Hoe de Tour in Lourdes nieuwe bezieling krijgt
De Tour de France heeft Frankrijk jaarlijks drie weken volledig in haar greep. Tourkenner en journalist Jeroen Wielaert reist de renners drie weken lang achterna en vertelt u in zijn Tourkronieken het verhaal achter de Ronde.
Onder het dak van de varkenshal in Trie-sur-Baïse liet Chris Froome met een brede glimlach voor de camera’s zien dat hij zich niet langer als een zwijn liet behandelen. Alsof hij nog niet genoeg achtervolgd werd, was hij woensdag bij het afrijden van de Col de Portet van zijn fiets getrokken door een gendarme die hem in zijn zwarte jack aanzag voor een toerist. In Trie-sur-Baïse waren de gendarmes zich komen verontschuldigen.
Het was goed gemaakt, maar er was meer, zag ik aan Froome. Hij was weer mens geworden, na zijn volledige defroomatie tot te bespuwen, te bestompen verdachte. Het was ook alsof het verlies van de Tour hem had opgelucht, van een zware bewijslast had bevrijd.
Luistert u liever de hele kroniek? Jeroen spreekt iedere aflevering in. De tekst loopt hieronder door.
In het centrum van de nietige bastide, bij het presentatiepodium op de Place de la Mairie beleefde ik nog een andere transformatie: de nieuwe begeestering van het publiek. Bij het aanrijden van Sky, Geraint Thomas in het geel voorop, klonk geen gefluit meer, maar ging gejuich op. Wat een Franse bezieling ineens voor die Engelse dominantie!
Ik belde erover met Fabienne Horsparcours, hoogleraar Tourwetenschappen aan de Universiteit van Rennes. Ze zei: “Zo zijn de Fransen: belust op onthoofding, maar dan ook weer bereid tot onderwerping. De nederlaag van Froome, hoe gering ook, is een zegening voor hem. Hij is geen bedreiging meer. Aan Thomas kleven geen vlekken, dus aanvaarden ze hem als leider, bij gebrek aan een sterke man van eigen bodem, ook al is hij een Brit. En in Bardet geloven ze even niet meer.”
Hoe dan ook is de Tour beland in een regio vol spiritualiteit. In 1987 beleefde ik er mijn eigen Pyreneeën-inwijding, als debuterend Tourverslaggever voor Veronica Sportradio. Het was aan boord van de volgwagen van Bennie Ceulen, toen nog verslaggever voor het Limburgs Dagblad, nu persman bij Sunweb van Tom Dumoulin. Met hem ging ik voor het eerst de cols over – volkomen mystieke ervaring, om omhoog te rijden door een tunnel van gejuich, gevormd door de mensen langs de kant. Ja, het was hemels.
Ook toen maakte de Tour halt in Lourdes. We gingen naar de verschijningsgrot van Bernadette Soubirous en daar kreeg Bennie voor even een heel vrome uitstraling. In 1948 heeft Gino Bartali, bijgenaamd de Vrome, de rit naar Lourdes gewonnen. Hij heeft er een kaars opgestoken en daarna een sigaret.
Anno 2018 start de laatste Pyreneeënetappe pal voor de imposante Basiliek Sint Pius de Tiende. Roomser kan het niet, met zoveel pracht en praal. Het is om nederigheid te oefenen, maar ook om nieuw vuur op te doen voor de kruisweg die nog komen gaat. Aspin, Tourmalet en Aubisque staan klaar als monumentale altaren die ze moeten beklimmen vol afzien, vloeken en het zweet der devotie.
Hier gaat het om de diepste bezieling en het beste geloof in eigen kunnen. Christian Prudhomme heeft een lange afdaling van de Aubisque voorzien, waarin Tom Dumoulin tot de finish beneden in Laruns alsnog tot ongekende hoogte kan stijgen, vlak langs het ravijn waar Wim van Est in 1951 uit werd opgetakeld als de verloren zoon.
Hoe het ook gaat, ik geloof in het spektakel dat komen zal, met eerbied voor hen die vallen.
Lees en luister hier alle Tourkronieken van Jeroen Wielaert.