De waarde van joden, en moslims
Hezbollah zorgt er zelf voor dat het ene mensenleven minder zwaar telt dan het andere.
George W. Bush had beter niet kunnen zeggen dat Israël de oorlog met Hezbollah heeft gewonnen. De Amerikaanse president is zo radioactief dat vooral zijn tegenstanders hun voordeel met zijn uitspraken doen. Bovendien woedt er in Israël zelf een discussie over de afloop van de oorlog, die niet bracht wat de legerleiding beloofde. De ontvoerde soldaten om wie het begonnen was, zijn niet vrij gekregen en Hezbollah is niet vernietigd. Erger is dat de reputatie van het Israëlische leger als militaire wondermachine krassen heeft opgelopen, waardoor de vijanden van de joodse staat zich bemoedigd kunnen voelen. Geen wonder dus dat Hezbollah-leider Nasrallah zich als nieuwe held van de moslimwereld laat toejuichen en op zijn beurt van een ‘strategische overwinning’ spreekt.
Veel westerse commentatoren gaan daarin mee, omdat vooraf was gesteld dat Hezbollah volgens de logica van de asymmetrische oorlogvoering alleen maar hoefde te overleven. Maar hoe ‘logisch’ is die logica en waar loopt dat op uit? We moeten niet vergeten dat in het democratische tijdperk alle oorlogen vernietigingsoorlogen zijn en de strijd pas voorbij is als de tegenstander compleet op de knieën is gedwongen. Amerika won de Tweede Wereldoorlog na het afwerpen van twee atoombommen en de Koude Oorlog omdat Sovjetleider Gorbatsjov de handdoek in de ring wierp. Ook regime change komt in feite neer op overgave van de tegenstander. Omgekeerd streeft het moslimterrorisme – in de woorden van Bush ‘islamofascisme’ – eenzelfde doel na, te beginnen met de vernietiging van Israël.
In het democratische tijdperk overheerst uiteindelijk de macht van het getal en leggen de joden het als minderheid altijd af.
Ook Nasrallah was nogal voorbarig. Maar Hezbollah heet nu het ‘respect’ van de gekrenkte Arabische wereld te hebben veroverd, omdat het tegen het almachtige Israël is opgestaan en een maand lang raketten wist af te schieten. In asymmetrisch opzicht was de balans voor Hezbollah niet ongunstig. Weliswaar vielen er aan moslimzijde tien keer zoveel doden als aan joodse kant, waarbij Libanon vooral burgers te betreuren had en Israël soldaten (zo gezien lijkt het net alsof ‘de partij van God’ humaner en met meer precisie te werk ging dan de Israëlische high tech warriors), maar omdat binnen en buiten de regio gauw honderd keer zoveel moslims zijn als joden, ziet de toekomst er voor Hezbollah veelbelovend uit. Om in ruwe termen van ‘gelijkspel’ te kunnen spreken, had Israël tie keer zoveel slachtoffers moeten maken als het afgelopen maand heeft gedaan, waarbij de Hezbollah-propaganda dan weer verontwaardigd had uitgeroepen dat een joods leven voor het Westen veel meer waard is dan dat van een moslim.
Objectief gezien is dat overigens niet onjuist. In het democratische tijdperk, bij vrede nog meer dan bij oorlog, overheerst uiteindelijk de macht van het getal en leggen de joden het als minderheid altijd af. Dat maakt Israël tot zo’n precaire voorpost van het Westen. Zou Bush dat beseffen? Als in het Midden-Oosten de grenzen wegvallen en het systeem van ‘one man, one vote’ wordt ingevoerd, is het theoretisch mogelijk om de joden langs democratische weg te overstemmen en uit te poetsen. In de Palestijnse gebieden neemt de nieuwe, democratisch gekozen Hamas-regering daar al een voorschot op. Diverse ministers hebben meer dan tien kinderen, en de bevolkingsgroei in de ‘onleefbare’ Gazastrook is de hoogste ter wereld. Een onuitputtelijk reservoir aan jihadstrijders en martelaren, bij leven en dood.
Zie ik spoken? Misschien wel. Ons wordt steeds verzekerd dat slechts een kleine minderheid van de moslimwereld de jihadlogica is toegedaan. Maar tegelijk vertellen ‘liberale stemmen’ uit de moslimwereld, zoals Rami G. Khouri, hoofdredacteur van de Daily Star in Beiroet, dat de ster van Nasrallah is gestegen omdat met succes Israël en de VS zijn weerstaan, hoewel Hezbollah met zijn asymmetrische oorlogvoering doelbewust het leven van eigen burgers en de toekomst van heel Libanon op het spel zet. Wie zorgt er hier voor dat het leven van een moslim minder waard is dan dat van een jood? Eerder schreef hij dat een ‘zwak Hezbollah’ gevaarlijker is dan een ‘sterk Hezbollah’, alsof Israël had moeten wachten tot de organisatie nog meer raketten heeft.
Misschien heeft Khouri – die het Westen gebrek aan begrip voor de moslimziel verwijt – gelijk, maar dat maakt zijn redeneringen niet minder absurd. Als moslimsamenlevingen aan dit soort ‘overwinningen’ hun zelfrespect ontlenen, dan laat dat zien hoe diep zij gezonken zijn. Gezien de haat die al gezaaid is, was het aantal doden van het jongste conflict verrassend laag, alsof het tijdperk van de grote getallen en de massavernietiging voorbij is. Verontrustend is dat de asymmetrische logica van de jihad wel degelijk om genocide kan uitdraaien, niet alleen van de joden in Israël, maar ook van de eigen moslimvolken. Het democratische Westen krijgt eveneens een heilige oorlog opgedrongen en kan als het echt kwaad is gemaakt met niets minder genoegen nemen dan de totale overwinning. Wat dat betreft prees Bush de dag voor het avond werd.