De journalisten denken gekozen te zijn omdat ze origineel zouden wezen, maar ze zijn gekozen vanwege hun conventionaliteit. Een journalist dient conventioneel te zijn.

De Volkskrant, Vrij Nederland, VPRO – allemaal clubnieuws.

Steeds meer journalisten en anderen mogen hun babbeltje kwijt in NRC Handelsblad. Nu weer een artikel van ‘onze redacteur Yael Vinckx’, die even voor ons zal schilderen hoe het de Marokkanen vergaat die vanuit ons land naar hun eigen land worden teruggestuurd. Moedeloos zijn ze, vooral door ‘de slechte economische perspectieven in het Rifgebergte.’ En dan lezen we het mooiste: “Een groot deel van de jonge Marokkaanse bevolking is apathisch. Jongens kunnen een hele middag onder een boom zitten, mannen op een terras.’
Ach, beste Yael, dat konden ze in de vorige eeuwen ook al, hoor, of er nu slechte economische perspectieven waren of niet. Was dit je eerste vakantie in een islamitisch land?

Ik weet niet waar ik meer de pest aan heb: aan politici of aan de journalisten (en schrijvers!) die zich voor de karretjes van die politici laten spannen.

Het kwaad schuilt vaak waar de journalisten het nooit en te nimmer zullen zoeken: bij henzelf.

Ieder oprecht mens zou vandaag moeten beseffen dat hij elitair, reactionair, seksistisch en racistisch is – kortom, alles wat ten strengste is verboden. Heeft de huichelachtgheid ooit hogere toppen gescoord dan in onze gezegende tijd? Er is maar één schuldige: de media.

‘Achter iedere veldslag schuilt een vrouw.’ Ik zou eerder zeggen: achter iedere veldslag schuilt een journalist.

Op de persreizen ontmoet ik journalisten van alle nationaliteiten en niveaus. Ze zijn vlot, ze hebben veel gezien… maar als je met ze doorpraat, blijken ze allemaal uitsluitend in clichés te denken. Dit zou je ook eigenlijk kunnen verwachten.

‘Jullie journalisten schrijven toch wat je wilt,’ mopperde Alain Delon bij het begin van het zoveelste vraaggesprek. ‘Jij weet al wat je over mij gaat schrijven voor je me gesproken hebt.’ Inderdaad, de journalist is een vooroordeel op pootjes.

Intello’s kiezen (vanwege hun frustraties) altijd voor de primitiefste partij, ik voor de meest ontwikkelde. Zij zijn voor de Palestijnen, ik voor de Israeliers.

Als ze bij de televisie een tranen verwekkende reportage gaan maken over elke op handen zijnde uitwijzing van een uitgeprocedeerde asielzoeker en als men er dus mee doorgaat de bevolking op zo’n goedkope manier op te jutten, dan zal de regering moeten besluiten de rest van de wereld maar naar ons land te halen.

Zie ik al die televisiemakers, programmaleiders en vragenstellers, dan denk ik: komedianten trekken voorbij. |

[Uit: Heel de intellectueel, een bundel aforismen van Boudewijn van Houten. Aspekt, 2004]