‘Lieve Eberhard, we missen je’
Eberhard van der Laan (1955) was burgemeester van Amsterdam. Hij overleed op 5 oktober. Hanneke Groenteman schrijft hem een brief.
Lieve Eberhard,
Hoe vaak hebben wij, jij en ik, niet gebeden: “Onze Vader die in de hemelen zijt. Uw naam…”
Allebei waren we klein in Rijnsburg. Ik in de oorlog, als ondergedoken kind, jij lang na de oorlog, als kind van dokter Van der Laan, onze geliefde dokter Van der Laan. Toen ik bij mijn gereformeerde pleegouders in Rijnsburg ondergedoken zat, was jij nog lang niet geboren, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat het Rijnsburgse DNA ook in jou zat. Ik bedoel daarmee: gewetensvol, zacht en hard tegelijk, moedig, niet sentimenteel, maar doen wat God je te doen gaf. Wij geloofden allebei niet meer in God, later, daar hebben we het weleens over gehad. Maar ook over de gewetensvolle overtuiging die jouw ouders en mijn pleegouders uit het geloof hebben geput. ‘Onze dokter’, jouw vader, zat met ‘onze’ dominee Post in het verzet. In veel Rijnsburgse gezinnen zaten onderduikers en de dokter en de dominee kenden ze allemaal. Overigens was dokter Van der Laan ook beroemd/berucht om zijn eeuwige sigaretje: “Dokter Van der Laan doet bevallingen nog met een sigaret in zijn mond,” zeiden ze bij ons thuis altijd. Jij had je verslaving dus van geen vreemde.
Ik voel me altijd dankbaar jegens Rijnsburg, mijn pleegouders en al die mensen die met elkaar zoveel levens hebben gered. Ook jegens de dokter en de dominee. En gek genoeg heeft mij dat ook altijd met jou verbonden. Jij hebt op jouw manier het erfgoed van je ouders meegenomen in je naoorlogse leven. Je was ook een man die niet bang was, die rechtvaardigheid hoog in het vaandel had en die zachtheid en hardheid met elkaar verbond.
Lieve Eberhard, we missen je. Als er toch een hemel is, dan ben jij daar nu. Niet als Onze Vader, maar als de vader die je was voor onze stad.