“Ze rollebolden in de lucht en in de zee, maar ze stierven bij een ongeluk op het land.” En dat bewijst, schrijft redacteur Samir Ragab in The Egyptian Gazet, dat plaats en tijd van de dood altijd een goddelijk mysterie is. 

De Egyptenaren hadden nog nooit van Emad al-Fayed (42) gehoord tot zijn bijna blote beeltenis enkele weken geleden samen met die van prinses Diana in alle kranten verscheen. Emad’s naam was prompt op ieders lippen onder zijn koosnaampje Dodi, ‘wormpje’. Egypte had een wereldheld. 

Dodi belichaamde de droom van elke man: geld als water, prachtige villa’s, fantastische feesten, verkering met de ene mooie westerse meid na de andere, en ten slotte een romance met een Engelse prinses en daarmee uitzicht op het stiefvaderschap van de toekomstige Britse koning. Wat wil een man nog meer? 

Zijn leven lang was Dodi on-zichtbaar gebleven in de schaduw van zijn vader Mohammed al-Fayed. Dodi groeide op als een tweede-generatie-migrant. Met dien verstande dat papa geen shoarmazaak dreef, maar eigenaar was van het warenhuis Harrods en tot de veertien rijkste mannen van Engeland behoorde. Steeds was het Mohammed die de kranten haalde als de vleesgeworden mythe van straatventer in Alexandrië tot multimiljonair die de Britse politiek naar zijn hand zette. 

Het Britse establishment beschouwde de al-Fayed’s als indringers, als vulgaire nouveau riche. Tot op heden is hun het Britse paspoort onthouden. Ze voldoen aan alle formele criteria en de enige grond voor weigering zou geweest kunnen zijn dat ze niet over ‘good character’ beschikten. 

Dodi bezocht de prestigieuze militaire academie Sandhurst, diende enige tijd als onderofficier op de ambassade van de Verenigde Arabische Emiraten in Londen en stortte zich vervolgens in de filmproductie — naar het schijnt vooral als financier. De laatste jaren omringde Dodi zich graag met artiesten als Tony Curtis, Ryan O’Neal en Farrah Fawcett, waarbij hij een spoor naliet van rechtszaken wegens onbetaalde rekeningen, ongedekte cheques en niet-betaalde huur voor een aantal luxueuze buitenhuizen in Zuid-Californië. Nog heel onlangs belegde het fotomodel Kelly Fisher als laatste in de rij van afgedankte minnaressen een persconferentie, waarop ze zielig verklaarde dat ze recht had op een door Dodi toegezegd bedrag van 500.000 dollar. 

De romance tussen Lady Di en Dodi werd in Egypte begroet als een overwinning van de Egyptenaren: “Dodi heeft de Gouden Medaille gewonnen bij de Olympische Spelen van liefde in kringen van beroemdheden,” schreef het weekblad Al Ahrar. In de taal van de straat betekent dit zoveel als ‘onze Dodi is kampioen prijsneuken’. Menige Egyptische man wil in vertrouwen wel verklaren dat westerse vrouwen de voorkeur geven aan Egyptische mannen vanwege hun grote piemels. Daarbij zijn Europese mannen ‘doetjes’ die hun vrouwen ‘niet onder controle hebben’. 

Gepaard aan deze opvattingen geldt in Egypte de code dat van seks voor het huwelijk geen sprake kan zijn, dat bij 97 procent van de vrouwen op jonge leeftijd de clitoris is weggesneden en dat veel mannen om economische redenen pas tegen hun veertigste kunnen trouwen. Logisch dat in deze toestand van endemische seksuele verdroging veel vrouwelijke toeristen uit het Westen in Egypte een aandacht krijgen waarvan ze thuis nooit hadden durven dromen. Onder de Egyptische mannen doen dan ook de meest wilde verhalen de ronde over westerse vrouwen, en zo leverde Dodi’s affaire de allerbeste soap: seks met blonde vrouwen. 

Ondertussen mopperde de Amerikaanse professor van Palestijnse afkomst Edward Saïd in de Al Ahram Weekly dat de Engelsen zich gegriefd zouden voelen door het idee dat de koning van Groot-Brittannië ooit een Alexandrijnse stiefvader zou hebben. Saïd wil maar niet zien dat hardnekkige stereotyperingen een universeel verschijnsel zijn: tegenover het niet erkennen van de al-Fayed’s in Engeland staan Egyptische of Palestijnse dorpelingen die het heel normaal vinden om hun dochters binnen de familie uit te huwelijken en menen dat mannen uit andere dorpen van ‘onze vrouwen’ af moeten blijven.

Inmiddels doen in de straten van Caïro de eerste complottheorieën opgeld. Het ongeluk was bevolen door de Britse koninklijke familie die toch al van Diana af wilde en al helemaal niet wilde weten van die Arabische en moslimse Dodi. Papa Mohammed al-Fayed heeft ooit geroepen dat hij bij zijn dood gemummificeerd wenst te worden bijgezet in een piramide op het dak van Harrods. Terwijl de Egyptische kranten maandagmorgen nog hoopvol speculeerden dat Dodi in het familiegraf in Alexandrië zou worden bijgezet, was hij al begraven in een moskee in Regent Park in Londen waar hij thuishoorde.