over alle lintjes: van goud en zilver tot lood en oud ijzer. Dat heb ik geschreven toen een vuilnisman uit Schiedam, die was raadslid van de PvdA, een bronzen prijs weigerde – hij zei: ‘ik ben geen onderdaan, houd je lompen en metalen maar’. Toen schreef ik dat nummer. Dus wij wisten zeker dat we nooit een lintje zouden krijgen.

“En daarbij, als je naar de lijst kijkt zijn er helemaal geen muzikanten die ‘m hebben gekregen.

“We zijn ook heus niet echt doorgedrongen hoor. We zijn niet in recente televisieprogramma’s geweest, hebben nooit een top-40 hit gehad, en we hebben nooit in die zalen als Paradiso gestaan. Hoeft ook niet, zo is het juist leuk.

“Neem bijvoorbeeld de band Fungus – waar wij min of meer uit voortkomen – dat was een grote hit. In 1974 hadden ze een LP, die werd heel goed verkocht. De tweede ook. Maar dan moet je het vast zien te houden. Op een gegeven moment flopte er een LP, en toen nóg een. Toen gingen ze de concertprijs verlagen van 3500 gulden naar 1500 – special price. Dan ben je weg. Wij hebben nog nooit een prijsverlaging gehad. We vragen niet veel, maar we hebben ‘m nooit verlaagd. Het is namelijk altijd goed gebleven.”

Er zijn mensen die terminaal ziek zijn, die ons nog één keer willen zien.

Wim Kerkhof

Op de website van The Amazing Stroopwafels valt een citaat van Volkskrant-journalist Patrick van Hanenburg te lezen: “Wim Kerkhof is één van de meest onderschatte componisten/tekstdichters van Nederland, en The Amazing Stroopwafels is een van de meest onderschatte bandjes.” Wim is het hier beduidend niet mee eens.

“Wij worden niet onderschat. Misschien in Amsterdam, want daar kennen ze ons niet. Kijk, in Vlaanderen wordt de schrijver Herman Teirlinck (geen relatie tot auteur van dit artikel, TT.) erg gewaardeerd, maar niet in China en Chili. Dat is niet erg, en dat vond Herman Teirlinck ook niet erg. Zo is dat voor mij ook. De mensen die ons leuk vinden, die schatten ons op waarde.

“Er zijn mensen die terminaal ziek zijn, die zijn uitbehandeld, die ons nog één keertje willen zien. Dat is een hele eer, dan voel ik me nooit onderschat.”

En zo miskend zijn ze ook weer niet: voor de meeste Nederlanders (weliswaar de íets oudere Nederlanders) is The Amazing Stroopwafels gewoon een household name.

“Dat komt denk ik door een aantal dingen. Wij hebben van 1979 tot 2012 heel regelmatig op straat gespeeld. Gewoon gratis, in Rotterdam, we reden ernaartoe en we speelden. Dat herinneren heel veel mensen zich. En natuurlijk komt het door Oude Maasweg. Dat nummer staat voor twee dingen: droevig, en Rotterdam. Het werd ook altijd gespeeld bij verlieswedstrijden van Feyenoord. Ik weet niet of ze het nog steeds doen. Als ze elke keer verliezen wordt het een beetje veel.

“Een voetbalfan ben ik helemaal niet trouwens, ik ben één keer mee geweest naar een voetbalwedstrijd, van Feyenoord, met een hele tas kranten. Een chauvinist ben ik wél. Feyenoord, Sparta en Excelsior vind ik alle drie leuk; alles wat uit de buurt komt.”

‘Stroopwafelzoon’ Merlijn Kerkhof schreef in zijn boek dat The Amazing Stroopwafels een van de weinige bands van Nederland is die zowel het publiek van TV Oranje aanspreekt als de lezers van De Groene Amsterdammer, iets waar Wim verbaasd over is.

“Maar ik denk wel dat het zo is, ook door het op straat spelen. Mensen horen je en lopen je achterna. Veel verschillende soorten mensen komen langs.

“En het komt ook doordat wij teksten met kop en staart schrijven. Het zijn geen A B A B teksten, ze gaan van A tot Z. Ze zijn episch, en er zitten lagen in. Ik denk dat de TV Oranje mensen misschien hele andere dingen horen dan De groene Amsterdammer-lezers.”

Een leven lang Rotterdam

“Ik werd geboren in 1953 in Rotterdam, in de eerste wederopbouwflat, en groeide op in Vlaardingen. Dan zag ik allemaal mannen met lange jassen en hoeden, op de fiets met brood onder de snelbinder – in het ochtendlicht. Iedereen druk bezig en aan het werk. Rotterdam moest weer opgebouwd worden. Dat was romantisch.”

Als gevolg van een leven in en met Rotterdam zit Wim ook vol met Rijnmond-regio-gerelateerde anekdotes – die hij met schijnbare willekeur op reclameblok-achtige wijze door het interview heen snijdt.

“Ik ben in de Erasmusbrug helemaal in dat topje geweest met de lift, 160 meter hoog. TV Rijnmond organiseerde dat. Maar het was alleen voor mensen die door het mangat konden. Aboutaleb paste er niet doorheen!”

 “In de top hebben Henk Oosterling, de filosoof, en ik elkaar geïnterviewd, op een oppervlakte van twee vierkante meter. Henk heeft de Laurenspenning ook gekregen (in 2008, TT.). Ik ben vroeger nog bevriend met hem geweest. Hij is degene die het hoogste geldbedrag ooit in onze koffer heeft gegooid! In 1980 gooide hij er 25 gulden in. Hij heeft dus een speciaal plekje bij mij.”

Wim is een interessante, maar rommelige prater. In het interview geeft hij meermaals antwoord als een stuurloos vlot dat afdrijft naar onbekende wateren.

Zo vroeg ik hem hoeveel nummers hij over Rotterdam schreef, waarop hij afdwaalt naar de film Het bombardement: “die met Jan Smit. Daar klopt historisch helemaal niks van. Ik zie allemaal auto’s uit 1948 rondrijden, dan word ik helemaal gek.”

De toekomst van de Stroopwafels

De uitreiking van de Laurenspenning lijkt een mooie afsluiting, een goed slotakkoord voor 40 jaar hart voor muziek en Rotterdam. Maar Wim, Arie en Rien zijn allesbehalve klaar.

“Als je fysiek niet meer kan, dan moet je stoppen. Maar zo lang het leuk is, en het publiek het leuk vindt, dan is het goed. Yvonne Keeley – de zus van Patricia Paay – zei ooit: ‘als ik te oud ben dan is het lelijk, dan wil ik niet meer op het podium staan’. Dan denk ik: wie mij lelijk vindt, vond mij veertig jaar geleden ook wel lelijk, en dat heeft mij er niet van weerhouden om het podium op te klimmen.”

“Nu die Laurenspenning komt moeten we snel weer een plaat maken – met veel liedjes over de Rotterdamse geschiedenis. Dat voelt nu wel als een morele plicht.”

De Laurenspenning wordt donderdag 14 november om 17:30 uitgereikt in de Laurenskerk in Rotterdam. The Amazing Stroopwafels zullen uiteraard spelen.