Beste John,

Het nieuws van je ondergang kwam als een klap; een bevriende Kennedy-watcher bel­de: “Zap onmiddellijk naar CNN, John junior is neergestort.” Maar het breaking news hield weinig meer in dan onbevestigde berich­ten dat jij, Carolyn en haar zusje Lauren met een Piper Saratoga van de radar waren gevlogen.

Toen de volgende dag een designerlabel-koffer aanspoelde op Martha’s Vineyard, wist Amerika ge­noeg: wederom had een Kennedy spectaculair en roekeloos het familiegraf opgezocht. En zoals het de derde generatie betaamt: zonder hulp van derden! Dit keer geen hinderlaag, overdosis of een fataal pot­je pistevoetbal, maar gewoon door dommigheid het zicht op de horizon verloren.

Is met jouw val de Kennedy-legende ten einde? Waarschijnlijk niet. Tussen de nakomelingen van opa Joe en oma Rose lopen nog genoeg schuinsmar­cheerders rond om de roddelpers en de rechterlijke macht van de straat te houden. Maar de Amerikaan­se koninklijke familie zal nooit meer dezelfde zijn.

“It doesn’t matter who you are, but what people think you are,” sprak je grootvader ooit profetisch. Zo was het. Immers, je vader belandde eerder dankzij zijn heldere tanden dan zijn heldere ideeën in de po­litiek. Gelukkig verkoos jij, eerst als assistent-open­baar aanklager en later als bladenmaker, de inhoud boven de holle retoriek van de politiek. Met de op­richting van George zette je je af tegen de plastic wereld van de spindoctors en speechschrijvers. En je monogame levensstijl contrasteerde fel met het ontembare libido van opa Joe, oom Robert en — ja, ik weet dat het aan zijn medicijnen lag — vader John.

John, eigenlijk was jij de enige Kennedy achter wiens katholieke glimlach geen dubbele moraal schuilging.

Tragisch genoeg is er een aspect waarin je every inch a Kennedy was: je spendeerdrift. Vier dagen voor je de mist in vloog, ging je in Toronto langs om een gefortuneerde autohandelaar te interesseren voor een aandeel in George. Wat nu, kreunt het legendari­sche Kennedy-kapitaal onder een verliesje van vier miljoen dollar per jaar? Het lijkt erop. Eerst veilden jullie je vaders schommelstoelen en humidors voor $35 miljoen, toen werd het onroerend goed van de familie in Chicago voor meer dan een half miljard dollar opgeruimd en daarna erfde je nog eens min­stens twintig miljoen dollar van je moeder.

Jammer dat je al dat geld niet meer op kunt ma­ken, maar je kunt tevreden zijn dat jouw dood twee oude bladenmakerswetten tot leven wekte. Politiek verkoopt niet, seks wél. Op die regel is slechts één uitzondering: Kennedy. Vandaar dat de bladen die ranzig trachtten te profiteren van jouw tragische ondergang — Time, Newsweek en natuurlijk je eigen George — oplagerecords boekten in de week dat je ons alleen liet.

Jort Kelder