‘Je was de jongen die niet wilde en toch moest’
Prins Friso (25 september 1968 – 12 augustus 2013) was de tweede van de drie zoons van Beatrix en Claus. Hij overleed aan complicaties na een ski-ongeluk op 17 februari 2012. Philip Dröge is journalist. Hij houdt zich bezig met een breed scala aan onderwerpen, waaronder het koningshuis
Ach Friso,
Ik heb het altijd een beetje met je te doen gehad. Je was de jongen die niet wilde en toch moest. Geboren in een nest waar aankleding alles is, was jij de vleesgeworden schuchterheid. We begonnen bijna tegelijk aan onze loopbanen. Jij studeerde af als ingenieur, en ik werkte als groentje bij een blad dat daar een stukje aan wijdde. Mij viel de eer te beurt om dat niemendalletje te kloppen, een van mijn eerste journalistieke daden. De dag daarna kreeg ik een chagrijnige beeldredacteur aan mijn bureau; niemand kon een foto van je vinden, je bleek een meester in het bukken als er een sluiter opende.
Ondanks dat – of misschien wel daardoor – kon Nederland het niet laten. Hoe harder je probeerde uit de publiciteit te blijven, hoe nieuwsgieriger men werd naar je doen en laten. Als er geen nieuws was, dan werd het gemaakt. Dat leverde onsmakelijke taferelen op, met roddels over homokroegen en vriendjes in verre landen. Ik geef toe: ook ik heb zo’n kletspraatje nagejaagd. Wat wilden we graag dat een Oranje uit de kast zou komen. Een homo-huwelijk in koninklijke kring, gefundenes Fressen voor het journaille.
Wat er toen gebeurde, moet je een gruwel zijn geweest. De onhandige aankondiging van de RVD dat je hetero was. Het huwelijk met een roomblank vlindertje dat een verleden bleek te hebben. Weer dat vermaledijde middelpunt van de belangstelling. Geen wonder dat je liever
in het buitenland was dan hier. Wat moet de relatieve anonimiteit van Londen heerlijk voor je zijn geweest. Gewoon leven, zonder alle smalltown eyes van Nederland op je gericht.
Je hebt het niet gemerkt, maar vlak voor je ongeluk troffen we elkaar. Je was op een symposium en ik zat drie rijen achter je. Het leek alsof je tevreden was, alsof je eindelijk je plek had gevonden. Waar je niet op rekende was het lot, wispelturig als altijd. Net toen je vrij was, kwam de klap. Opnieuw waren alle ogen op je gericht, maar gelukkig heb je daar niets van meegekregen. Eindelijk rust.
Philip Dröge