Marjan Berk: ‘Ik word steeds schaamtelozer’
Marjan Berk (Zeist, 1932) is columniste en schrijfster van scenario’s, kinderboeken en romans over modern leven. Haar ‘Opa en Oma-boek’ beleefde onlangs de vierde druk, en haar vier populairste romans zijn nu gebundeld in ‘De dikke Berk’.
Wat is uw huidige gemoedstoestand?
Vrolijk, want ik heb een aantal familiefeestjes voor de boeg, En een beetje zenuwachtig, omdat ik de laatste hand leg aan m’n nieuwe roman: Als de dood… Die titel heb ik bedacht om mijn uitgever te pesten; die vindt dat ik te veel puntjes gebruik.
Wie zijn uw helden?
Die heb ik onderweg allemaal verloren.
Aan wie ergert u zich?
Aan mensen die voor hun beurt gaan. Als ik me erger, kan ik slaan. En bijten.
Lijkt u op uw vader?
Ik mag het niet hopen; hij is zo’n negatieve kracht in mijn leven geweest. Het enige dat ik van hem heb geërfd is mijn hartstocht voor mooie kleren.
Wat zijn uw dagdromen?
Dat ik een heel jaar de tijd heb om eens echt kalmpjes te schrijven en te lezen.
Wat is uw grootste angst?
Doodgaan zonder al mijn geliefden, vrienden, kinderen en kleinkinderen goeiedag te hebben gezegd.
Bidt u wel eens?
Eén keer in mijn leven heb ik gebeden: toen mijn moeder verschrikkelijk ziek was en zoveel pijn had dat die met geen morfine meer te onderdrukken was.
Heeft u ooit een mystieke ervaring gehad?
Ja. Maar als ik het vertel, is het niet meer mystiek.
Bent u aantrekkelijk?
Wat me opvalt is dat de blik van mannen tegenwoordig niet meer in de eerste plaats naar mijn uiterlijke verschijning gaat.
Wat is uw definitie van geluk?
Gemoedsrust wanneer het schrijven lukt, lekker slapen en tijd om met mijn kleinkinderen te tutten.
Waar schaamt u zich voor?
Ik word steeds schaamtelozer. Behalve als ik zelf per ongeluk voor mijn beurt ga.
Bent u monogaam?
Ja, helaas. Ik heb het allemaal onderzocht en dat leverde he-le-maal niks op. In de armen van de een riep ik de naam van de ander.
Wanneer heeft u voor het laatst gehuild?
Toen mijn man me had verlaten heb ik gigantisch gejankt. Ik zat op de grond met een zakdoek in m’n mond om de buren niet te storen en dacht al brullend: ze hebben gezegd dat dit verdriet voorbij zou gaan, maar wanneer?
Lijkt u op uw vrienden?
Gelukkig niet zeg. Daarom zijn het m’n vrienden, omdat ze niet op me lijken.
Hoe moedig bent u?
Ik kan een spin levend vangen.
Van wie heeft u het meest geleerd?
Van een vriendin die psycho-analyse heeft doorgemaakt: zij geeft me uitstekende tips als ik bij haar klaag.
Wat is uw grootste ondeugd?
Ik val wel eens mensen in de rede en trek dan verkeerde conclusies.
Wanneer was u het gelukkigst?
Toen ik ontdekte dat ik kon schrijven.
Welke eigenschap waardeert u in een man?
Ik vind mannen en vrouwen in dat opzicht één pot nat: lachen en luisteren.
Als u iets aan uzelf kon veranderen, wat zou dat dan zijn?
Mijn défaut dat ik maar doorlul.
Hoe ontspant u zich?
Mediteren. Voor zo’n nerveuze mug als ik is dat dé manier. Twee keer per dag.
Wie is uw grootste liefde?
Kinderen, kleinkinderen, klein hondje, vrienden.
Van wie houdt u het meest?
Dan weer van de een, dan weer van de ander. Op afstand en dichtbij.
Wat beschouwt u als uw grootste mislukking?
Ik heb wel eens een appeltaart met kerrie klaargemaakt in plaats van met kaneel.
Gelooft u in God?
Ik ben een agnost: het ongekende laat zich niet kennen. Dat staat in de Van Dale en dat vind ik exact wat het is.
Waaraan bent u het meest gehecht?
Aan het nagelschaartje van mijn grootmoeder. Dat symboliseert mijn ontzettend leuke oma, die voor mij heeft gezorgd toen mijn moeder zo ziek was.
Wat is de beste plek om te wonen?
Aan het water in Kalenberg, waar ik woon. Ik ben een Kreeft, dus dol op water.
Wie hoopt u nooit meer terug te zien?
Er zijn mensen die ik niet lust, en die hoeven dus ook niet meer op m’n verjaardag te komen: dat is mijn criterium.
Hoe is ongeluk te vermijden?
Niet. Ook niet met magische riten om het af te wenden.
Wat is uw devies?
To get along, go along (Hunter Thompson).