Beste Stanley,

Ik schrijf deze brief op een moment dat het thema dood weer actueel voor me is. Mijn geliefde kater Herman vecht voor wat extra dagen of uurtjes. Zijn koppie wil nog wel, maar zijn lijfje niet meer. Toen Herman nog een jonge kater was, hield ik mezelf voor dat tegen de tijd dat zijn tijd zou komen, ik dermate rijk zou zijn dat ik voor hem baanbrekende medische behandelingen zou kunnen betalen om hem een onwaarschijnlijk lang en gezond leven te kunnen geven. De realiteit lijkt me in te halen.

Ook weet ik zo langzamerhand niet meer zo zeker of het invriezen van mijn moeder wanneer haar tijd zal komen, nog wel haalbaar zal zijn. Ze is in de vijftig. Op zijn minst is haast geboden.

Onsterfelijkheid voor onze naasten en onszelf. Onsterfelijkheid, daar was het ons toch allemaal om te doen? Daarvoor zijn we toch beiden filmmakers geworden, daarvoor schrijven anderen die de dood vrezen of niet accepteren hun persoonlijke gevoelens op in boeken.

Heb jij het bereikt? Was het het allemaal waard? Merk je er wat van in het grote niets? Raakte het je nog toen je onbegrijpelijke laatste film werd afgekraakt? Heb je er nog wat aan als mensen lering trekken uit je anti-oorlogsfilm Full Metal Jacket of je antigeweldsfilm A Clockwork Orange?

Of is de maximale beloning het genoegen van een rijk gevuld leven waarin je je gedachten aan andere levenden kunt mededelen. Opdat ze je bewonderen. Omwille van het snelle leven, de reisjes, de VIP-status, de vrouwen? 

Of had je daar niets mee?

lk geloof niet in het voortbestaan van de ziel. Zit niet in mijn cultuur. De eerste gelovige, een christen, ontmoette ik pas live toen ik zestien was. Ik geloof zwarte gaten. Die in het heelal en die vóór en na ons leven. Ons leven is in mijn optiek een korte periode tussen twee eeuwige nietsen. 

Die korte periode is ook voor mijn kleine Herman bijna ten einde en ik vrees dat mijn vriendje een niets wacht.

Zo weet ik ook dat mijn brief aan jou ‘return to sender‘ zal gaan.

Toch, ook al heb je er met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niets meer aan, zit het met die onsterfelijkheid van je werk wel goed.

Waarschijnlijk heb ik er onderbewust wel iets van opgestoken, en velen met mij heb je verbaasd, gecharmeerd, geïnformeerd, verward en verrijkt.

Een Pyrrusoverwinning. Gefeliciteerd.

Ik ben bang dat ook ik de komende jaren veel energie zal gaan steken in een bij voorbaat verloren strijd voor het eeuwige leven.

Ondertussen geniet ik van het snelle leven, mijn bescheiden VIP-status, de reisjes en de vrouwen. Stiekem weet ik ook wel dat dat de maximale beloning is.

Eddy Terstall