Never meet your heroes. Het is een adagium waarmee gewaarschuwd wordt voor ontgoocheling. Je helden ontmoeten zou hen demystificeren; stel je voor dat je ontdekt dat het ook maar gewone mensen zijn, net zoals jij, met het verschil dat ze buitengewone dingen doen.

Zelf is die desillusie me altijd bespaard gebleven. Zo blijkt Pulitzerprijswinnaar Richard Ford een aimabel man, ondanks zijn reputatie van norse vechtjas, en kan muziekgod Blixa Bargeld grappig uit de hoek komen na een paar gin-tonics. Het zijn anekdotes die ik tot in den treure herhaal aan de lokale togen.

Nu de wereld kleiner is geworden, zijn haar sterren plots bereikbaarder geworden. Zo vertelt mijn vriendin af en toe over Reese Whiterspoon, alsof ze er net mee op de koffie is geweest. Blijkt dat Reese – we noemen haar nu ook gewoon Reese – veel van haar privéleven deelt op Instagram, die voyeur-app waarmee je inkijk krijgt in het reilen en zeilen van je buurvrouw én van celebraties. Reese haar tuin ziet er trouwens goed uit; die rozen doen het prima.

De duistere god die vroeger zijn publiek de daver op het lijf zong, is nu je bezorgde oom geworden.

Wereldsterren breken van de weeromstuit ook vaker buiten uit hun imago, alsof ze het harnas van onbereikbare beroemdheid zelf beu zijn. Nick Cave wijdt er zelfs een volledige tournee aan. In zijn Conversations with Nick Cave gaat hij alleen op het podium staan en krijgt het publiek de microfoon. Ze mogen hem alle mogelijke vragen stellen en hij doet zijn best om er oprecht op te antwoorden. Regelmatig kaatst hij de vraag terug: wat doe jij in het leven, hoe ga jij om met verdriet, lukt het een beetje met dat schrijven? Nick Cave. De duistere god die vroeger zijn publiek de daver op het lijf zong, is nu je bezorgde oom geworden.

Die Conversations zijn een verademing, een bijna sacrale gebeurtenis omdat iedereen, artiest en publiek, zijn masker laat vallen. Wij zijn mensen, we moeten met elkaar praten, ook over onze moeilijkste zielenroerselen. Groots hoe Cave in zijn eentje mensen verbindt, van hen helden maakt.

Onlangs ontmoette ik Bret Easton Ellis nog eens, al decennia mijn literaire afgod. Het was de derde keer; we hebben samen al eens gedineerd, en ik mocht bij hem in LA op bezoek – nog zo’n verhaal dat ik in cafés helemaal uitmelk.

Hij wrijft Generation Wuss zoals hij hen op Twitter heeft gedoopt, heel wat gebreken aan.

Ellis kwam in Bozar een interview geven over zijn nieuwe boek White, naar mijn onbescheiden mening het boek van het jaar. White is zijn eerste non-fictie boek; het meandert van persoonlijke memoires naar filmkritiek en essayistische tirades tegen millennials. Ondanks of net dankzij het feit dat hij zelf met een millennial samenwoont, wrijft hij Generation Wuss zoals hij hen op Twitter heeft gedoopt, heel wat gebreken aan. Hij hekelt hun overgevoeligheid, hun onvermogen om kunstenaar en kunstwerk van elkaar te scheiden, hun slachtoffercultus, hun belachelijk talent om door alles beledigd te worden, de holheid van hun sociale media, hun fascistische politieke correctheid die elk maatschappelijk debat smoort en hun onvermogen te luisteren naar een mening die de hunne niet is zonder meteen ‘racist’ te roepen.

Ellis pleit voor meer olifantenvel – ‘Grow the fuck up, it’s just a fucking opinion’ – en ijvert voor vrije meningsuiting. En die komt wat in het gedrang. Zo haalt hij het voorbeeld aan van PEN, een internationale schrijversvereniging die het opneemt voor gemuilkorfde auteurs. Toen PEN een ereteken wilde geven aan de overlevers van Charlie Hebdo kwamen een honderdtal leden in opstand: ze vonden de cartoons van Hebdo te grof. Veel hypocrieter krijg je het niet: cartoonisten werden neergeknald omwille van een mening en net de organisatie die hen hoort te verdedigen, gaat op hun graf een politiek correct dansje doen.

We maken vijanden van elkaar, terwijl we gewoon mensen zijn.

Ellis maakt zich ook zorgen over de loopgravenoorlog tussen links en rechts. Iedereen tiert online naar elkaar, niemand luistert nog. Andermans mening is per definitie fout en dient geridiculiseerd te worden. We maken vijanden van elkaar, terwijl we gewoon mensen zijn – net als Cave reikt Ellis zijn publiek de hand: praat met elkaar, je zal zien dat de ander niet de baarlijke duivel is.

Ellis nam na zijn optreden ruim de tijd om met iedereen te praten. Wie zijn American Psycho wilde laten signeren, diende geduld te hebben, de rij liep het blokje om, maar kreeg er wel een hartelijk praatje bij. Knap hoe Ellis zijn preek in de praktijk bracht.

Tijd voor een nieuw adagium. Ontmoet niet alleen je helden, ontmoet ook elkaar.