Liefst zes keer moest Charlize Theron in 1997 auditie doen voor The Devil’s Advocate. Haar tegenspelers Al Pacino en Keanu Reeves vonden de Zuid-Afrikaanse actrice eigenlijk te mooi voor de rol van Reeves’ liefje. Ze diende maar even te bewijzen dat ze meer was dan een blonde bimbo. Het is bijna metaforisch voor de Hollywoodcarrière van de ‘white hot Venus’, zoals –Vanity Fair haar noemde, die pas na een stevige –uglification in Monster (2003) serieus werd genomen en uiteindelijk nog een Oscar toucheerde ook.

Toch hadden Pacino en Reeves een punt. Want zoals ze hier nu zit in haar hotelsuite in West-Hollywood lijkt ze inderdaad een buitenaardse verschijning. Haar huid soest babyzacht in het oranje Californische strijklicht. Therons gouden lokken doen aan jogsessies langs de branding denken, en als ze fel kijkt, wat ze vaak doet, blijkt ze op haar ravissantst. Het aandoenlijke moedervlekje rechts in haar hals is niet eens een constructiefoutje, maar benadrukt juist Therons volmaakte schoonheid.

Op deze zwoele voorjaarsmiddag heeft ze een eenvoudige zwarte legging aan, met daarop een wijde honinggele trui, die afwisselend haar linker- en haar rechterschouder bloot laat. De dunne bandjes van het hemdje eronder wekken de onrustig makende indruk elk moment los te kunnen schieten. Make-up heeft de 36-jarige Theron niet gebruikt – volstrekt onnodig. Op grond van haar lieftallige verschijning zou je verwachten dat ze rustig, vriendelijk en beleefd is. Dat is ze niet. 

“Hoezo?” gromt Theron met een minachtende blik op de vraag hoe het haar is bevallen om drie jaar niet in een film te spelen en al die tijd lekker vrij te zijn. “Ik heb geen sabbatical genomen, hoor. Beetje vreemd dat dat idee in de wereld is gekomen,” snuift ze. “De film waar ik aan zou beginnen (Fury Road, een Mad Max-spin-off – JHZ), werd steeds uitgesteld, daar moest ik dus op wachten. Maar ik ben totaal geen stilzitter. Man, ik ben met mijn productiehuis allemaal tv-formats aan het ontwikkelen. En volgend jaar komen er acht films uit die ik heb geproduceerd. Ik heb sowieso niet de behoefte om alleen actrice te zijn. Ik ben op allerlei terreinen creatief.” 

Touché. Maar met twee potentiële kaskrakers voor de deur – Prometheus en Snow White and the Huntsman, met elk een budget van honderden miljoenen – kon dit weleens de blockbuster-zomer worden van Theron Theron, leggen we haar behoedzaam voor in haar suite. Ze reageert kort, smalend en minzaam. “Ach welnee. Dat wordt het echt niet, hoor…” 

Toch zijn vooral voor Prometheus de verwachtingen hooggespannen, omdat regisseur Ridley Scott daarmee naar het sciencefictiongenre terugkeert, drie decennia na klassiekers als Alien en Blade Runner. “Ridley houdt van vrouwen, hij begrijpt vrouwen,” begint Theron over de samenwerking met de Britse filmmaker. “Kijk maar naar Thelma & Louise. Daarom wilde ik ook graag met hem werken. Ik ben in mijn carrière altijd erg op regisseurs gericht geweest.” 

Haar entree in de film is bij voorbaat legendarisch, verklapt ze. Schalks: “Je hoort iemand zuchten en steunen, en dan zie je ineens dat het een vrouw is die push-ups doet met niets aan, behalve een pleister…” 

Als er één constante is aan te wijzen in de gevarieerde acteerloopbaan van Theron, dan is het dat ze allesbehalve preuts is. Van haar debuut als de vamp Helga Svelgen in 2 Days in The Valley (1996) tot haar glansrol in Young Adult (2011) is ze de Prinses van het Functionele Naakt.

Toch heeft ze nooit al haar kaarten op haar uiterlijk gezet. “Ik laat niemand over me heen lopen omdat ik toevallig tieten heb,” luidt een beroemde uitspraak van Theron. Wat heet: toen haar manager aan het begin van haar opmars kwam aanzetten met scripts als dat van Showgirls – de Paul Verhoeven-film die inderdaad magistraal zou floppen – ontsloeg ze hem acuut. Ook al was hij degene die haar ooit ontdekte in een bankfiliaal op Hollywood Boulevard, waar ze knallende ruzie had met een baliemedewerkster over haar banksaldo. Maar al incasseert ze inmiddels makkelijk tien miljoen dollar per film en krijgt ze zo’n drie miljoen betaald om op rode lopers bepaalde horlogemerken en sieraden te dragen, Charlize Theron heeft het allemaal niet cadeau gekregen. 

Haar jeugd in het voormalige mijnwerkjesstadje Benoni in Transvaal omschrijft ze als ‘turbulent’, wat zacht uitgedrukt is, en ze voelde zich niet thuis op haar lagere school. “Iedereen wist dat mijn vader alcoholist was. En dat was te merken aan het gedrag van mijn klasgenootjes tegenover mij. Kinderen kunnen heel wreed zijn. Ik heb me daardoor buitengesloten gevoeld. Je schaamt je voor iets waar je niets aan kan doen.” 

Het is een onvoorstelbaar idee dat dezelfde ogen die nu glinsteren aan de andere kant van de interviewtafel dertig jaar geleden getuige zijn geweest van een bizar huiselijk drama. Haar moeder schoot haar vader dood toen hij haar en de kleine Charlize stomdronken met geweld bedreigde.

De rechtszaak die volgde eindigde in vrijspraak, en het drama zorgde voor een innige band tussen moeder en dochter, die in Malibu maar twee minuutjes van elkaar vandaan wonen. “En moet ik ook nog van haar gaan golfen,” lacht Theron in haar hotelsuite. 

Haar moeder volgde haar destijds vanuit Zuid-Afrika naar New York toen Theron daar haar droom om balletdanseres te worden probeerde waar te maken, totdat een ernstige knieblessure daar een abrupt einde aan maakte. Theron, bedachtzaam: “Ballet was mijn leven. Ik vond het geweldig. Ik had nooit gedacht dat ik er al op mijn negentiende definitief mee zou moeten stoppen. Maar mijn moeder zei: ‘Je kunt wel in je verdriet blijven zwelgen, maar het is beter om aan iets nieuws beginnen.” Dat werd dus acteren, nadat ze van haar moeder een vliegticket naar Los Angeles had gekregen. Een enkeltje, heel klassiek. “Op een gegeven moment miste ik het ballet niet eens meer. Die acht uur trainen per dag en de bloedvergiftigingen door de open blaren die nooit konden genezen waren tenslotte ook niet alles.” 

Na een reeks juweeltjes – North Country (2005), In the Valley of Elah (2007) – en popcornfähige blockbusters – The Italian Job (2003), en Hancock (2008) – is Theron nu een van de meest ongenaakbare diva’s van Hollywood, met bijkans de vintage-uitstraling van sterren als Kim Novak en jawel, Marilyn Monroe. Theron moet evenwel niets hebben van de glamourkant van haar vak. Onlangs nog haalde ze zich een boycot op de hals van de rodeloperfotografen bij de Oscaruitreiking, omdat ze steevast weigert glimlachend te poseren. Ook peinst ze er niet over de tv–verslaggevers achter het fluwelen koord geanimeerd te woord te staan. 

Ze laat sowieso weinig los over haar huidige privéleven. Zelfs onschuldige vraagjes over haar twee schoothondjes (‘Mijn mannetjes’) wimpelt ze soms af als ‘te persoonlijk’. Theron, die voor het eerst sinds haar negentiende weer enige tijd single is, snapt eerlijk gezegd niet waar mensen zich mee bemoeien. “Die obsessie van de media met Jennifer Aniston! Bijvoorbeeld over het feit dat ze geen moeder is. Dat vind ik zo sneu voor haar. Volgens mij lijdt ze er zelf helemaal niet onder. En wat mijzelf betreft – zelfs vrienden van me vinden het jammer voor me dat ik vrijgezel ben. Nou en? Ik vind mijn leven op dit moment fantastisch. Bovendien heb ik er zelf voor gekozen om na tien jaar een punt te zetten achter mijn relatie (met de Ierse acteur -Stuart Townsend – JHZ). Niemand heeft een pistool tegen mijn hoofd gezet.”

Inmiddels is Charlize Theron gezwicht voor een van Hollywoods modegrillen. Net als Angelina Jolie, Sandra Bullock en -Madonna heeft ze een baby’tje geadopteerd, Jackson, een Afro-Amerikaans ventje van zes maanden. Sentimenteel is ze er niet van geworden. “Het enige verschil is dat ik nu niet meer alleen reis, maar in een roedel.”

Ondertussen is ze druk met haar productiebedrijf Denver & Delilah Films (vernoemd naar haar twee hondjes), waar ze tegen wil en dank mee is begonnen toen de financiering van Monster in 2004 niet rondkwam. “Ik dacht: dan doe ik het maar zelf.” Therons bedrijf, dat onlangs nog de rechten kocht van de Nederlandse thriller Zwart water, wordt uitsluitend geleid door vrouwen. “Ik heb geen feministische agenda of zo, hoor. Ik hou gewoon van sterke vrouwen. Ik ben er door eentje opgevoed: mijn moeder. Ze stond in Zuid-Afrika aan het hoofd van een aannemersbedrijf. Ik zag haar weleens een stuk of dertig bouwvakkers toe-spreken over de bouw van een pand, of de aanleg van een weg. Dan stond ze haar mannetje. Dat heeft veel indruk op me gemaakt.”

Maar Theron zelf staat evengoed haar mannetje in Los Angeles, waar aantrekkelijke blonde actrices al gauw in de verleiding komen om voorspelbare en gemakkelijke keuzes te maken. “Ik wist al snel wat ik wilde in Hollywood,” zegt Theron. “Ik had al zo veel rotbaantjes gehad dat ik me voornam om nooit meer dingen te doen waar ik geen zin in had, alleen dingen die ik belangrijk vond. Meer niet. Dat is ook het enige wat je in deze stad in de hand hebt. Maar dat het tot deze carrière zou leiden, had ik niet durven dromen.” 

Dat ze intussen 36 is en meer in staat om te reflecteren helpt beslist, zegt ze. “Ik ben nu rustiger, minder gehaast. Van mooie momenten geniet ik meer dan toen ik in de twintig was. Over bijzaken maak ik me minder druk. Ik neem het leven nu zoals het kom, sta voor alles open. Maar vergis je niet, hoor: ik maak nog steeds fouten. Dan denk ik: kom maar op met dat touw, of dat scheermes..

Raadselen 

Prometheus van de Britse regisseur Ridley Scott is met afstand de bioscoopfilm waar dit jaar het meest naar wordt uitgekeken. De voorpret over dit sciencefiction-epos, over een onderzoeksteam dat op zoek gaat naar de oorsprong van de mensheid in de donkerste uithoeken van het universum, begint nu al Avatar-achtige proporties aan te nemen. Niet voor niets, want Scott maakte zo’n dertig jaar geleden al school met meesterwerken als Alien (1979) en Blade Runner (1982), die laatste met onze eigen Rutger Hauer. 

Het Prometheus-project begon oorspronkelijk als een prequel van Alien, maar ontwikkelde zich geleidelijk tot een zelfstandige film, zegt de inmiddels 72-jarige regisseur in Londen tegen HP/De Tijd. “Er was één grote vraag in de eerste Alien, en trouwens ook in de drie opvolgers, die totaal niet werd uitgediept,” zo begint hij raadselachtig. “En daar draait Prometheus nu om. Dat is, zeg maar, het DNA van Alien. Voor de rest gaan we een totaal andere kant op. Maar in de laatste minuten van de film weet je om welke vraag het gaat.” 

Wat de mythologische figuur Prometheus, die volgens de overlevering het vuur van de goden stal, nu precies met de film te maken heeft, wil de maker van hits als Gladiator (2000) en American Gangster (2007) al evenmin onthullen. “Ook daar kom je in de laatste minuten achter.” Prometheus, met naast Charlize Theron in de hoofdrollen Michael Fassbender, Noomi Rapace en Idris Elba, komt eind mei in de Nederlandse bioscopen.