Wat we graag meenemen naar 2010
– Eurocommissarissen die per broche campagneboodschappen overbrengen. Nu de mannen nog.
– Kamerleden met een stapel rapporten bij de interruptiemicrofoon.
– Gerdie Verbeet die een mandarijntje pelt.
– Paulien Cornelisse.
– Vrouwen die van taal houden.
– Appelenpap.
– Dat blauwe truitje van Charlotte Mutsaers.
– Genegeerde reisadviezen.
– Obama die amnestie verleent aan een kalkoen.
– Canto ostinato van Simeon ten Holt.
– Tycoons die in kranten investeren.
– Twee voor twaalf.
– Totemdieren.
– De Kindle van Amazon.
– Miskleur van Olifant.
– Postkantoren. Maar helaas.
– Yes. En ze treden nog steeds op!
– Shit My Dad Says op Twitter.
– Het klassieke rode Adidaspak.
– Zeilmeisjes met verantwoordelijke ouders.
– Pension Emel.
– Pensions in het algemeen.
– Ouder worden & toch jong blijven.
– Dürüm Döner.
– Griekse havenmeesters die je opwachten met ouzo.
– Turkse havenmeesters die je opwachten met raki.
– Monteurs die eerst luisteren.
– Die klap van Pieter Lakeman op de DWDD-tafel.
– De non sequitur van het jaar. (“Iemand verdrinkt niet omdat hij niet gered wordt, maar omdat hij niet kan zwemmen.” – Wouter Bos over DSB.) Hadden ze tegen Drees moeten zeggen toen hij over de AOW begon.
– De lege stoel van Mohammed Enait in Pauw & Witteman.
– En z’n mutsje natuurlijk.
– De Taalmeester van Teleac.
– Strandhuizen in Mozambique. Láát die mensen!
– Nick Drake, vooral Bryter Layter. En River Man natuurlijk. En Day Is Done uiteraard, maar dat spreekt vanzelf.
– The Gospel van Studio Job.
– Sussende advocaten.
– Zingende meisjes.
– Politieagenten die je geen bon geven op voorwaarde dat je het uitgespaarde geld besteedt aan bloemen voor je vrouw.
– De Bluetooth Stereo Headset van Motorola. Wauw!
– De meisjes van het Hilton Antwerpen.
– Herinneringen aan de hond.
– Het Nu-Terras in Istanbul. Ga maar kijken.
– De Facebook-verslaving van Atte Jongstra.
– Avonden zonder televisie.
– Bepaalde gebaren.
– Begrafenissen die te lang duren.
– Jongens met een roos voor de deur.
– Freek de Jonge in een waadbroek.
– Sneeuwbalsporen naast het raam.
– Vrouwen die ‘Ken je me nog?’ zeggen.
– De extra grote hagelslag van Albert Heijn.
– Het gele stiksel van Dr. Martens.
– Mailtjes van Louise O.
– Ideeën. Mogen ook kleine zijn.
– A.M. Homes.
– Eindredacteuren die bellen om te checken of je het echt zo bedoelt.
– Pizzakoeriers die toch komen.
– Meeuwen in de sneeuw.
– Lodewijk Asscher die Twan Huys in de maling neemt.
– Radio 6, de jazzzender. Al was het maar vanwege die drie z’s. En dan nemen we Edwin-How Do You Like Your Jazz In The Morning-Rutte graag op de koop toe.
– Van het ene treinstel naar het andere sms’en. Liefst op weg naar een popconcert.
– Poolse aannemers die drie talen door elkaar spreken.
– Nieuws kijken om half acht in plaats van acht uur.
– Het besef dat mensen die over ‘marktwerking’ spreken zelf meestal in de publieke sector werken.
– Mannen die trots met het juiste snoertje aankomen.
– Onvindbare festivalhostessen. (Omdat ze allemaal blond zijn en Maartje heten.)
– De genadeloze openhartigheid van Wim de Jong.
– Dat je favoriete maar veel te dure deodorant in de aanbieding is.
– Of moisturizer natuurlijk.
– Whatever works.
– Mensen die de dokter met ‘meneer’ aanspreken.
– Jan Mulder die Yvon Jaspers onder tafel kijkt.
– Mag ook iemand anders zijn.
– Dragen wij deze kleinodiën dankbaar in het hart met ons mee, de niksige jaren nul uit.
– En gedenken wij de gepensioneerde onderwijzeres die haar laatste centjes aan meneer Madoff toevertrouwde en nu uit vuilnisbakken eet.
– Proost.